அவமதிப்பும் உயிர்பறிப்பும் (2)
மௌலானா அபுல் கலாம் ஆஸாத் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி
தமிழாக்கம் தி. சை. அப்துர் ரஹ்மான் உமரி
‘நீதிமன்ற நடவடிக்கைகள்’ என்று இன்றைக்கு நாம் குறிப்பிடுகிறோமே, அதற்கு இஸ்லாம் தருகின்ற மதிப்பையும் முக்கியத்துவத்தையும் உலகில் வேறு எந்த நாட்டிலும், கொள்கை – கோட்பாடுகளிலும் காண முடியாது!
இஸ்லாமிய சமூக அமைப்பில் ‘குற்றம்’ ‘தண்டனை’ இரண்டையும் நீதிமன்றம் அல்லாது வேறு யாரும் வகைப்படுத்தவோ, தீர்மானிக்கவோ இயலாது.
நீதிமன்றத்திற்கு மட்டும் தான் ‘குற்றத்தை’ வகைப்படுத்தி ‘தண்டனையை’ தீர்மானித்து நிர்ணயிக்கும் உரிமை உண்டு. வேறு யாருக்கும் — அவர் எப்பேற்பட்ட மனிதராக இருந்தாலும், ஏன் ஆட்சித்தலைவர், அமீருல் முஃமினீன் ஆக இருந்தாலும் கூட — இவ்வுரிமை கிடையாது!
கேட்பாணை, விசாரணை, சாட்சியம், ஆழ்நோக்கு என்ற எல்லாவிதமான நடைமுறைகளையும் முழுமையாக நிறைவுபடுத்திய பின்புதான் நீதிமன்ற நடுவர் நடவடிக்கையில் இறங்க இயலும்!
குற்றத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிற ஒரு நபரை ஆட்சித் தலைவரோ, அமீருல் முஃமினீனோ கையும் களவுமாகப் பிடித்து விட்டால்கூட வாதியாக, சாட்சியாக நீதி அவைகளில் அவர் வழக்கு தொடுக்கலாமே ஒழிய, சுயமாக தண்டிக்கவெல்லாம் முடியாது. அவருடைய முறையீட்டை விசாரிக்கலாமா, வேண்டாமா என்ற முடிவையும் கூட நீதி மன்றம்தான் எடுக்க வேண்டியிருக்கும்!
‘சட்டத்துறை சீர்திருத்தங்கள்’ என இன்று பெரிதாகப் பேசப்பட்டு வரும் சீர்திருத்தங்களில் தலையானது நீதித்துறையையும் நிர்வாகத் துறையையும் வேறுபடுத்தி வைத்திருப்பதாகும்.
அதன்படி, ‘தண்டிக்கும்’ வலிமையும் அதிகாரமும் பெற்றிருப்போர் ‘தவறை’ தீர்மானிக்கக் கூடிய உரிமையைப் பெற்றிருக்கமாட்டார். மிக முக்கியமான இந்த சீர்திருத் தத்தின் வாயிலாக அடக்குமுறையும், தனிநபர் வரம்புமீறல்களும் தடை செய்யப்பட்டு விட்டன!
உலகின் மிகப்பெரிய வல்லரசாகக் கருதப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ரோமானியப் பேரரசு கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் நடைபெற்று வந்ததென்ன?
குற்றவாளி என்று குற்றம் சுமத்தி கூண்டில் ஏற்றும் அதே அதிகாரி தான் தீர்ப்பையும் அளிக்கக் கூடிய நீதிபதியாக மாறும் அவல நிலை!
நாகரீக ரோமதேசத்துக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட நீதிமன்ற நடைமுறைகளை இஸ்லாமிய அரசில் அப்போதே காணமுடிந்தது.
இஸ்லாமிய அரசில் நீதித்துறையும், நிர்வாகத் துறையும் தனித்தனி யாகவும் சுயமாகவும் இயங்கி வந்தன. அதிகார செல்வாக்கிற்கோ ஆளுமைக்கோ பயப்படாமல், எந்தவிதமான சலுகைகளுக்கும் இடம்கொடாமல் ஆட்சியாளர்கள், ஆளுநர்கள் — அவ்வளவு ஏன் — மன்னர்களின் மீதே சட்டத்தை அமல்படுத்தும் அளவிற்கு சுதந்திரம் பெற்றவையாக இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் திகழ்ந்து வந்தன. சாதாரண குடிமக்களைப் போன்றே இத்தகையோரும் நீதிமன்றங்களால் நடத்தப் =பட்டார்கள்.
இஸ்லாமிய சமூக அமைப்பில் நீதித்துறைக்கு எத்தகைய மரியாதையும் முக்கியத்துவமும் கொடுக்கப்பட்டு வந்து என்பதை விளக்கிக் கூற சம்பவங்களை அடுக்கிக்காட்ட வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஒரே ஒரு சட்டநியதியைச் சுட்டிக்காண்பித்தால் போதும்.
இஸ்லாமிய சட்டவியலாளர்களில் ஒரு பெரும் பிரிவினரின் கருத்தின்படி,
‘ஒரு முதலாளி தன்னுடைய அடிமையைக் கூட தானாகத் தண்டிக்கும் உரிமை படைத்தவன் அல்லன். அவ்வடிமை செய்த குற்றம் எவ்வளவு பெரிதாக இருந்தாலும் சரியே! கொடுக்கப் போகின்ற தண்டனை எவ்வளவு சிறியதாக இருந்தாலும் சரியே! முறைப்படி வழக்கு தொடுத்து நீதி மன்றத்தின் மூலமாகத்தான் அவன் நடவடிக்கையை மேற்கொண்டாக வேண்டும்!’
சின்னஞ்சிறு தண்டனையாக இருந்தாலும் நீதிமன்றத்தின் வழியாகவே பெற்றுத் தர வேண்டும் என்று இந்தளவுக்கு வலியுறுத்தும் சமயம் ஒன்றின் மீது இத்தகைய மிகப் பெரிய குற்றச்சாட்டை — அதுவும் உயிர்ப்பறிப்பு, கொலை போன்றதொரு குற்றச்சாட்டை சுமத்துவது எத்தகைய அபாண்டமான விஷயம்!
ஏழாம், எட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் பக்தாதிலும், டமாஸ்கஸ்ஸிலும் திகழ்ந்து வந்ததைப் போன்ற இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் இன்றைய இந்தியாவில் நிறுவப்பட்டு, முஸ்லிம் அல்லாத (திம்மி) ஒருவனைக் கொன்ற குற்றத்திற்காக முஸ்லிம் ஒருவன் கூண்டில் நிறுத்தப்பட்டால், உலகின் வேறு நீதிமன்றங்களில் வழங்கப்படும் தீர்ப்பை ஒத்த தீர்ப்பே அங்கும் வழங்கப்படும்.
வேண்டுமென்றே கொலை செய்தான் என்று அந்த முஸ்லிம் தண்டிக்கப்பட்டே தீருவான்.
முஸ்லிமல்லாத ஒருவனைத் தீர்த்துக் கட்டி அவன் ஏதோ இஸ்லாமிற்கு சேவை செய்து விட்டான் என்று எந்த ஒரு முஸ்லிமும் ஒரு வினாடி கூட — ஒரே ஒரு வினாடி கூட — நினைத்துப் பார்க்க மாட்டான்.
ஆக, குற்றவியல் சார்ந்த ‘இஸ்லாமிய சட்டங்கள்’ வழிபாட்டுத் துறைகளில் செயற்படுத்தப்படும் ‘இஸ்லாமிய சட்டங்களைப்’ போன்றவை அல்ல. ஆகையால், இவற்றைக் குறிப்பிடும் போது கவனமாக வார்த்தைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். இஸ்லாமிய அரசின் சட்டங் கள் என்று இவற்றை வகைப்படுத்தலாம் அல்லது இஸ்லாமிய சட்ட மேதைகள் இத்தகைய சட்டங்களை இயற்றியுள்ளனர் என்று குறிப்பிடலாம்! இதன் மூலம் தவறான புரிதல்கள் ஏற்படாமல் தவிர்க்கப்படும்
.
2) இரண்டாவதாக நாம் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம்:
இது தொடர்பான இஸ்லாமிய சட்டம் எதுவாகவோ இருந்து விட்டுப் போகட்டும். அதனை நடைமுறைப்படுத்த இது தக்க தருணமா? இஸ்லாமிய அரசாங்கத்திற்கென்று இயற்றப்பட்ட சட்டமாக இது இருக்கும் பட்சத்தில் இப்போது இதனை மேற்கோள் காட்டுவது சரியா?
‘இல்லை, தவறு!’ என நாம் யோசனையே செய்யாமல் இதற்குப் பதில் கூறலாம்!
.
இந்த தருணத்தில் இத்தகைய இஸ்லாமிய சட்டம் குறித்துப் பேசுபவர்கள் தேவையில்லாமல், சம்பந்தமில்லாமல், சூழலை கவனிக்காமல், தொடர்பில்லாமல் பேசுகிறார்கள். கண்டிப்பாக இதனால் தவறான சந்தேகங்களும், குழப்பங்களும் ஏற்படவே செய்யும்! நிலைமையைச் சீராக்க அது பயன்படாது. சாத்தியப்படாத, நிகழ்ந்திராத ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது இஸ்லாமிய சட்ட ஒழுங்கிற்கே மாற்றமானதும் கூட!
.
நிகழ்ந்திராத விஷயங்களை கற்பனையில் தருவித்துக் கொண்டு தீர்ப்புகள் தேட முயற்சிப்பதை முன்சென்ற இமாம்கள், மார்க்க மேதைகள் வெறுத்து ஒதுக்கியிருப்பதற்கு இதுவே அடிப்படைக் காரணம்!
கால சூழ்நிலைகளுக்குப் பொருந்தி வராமல் சகட்டுமேனிக்கு பேசிக்கொண்டிருப்பதென்றால் ஒவ்வொரு பிரச்சனையின் போதும் ஆயிரக்கணக்கான விஷயங்களைப் பேசலாம்.
பலதரப்பட்ட சூழல்களுக்கான பல்வேறு சட்டங்கள் நூற்களில் இறைந்து பரவிக் கிடக்கத்தான் செய்கின்றன.
ஆனால், நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்ற இந்தியாவில் நமக்குப் பொருந்தி வராத விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருக்கலாகாது.
.
இடம் மற்றும் காலத்தைக் கருத்தில் கொண்டு இஸ்லாமிய சட்டத்துறை எதை விதியாக்கியுள்ளதோ அதுவே அக்காலத்திற்குப் பொருத்த மானதாக அமையும்! அதற்கு மாற்றமான ஒன்று காலத்தின் தேவையை நிறைவு செய்வதாக அமையாது. எனில், கால சூழ்நிலைக்கு முற்றிலும் பொருத்த மில்லாத ஒன்றை மேற்கோள்காட்டி அதன்படி செயற்பட அழைப்பு விடுப்பது எப்படி சரியானதாக அமையும்?
.
முஸ்லிம் அல்லாத மற்ற மக்கள் தொடர்பான இஸ்லாமியச் சட்டங்கள் யாவும் குறிப்பிட்டதொரு சூழ்நிலைக்காக வேண்டியே வகுக்கப்பட்டவை.
முஸ்லிம் அல்லாத மக்களின் பாதுகாப்பை தனது பொறுப்பில் கொண்டுள்ள இஸ்லாமிய அரசாங்கத்திற்கான சட்டங்கள் ஆகும் அவையாவும்!
முஸ்லிம் அல்லாத மக்களுடைய விஷயங்களின் பிரச்சனை ஏதும் ஏற்பட்டால் வழக்குகளை விசாரிக்கவும் தீர்ப் பளிக்கவும் அங்கே இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். இன்றோ, அத்தகையதோர் அரசியல் அமைப்போ, சூழலோ இல்லை! இஸ்லாமிய அரசே இங்கு இல்லை எனும் போது மாற்று மக்களை பாதுகாக்கும் பொறுப்பும் (திம்மாவும்) அரசுக்கு இல்லை; திம்மிக்களும் (இஸ்லாமிய மேலாண்மையை ஏற்றுக் கொண்டுள்ள மாற்றுக் கருத்துடையோர்) இல்லை. ஆகையால், இத்தகைய சட்டங்களுக்கும் நிகழ்காலத்திற்கும் யாதொரு சம்பந்தமும் அறவே இல்லை என்பதுதான் யதார்த்தம்
.
முஸ்லிம் அல்லாத மக்களை எந்தெந்த பிரச்சனைகளில், எந்தெந்த சூழ்நிலைகளில், தண்டிக்க முடியும்? எவ்வெப்போது முடியாது? என்பன போன்ற பற்பல கேள்விகளுக்கான விடைகள் கூட, எந்தச் சூழலில் இஸ்லாமிய அரசு முஸ்லிம் அல்லாதோரின் பாதுகாப்புக்கு பொறுப்பேற்றுக் கொண்டுள்ளது? போரிட்டு வெற்றி பெற்ற பிறகா? சமாதான உடன்பாடு கண்ட பிறகா? எந்தெந்த நிபந்தனைகளின் பேரில் அவ்வொப்பந்தம் அமுலுக்கு வந்துள்ளது? என்பதையெல்லாம் சார்ந்தது!
.
பாதுகாக்கும் பணியை தன்பொறுப்பாக ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதால், வழக்கு மன்றங்களில் நிற்கவைத்து அவர்களை விசாரிக்கவும், தவறிழைத்திருக்கும் பட்சத்தில் அவர்களைத் தண்டிக்கவும் அவ்வரசாங்கத்திற்கு உரிமை உண்டு.
இஸ்லாமிய அரசாங்கமே இல்லாத போது, திம்மிகளோ, திம்மிகளைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்போ எதுவுமே இல்லாத போது இத்தகைய சட்டங்களுக்கு என்ன வேலை?
செல்லாக்காசுகள் தாம்!
.
ஆக, பொருத்தமற்ற சூழல்களில் இத்தகைய சட்டங்களை முன்வைத்துப் பேசுவதும், ‘இஸ்லாமிய சட்டம்’ ‘இஸ்லாமிய சட்டம்’ என்று கூப்பாடு போடுவதும் தேவையற்ற வீண்வேலையே அன்றி வேறென்ன?
இத்தகைய கூடாசெயல்கள்தாம், மாற்றார் பார்வையில் இஸ்லாம் கேவலப்பட்டுப் போவதற்கும், பட்டப் பகலவனைப் போன்ற தெளிவான அதன் போதனைகள் சந்தேக மேகங்களுக்குப் பின்னால் மறைந்து போவதற்கும் காரணமாக அமைகின்றன.
இன் ஷா அல்லாஹ், கட்டுரை தொடரும்..
.