அவமதிப்பும் உயிர்ப்பறிப்பும் (1)
மௌலானா அபுல் கலாம் ஆஸாத்
தமிழாக்கம் தி. சை. அப்துர் ரஹ்மான் உமரி
இன்று நம்முன் விடைகளை எதிர்பார்த்து சில கேள்விகள் வரிசையில் நின்று கொண்டிருக்கின்றன.
1) இறுதித்தூதர் இறைவனின் தூதரை யாரேனும் ஒருவன் அவமதித்து விட்டால், கேவலமாக திட்டித் தீர்த்தால் அவனுடைய உயிரைப் பறித்து விட வேண்டும் என்பதுதான் இஸ்லாமியச் சட்டமா? அவனுடைய தலைக்கு விலையை நிர்ணயிப்பது முஸ்லிம்கள் மீதான மார்க்கக் கடமையா?
2) ஊர் பேர் தெரியாத யாரோ ஒருவன் இறைத்தூதரைக் கேவலப்படுத்தி விட்டான். அவன் யாரென்று அவன் சார்ந்துள்ள சமூக மக்களுக்கே சரியாகத் தெரியாது. அம்மக்கள் அவனைக் கண்டிக்கவும் இல்லை. ஒட்டுமொத்தமாக அந்த சமூகமக்கள் அனைவரையும் புறக்கணிப்பதும் ஊர் விலக்கம் செய்வதும்தான் இஸ்லாமியக் கட்டளையா?
3) இஸ்லாமை ஏற்றுக் கொள்ளாத — முஸ்லிம் அல்லாத ஒருவன் இவ்வாறு செய்தாலும் அவனைத் தீர்த்துக் கட்டுவதுதான் இஸ்லாமியத் தண்டனையா?
4) தன்குற்றத்தை ஒப்புக் கொண்டு மன்னிப்பு கேட்டுக்கொண்டு வருத்தம் தெரிவித்த பின்பும் அதனை ஒப்புக் கொள்ளாமல் வேறு வகையான தண்டனைகளை முஸ்லிம்கள் அவனுக்கு வழங்கித்தான் ஆக வேண்டுமா?
இஸ்லாமிய சட்டநெறிமுறைகளில் தண்டனைகளின் நிலை இப்பிரச்சனையின் உள்ளே ஆழப்புகுமுன் இரண்டு விஷயங்களைப் புரிந்து கொள்வது அவசியம் ஆகும்.
1) இப்போது நிகழ்ந்துள்ளது போன்ற பிரச்சனைகள் தலை தூக்கும் போதேல்லாம் “இஸ்லாமிய சட்டநெறிகளின்படி’, “இஸ்லாமிய சட்டம் ஆணையிடுவது என்னவென்றால்’ போன்ற சொற்பதங்கள் பயன் படுத்தப்படுகின்றன. இஸ்லாமிய சட்ட அமைப்பை சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாதோரின் மனதில் இவை தவறான அபிப்பிராயத்தை உருவாக்கி விடுகின்றன.
தன்னைப் பின்பற்றும் மக்களிடம் “தொழுது வாருங்கள்!’ “நோன்பு வையுங்கள்!’ என்று கட்டளை இடுவதைப் போன்றே “இத்தகைய தண்டனை’யையும் நிறைவேற்றுமாறு இஸ்லாம் கட்டளை இடுகின்றது என்று அவர்கள் நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். அதாவது “இறைவனின் தூதரை தாறுமாறாகவும் தவறாகவும் சித்தரித்து கேவலப்படுத்த முயற்சிக்கிறவர்களை உடனே கொன்றுவிடுங்கள்’ என்று இஸ்லாம் கட்டளையிடுவதாகவே அவர்கள் விளங்கிக் கொள்கிறார்கள்.
இத்தகைய வெறித்தனமான போதனையை இஸ்லாம் வழங்கியிருக்கும் என்று நினைப்பதுகூட இஸ்லாமுக்கு எதிரான பயங்கரமான குற்றச்சாட்டு ஆகும்!
(இத்தகையதொரு போதனையை இஸ்லாம் வழங்கியிருக்கும்; கண்டவர்களை எல்லாம் கொன்றுவிடு! என்னும் வெளிப்படையான அனுமதியை அளித்திருக்கும் என்று நினைப்பதை விட்டும் இறைவன் நம்மைக் காப்பாற்றுவானாக!)
இஸ்லாமைப் பொருத்தவரை, மனித உயிரை விடவும் மதிப்புமிக்க மகத்தான பொருள் இவ்வுலகில் வேறு எதுவுமே இல்லை! உயிர்க் கொலையை மிகப் பெரிய மனித குலக்கேடு என்றே அது தீர்மானித்துள்ளது. ஒரு மனிதனின் உயிரைப் பறிப்பதானது ஒட்டுமொத்த மானுடத்தின் உயிரைப் பறிப்பதற்கு ஒப்பாகும் என்றே அது வீரியமிக்க வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்தியுள்ளது.
(உயிர்க்கொலைக்கு) பழிவாங்கும் விதமாகவோ, பூமியில் சீர்குலைவு, கொலை, கொடுங்கோன்மையைத் தடுக்கும் நோக்கிலோ அல்லாமல் வேறு ஏதேனும் காரணத்திற்காக ஓர் உயிரை யாரேனும் பறித்துவிட்டால் வெறுமனே ஒரு மனிதனைக் கொலை செய்தவன் அல்லன் அவன். மாறாக ஒட்டுமொத்த மனிதகுலத்தையே கொன்று விட்டவன் போலாவான்! (அவ்விதமே) யாரேனும் ஒருவர் ஒரு மனிதனைக் கொலை செய்யப்படுவதிலிருந்து காத்து விட்டால் வெறுமனே ஒரு மனிதனைக் காப் பாற்றியவர் அல்லர் அவர். மாறாக, ஒட்டுமொத்த மனிதகுலத்தையே காப்பாற்றியவர் போலாவார்! தெளிவான அத்தாட்சிகளைக் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டு (ஒருவர் பின் ஒருவராக) தொடர்ந்து நமது தூதர்கள் அவர்களிடத்தில் வந்துகொண்டே இருந்தனர். (கொலை, அநீதியை விட்டும் அவர்களைத் தடுத்துக் கொண்டேயிருந்தனர்) இருப்பினும், அவர்களில் பெரும்பாலோர் பூமியில் வரம்பு மீறுபவர்களாகவே, அத்துமீறுபவர்களாகவே இருந்தனர்! (குர்ஆன் 5:32)
குறிப்பிட்ட ஒரு சில சூழ்நிலைகளில் கொலைக்கான அனுமதியை இஸ்லாம் வழங்கியுள்ளது. வழங்கியுள்ளது என்று சொல்வதை விட வலியுறுத்தியுள்ளது என்று கூடச் சொல்லலாம், எந்தவித சந்தேகமும் இல்லாமல்! ஆனால், அவை எத்தகைய சூழ்நிலைகள் என்றால் தயவுதாட்சண்யம் பார்க்காமல் கொலைக்கான அனுமதி அளிக்கப்பட வேண்டும் என்றுதான் உலகின் யாரும், எந்தக் கொள்கையினரும் கூறுவார்கள்! ஏனெனில், அச்சூழலில் அது “உயிரைப் பறிக்கும் கொலை’ அல்ல! மனிதர்களின் “உயிர்களைக் காக்கும் கொலை’யாகும்! “அறிவு மிகுந்தோரே! பழிவாங்குதலில் உங்களுக்கு “வாழ்வு’ இருக்கின்றது!
இத்தகைய கொலைகளில் வெளிப்படையாக இரத்தம் சிந்தப்பட்டாலும் மனிதகுலத்திற்கான “பாதுகாப்பும்’ “அமைதியும்’ அவற்றில் மறைந்துள்ளன!
இத்தகைய சூழ்நிலைகள் மூன்றாகும் என்று வான்மறை குர்ஆன் வகைப்படுத்தியுள்ளது.
1) போர்,
2) (கொலைக்கான) பழிவாங்கல்,
3) கடுமையான தண்டனைகளை அழித்தால் ஒழிய தடுக்கவோ, தடைசெய்யவோ முடியாத கடுங்குற்றங்கள்.
இம்மூன்று சூழ்நிலைகளைத் தவிர்த்து வேறு எந்த/எப்பேற்பட்ட சூழ்நிலையிலும் இறைவனுடைய உயர் படைப்பினமான மனிதனின் இரத்தம் சிந்தப்படுவதை இஸ்லாம் ஒருபோதும் விரும்புவதே இல்லை! இம்மூன்று சூழ்நிலைகள் அல்லாது, வேறு ஒரு சூழ்நிலையிலும் மனித உயிர் பறிக்கப்படுவதை இஸ்லாம் அனுமதிக்கின்றது என யாரேனும் கூறினால், இஸ்லாமைப் பற்றி அவருக்கு அறவே தெரியவில்லை, அல்லது இஸ்லாமைப் பற்றி அப்பட்டமான அவதூறை அவர் பரப்புகிறார் என்று தான் பொருள்!
இஸ்லாமிய குற்றவியல் சட்டங்களை இவ்விதம் வர்ணிப்பது, இஸ்லாமிய சட்ட அமைப்பை விளங்கிக் கொள்ளாதவர்களுடைய மனதில் தவறான புரிதலை ஏற்படுத்தி விடுகின்றது. இஸ்லாமிய சட்ட அமைப்பின் யதார்த்த நிலை என்ன? இஸ்லாமிய அடிப்படைக் கொள்கைகள், வழிபாட்டுச் சட்டங்களோடு அது எங்ஙனம் வேறுபடுகின்றது? என்பன பற்றியெல்லாம் அவர்கள் அறவே உய்ந்துணர முடியாதவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
குற்றவியல் தண்டனைகள், சட்டங்கள் ஏராளமானவை இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஃபுகஹாக்கள் என்று அழைக்கப்படக் கூடிய முஸ்லிம் சட்டயியலாளர்கள் தேவைப்படும் போதேல்லாம் திறம்பட அவற்றை வகுத்துள்ளார்கள். அந்தந்த காலகட்டங்களில் காலச் சூழ் நிலைகளுக்கு ஏற்ப அவை செயற்படுத்தப்பட்டும் வந்துள்ளன. இன்றைக்கும் இஸ்லாமிய சட்ட நூற்களில் அவற்றை நம்மால் காண முடியும். இஸ்லாமிய அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் குறித்த கட்டளைகள், வழிபாட்டுச் சட்டங்கள் போன்றவற்றுக்கும் இவற்றுக்கும் இடையே தெளிவான வேறுபாடு இருக்கின்றது. அதனை நாம் விளங்கிக் கொண்டாக வேண்டும்!
முதலாவதாக, இஸ்லாமிய சட்டநெறியின் ஆதாரக் கருத்து மூலங்களிலிருந்து நேரடியாகத் தொகுக்கப்பட்டவை இல்லை இவை! மாறாக, சட்டநெறிமுறை வகுப்பதற்கான நியதிகள், ஷரீஆ சட்ட அமைப்பின் அடிப்படை அம்சங்கள், ஆதாரப்புள்ளிகளை மனதிற்கொண்டு வகுக்கப்பட்டவையே இவை!
நெப்போலியனால் உருவாக்கப்பட்ட பிரெஞ்சு சட்டங்களைப் போன்றோ அல்லது இந்திய அரசாங்கத்தின் குற்றவியல் சட்டங்களைப் போன்றோ இன்ன இன்ன குற்றங்களுக்கு இன்ன இன்ன தண்டனை என்று ஒவ்வொரு குற்றங்களையும் வகைப்படுத்தி விரிந்த விளக்கமாக பல தொகுப்புகளில் உருவாக்கப்பட்ட சட்ட நூற்களஞ்சியம் எதுவும் இஸ்லாமிடம் இல்லை! அப்படி ஒன்றை இஸ்லாம் உருவாக்கியிருந்தால் அது உலகளாவிய சமயமாக பரிணமித்திருக்காது.
அப்படியென்றால், சட்டங்களை இயற்றவும் தொகுக்கவும் எத்தகைய முறையை அது கையாண்டது? துணைத் தலைப்புகளையும், இணைப் பிரிவுகள், உட்பிரிவுகளையும் அறவே தவிர்த்துவிட்டு அடிப்படை அம்சங்களையும், ஆதாரக் குறிப்புகளையும் மட்டுமே அது கவனத்தில் கொண்டது. அந்த ஆதாரப் புள்ளிகளை மனதில் கொண்டு தேவைகளுக்கு ஏற்ப, கால, இட, சூழ்நிலை மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப விரிவான சட்டங்களையும் உட்பிரிவுகளையும் உருவாக்கிக் கொள்ளலாம்!
மனிதனுடைய தகுதி, திறமைகள், மற்றும் தேவைகளுக்கு உகந்த நீதி, நியாயம் செறிந்த அமைப்பொன்று உருவாக வேண்டும்; தீமைகள் சீர்குலைவை தடுப்பதற்கும், சீரமைப்பிற்கும் வழிவகுக்கும் அத்துணை வாய்ப்புகளும் பயன்பாட்டுக்கே கொண்டு வரப்பட வேண்டும் என்பன மட்டுமே இஸ்லாமிய சட்டநெறியின் மையப்புள்ளியாக திகழ்ந்தது.
ஆரம்பக் காலங்களில் இஸ்லாமிய அரசு குறுகியதொரு நிலப்பரப்பில் மட்டுமே பரவியிருந்தது. தேவையை மிஞ்சிய விரிவாக்கம் அதன் தண்டனை முறைகளிலும் குற்றவியல் சட்டங்களிலும் காணப்படவில்லை! பிற்காலங்களில் ஆட்சியெல்லைகள் விரிவடைந்து கொண்டே சென்றபோது புதிய புதிய தேவைகளும் ஏற்பட்டன. ஆகையால், இஸ்லாமிய சட்ட வல்லுனர்களும் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் வகையில் தெளிவான, தீர்க்கமான சட்டங்களை வகுக்கலாயினர்.
இப்படியாக, விரிவான சட்டநூல் தொகுப்பு உருவானது. அடிப்படையாகப் பார்த்தால் இவ்வனைத்துச் சட்டங்களும் இஸ்லாமியச் சட்டங்கள்தாம் என்ற போதிலும் இவை இஸ்லாமிய கருத்து மூலங்களிலிருந்து நேரடியாகத் தொகுக்கப்பட்ட சட்டங்கள் அல்ல இவை! இஸ்லாமிய கருத்து மூலங்களிலிருந்து நேரடியாகத் தொகுக்கப்பட்ட சட்டங்களுக்கும், இஸ்லாமிய சட்ட நிபுணர்களால் இயற்றப்பட்ட சட்டங்களுக்கும் இடையிலான அடிப்படை வித்தியாசத்தை சரியாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்!
இரண்டுமே இஸ்லாமோடு தொடர்புடையன தாம் என்றபோதிலும் தராதர வேறுபாடு நிலவுகின்றது! முதல் வகைச் சட்டங்கள் நேரடி ஆணைகளாக பிறப்பிக்கப்பட்டவை. இரண்டாம் வகைச் சட்டங்களோ அலசல், ஆராய்ச்சி, வியாக்கியானம், ஒப்பீடு, மறைமுகக் குறியீடுகள் என்று பல்வேறுபட்ட கட்டங்களைத் தாண்டி இஸ்லாமிய சட்டவியலாளர்களால் வகுத்துத் தொகுக்கப்பட்டவை!
இரண்டாவதாக, இவை அனைத்துமே குற்றவியல் நடை முறைகள்!
குற்றவியல் என்பதே அரசு சார்ந்த விஷயம். தனிநபர்களுக்கும் அவற்றுக்கும் எந்தவிதமான சம்பந்தமும் இருக்க வாய்ப்பு இல்லை! தொழுகை, நோன்பு போன்ற கட்டளைகள் தனிநபர்களுக்கு இடப்படுவது போன்ற இக்குற்றவியல் சட்டங்கள் தனிநபர்களுக்கு விதிக்கப்படுவதில்லை. இஸ்லாமிய அரசு ஒன்று அமைக்கப்பட்டு (ஷரீஅத்) நீதிமன்றங்கள் நிறுவப்பட்ட பின்பு தான் இத்தகைய சட்டங்களை அமலாக்கம் செய்ய முடியும்!
“நீதிமன்ற நடவடிக்கைகள்’ என்று இன்றைக்கு நாம் குறிப்பிடுகிறோமே, அதற்கு இஸ்லாம் தருகின்ற மதிப்பையும் முக்கியத்துவத்தையும் உலகில் வேறு எந்த நாட்டிலும், கொள்கை கோட்பாடுகளிலும் காண முடியாது!
இஸ்லாமிய சமூக அமைப்பில் “குற்றம்’ “தண்டனை’ இரண்டையும் நீதிமன்றம் அல்லாது வேறு யாரும் வகைப்படுத்தவோ, தீர்மானிக்கவோ இயலாது.
நீதி மன்றத்திற்கு மட்டும் தான் “குற்றத்தை’ வகைப்படுத்தி “தண்டனையை’ தீர்மானித்து நிர்ணயிக்கும் உரிமை உண்டு.
வேறு யாருக்கும் — அவர் எப்பேற்பட்ட மனிதராக இருந்தாலும், ஏன் ஆட்சித்தலைவர், அமீருல் முஃமினீன் ஆக இருந்தாலும் கூட — இவ்வுரிமை கிடையாது!
கேட்பாணை, விசாரணை, சாட்சியம், ஆழ்நோக்கு என்ற எல்லாவிதமான நடைமுறைகளையும் முழுமையாக நிறைவுபடுத்திய பின்புதான் நீதிமன்ற நடுவர் நடவடிக்கையில் இறங்க இயலும்!
குற்றத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிற ஒரு நபரை ஆட்சித் தலைவரோ, அமீருல் முஃமினீனோ கையும் களவுமாகப் பிடித்து விட்டால்கூட வாதியாக, சாட்சியாக நீதி அவைகளில் அவர் வழக்கு தொடுக்கலாமே ஒழிய, சுயமாக தண்டிக்கவெல்லாம் முடியாது. அவருடைய முறையீட்டை விசாரிக்கலாமா, வேண்டாமா என்ற முடிவையும் கூட நீதி மன்றம்தான் எடுக்க வேண்டியிருக்கும்!
“சட்டத்துறை சீர்திருத்தங்கள்’ என இன்று பெரிதாகப் பேசப்பட்டு வரும் சீர்திருத்தங்களில் தலையானது நீதித்துறையையும் நிர்வாகத் துறையையும் வேறுபடுத்தி வைத்திருப்பதாகும். அதன்படி, “தண்டிக்கும்’ வலிமையும் அதிகாரமும் பெற்றிருப்போர் “தவறை’ தீர்மானிக்கக் கூடிய உரிமையைப் பெற்றிருக்க மாட்டார். மிக முக்கியமான இந்த சீர்திருத்தத்தின் வாயிலாக அடக்குமுறையும், தனிநபர் வரம்புமீறல்களும் தடைசெய்யப்பட்டு விட்டன!
உலகின் மிகப்பெரிய வல்லரசாகக் கருதப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ரோமானியப் பேரரசு கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் நடைபெற்று வந்ததென்ன? குற்றவாளி என்று குற்றம் சுமத்தி கூண்டில் ஏற்றும் அதே அதிகாரி தான் தீர்ப்பையும் அளிக்கக் கூடிய நீதிபதியாக மாறும் அவல நிலை!
நாகரீக ரோமதேசத்துக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட நீதிமன்ற நடைமுறைகளை இஸ்லாமிய அரசில் அப்போதே காணமுடிந்தது. இஸ்லாமிய அரசில் நீதித்துறையும், நிர்வாகத் துறையும் தனித்தனியாகவும் சுயமாகவும் இயங்கி வந்தன. அதிகார செல்வாக்கிற்கோ, ஆளுமைக்கோ பயப்படாமல், எந்தவிதமான சலுகைகளுக்கும் இடம்கொடாமல் ஆட்சியாளர்கள், ஆளுநர்கள் —அவ்வளவு ஏன்— மன்னர்களின் மீதே சட்டத்தை அமல்படுத்தும் அளவிற்கு சுதந்திரம் பெற்றவையாக இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் திகழ்ந்து வந்தன.
சாதாரண குடிமக்களைப் போன்றே இத்தகையோரும் நீதிமன்றங்களால் நடத்தப்பட்டார்கள். இஸ்லாமிய சமூக அமைப்பில் நீதித்துறைக்கு எத்தகைய மரியாதையும் முக்கியத்துவமும் கொடுக்கப்பட்டு வந்து என்பதை விளக்கிக் கூற சம்பவங்களை அடுக்கிக்காட்ட வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஒரே ஒரு சட்டநியதியைச் சுட்டிக்காண்பித்தால் போதும்.
இஸ்லாமிய சட்டவியலாளர்களில் ஒரு பெரும் பிரிவினரின் கருத்தின்படி “ஒரு முதலாளி தன்னுடைய அடிமையைக் கூட தானாகத் தண்டிக்கும் உரிமை படைத்தவன் அல்லன். அவ்வடிமை செய்த குற்றம் எவ்வளவு பெரிதாக இருந்தாலும் சரியே! கொடுக்கப் போகின்ற தண்டனை எவ்வளவு சிறியதாக இருந்தாலும் சரியே! முறைப்படி வழக்கு தொடுத்து நீதி மன்றத்தின் மூலமாகத்தான் அவன் நடவடிக்கையை மேற்கொண்டாக வேண்டும்!’
சின்னஞ்சிறு தண்டனையாக இருந்தாலும் நீதிமன்றத்தின் வழியாகவே பெற்றுத் தர வேண்டும் என்று இந்தளவுக்கு வலியுறுத்தும் சமயம் ஒன்றின் மீது இத்தகைய மிகப் பெரிய குற்றச்சாட்டை — அதுவும் உயிர்ப்பறிப்பு, கொலை போன்றதொரு குற்றச்சாட்டை சுமத்துவது எத்தகைய அபாண்டமான விஷயம்!
ஏழாம், எட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் பக்தாதிலும், டமாஸ்கஸ்ஸிலும் திகழ்ந்து வந்ததைப் போன்ற இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் இன்றைய இந்தியாவில் நிறுவப்பட்டு, முஸ்லிம் அல்லாத (திம்மி) ஒருவனைக் கொன்ற குற்றத்திற்காக முஸ்லிம் ஒருவன் கூண்டில் நிறுத்தப்பட்டால், உலகின் வேறு நீதிமன்றங்களில் வழங்கப்படும் தீர்ப்பை ஒத்த தீர்ப்பே அங்கும் வழங்கப்படும். வேண்டுமென்றே கொலை செய்தான் என்று அந்த முஸ்லிம் தண்டிக்கப்பட்டே தீருவான். முஸ்லிமல்லாத ஒருவனைத் தீர்த்துக் கட்டி அவன் ஏதோ இஸ்லாமிற்கு சேவை செய்து விட்டான் என்று எந்த ஒரு முஸ்லிமும் ஒரு வினாடி கூட — ஒரே ஒரு வினாடி கூட — நினைத்துப் பார்க்க மாட்டான்.
ஆக, குற்றவியல் சார்ந்த “இஸ்லாமிய சட்டங்கள்’ வழிபாட்டுத்துறைகளில் செயற்படுத்தப்படும் “இஸ்லாமிய சட்டங்களைப்’ போன்றவை அல்ல. ஆகையால், இவற்றைக் குறிப்பிடும்போது கவனமாக வார்த்தைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். இஸ்லாமிய அரசின் சட்டங்கள் என்று இவற்றை வகைப்படுத்தலாம் அல்லது இஸ்லாமிய சட்ட மேதைகள் இத்தகைய சட்டங்களை இயற்றியுள்ளனர் என்று குறிப்பிடலாம்! இதன் மூலம் தவறான புரிதல்கள் ஏற்படாமல் தவிர்க்கப்படும்.
2) இரண்டாவதாக நாம் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம்: இது தொடர்பான இஸ்லாமிய சட்டம் எதுவாகவோ இருந்து விட்டுப்போகட்டும். அதனை நடைமுறைப்படுத்த இது தக்க தருணமா? இஸ்லாமிய அரசாங்கத்திற்கென்று இயற்றப்பட்ட சட்டமாக இது இருக்கும் பட்சத்தில் இப்போது இதனை மேற்கோள் காட்டுவது சரியா?
“இல்லை, தவறு!’ என நாம் யோசனையே செய்யாமல் இதற்குப் பதில் கூறலாம்! இந்த சந்தர்ப்பத்தில் இத்தகைய இஸ்லாமிய சட்டம் குறித்துப் பேசுபவர்கள் தேவையில்லாமல், சம்பந்தமில்லாமல், சூழலை கவனிக்காமல், தொடர்பில்லாமல் பேசுகிறார்கள். கண்டிப்பாக இதனால் தவறான சந்தேகங்களும், குழப்பங்களும் ஏற்படவே செய்யும்! நிலைமையைச் சீராக்க அது பயன்படாது. சாத்தியப்படாத, நிகழ்ந்திராத ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது இஸ்லாமிய சட்ட ஒழுங்கிற்கே மாற்றமானதும் கூட! நிகழ்ந்திராத விஷயங்களை கற்பனையில் தருவித்துக் கொண்டு தீர்ப்புகள் தேட முயற்சிப்பதை முன்சென்ற இமாம்கள், மார்க்க மேதைகள் வெறுத்து ஒதுக்கியிருப்பதற்கு இதுவே அடிப்படைக் காரணம்!
கால சூழ்நிலைகளுக்குப் பொருந்தி வராமல் சகட்டுமேனிக்கு பேசிக்கொண்டிருப்பதென்றால் ஒவ்வொரு பிரச்சனையின் போதும் ஆயிரக்கணக்கான விஷயங்களைப் பேசலாம். பலதரப்பட்ட சூழல்களுக்கான பல்வேறு சட்டங்கள் நூற்களில் இரைந்து பரவிக் கிடக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால், நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்ற இந்தியாவில் நமக்குப் பொருந்தி வராத விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருக்கலாகாது.
இடம் மற்றும் காலத்தைக் கருத்தில் கொண்டு இஸ்லாமிய சட்டத்துறை எதை விதியாக்கியுள்ளதோ அதுவே அக்காலத்திற்குப் பொருத்தமானதாக அமையும்! அதற்கு மாற்றமான ஒன்று காலத்தின் தேவையை நிறைவு செய்வதாக அமையாது. எனில், கால சூழ்நிலைக்கு முற்றிலும் பொருத்த மில்லாத ஒன்றை மேற்கோள்காட்டி அதன்படி செயற்பட அழைப்பு விடுப்பது எப்படி சரியானதாக அமையும்?
முஸ்லிம் அல்லாத மற்ற மக்கள் தொடர்பான இஸ்லாமியச் சட்டங்கள் யாவும் குறிப்பிட்டதொரு சூழ்நிலைக்காக வேண்டியே வகுக்கப்பட்டனவாகும். முஸ்லிம் அல்லாத மக்களின் பாதுகாப்பை தனது பொறுப்பில் கொண்டுள்ள இஸ்லாமிய அரசாங்கத்திற்கான சட்டங்கள் ஆகும் அவையாவும்!
முஸ்லிம் அல்லாத மக்களுடைய விஷயங்களின் பிரச்சனை ஏதும் ஏற்பட்டால் வழக்குகளை விசாரிக்கவும் தீர்ப்பளிக்கவும் அங்கே இஸ்லாமிய நீதிமன்றங்கள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். இன்றோ, அத்தகையதோர் அரசியல் அமைப்போ, சூழலோ இல்லை! இஸ்லாமிய அரசே இங்கு இல்லை எனும் போது மாற்று மக்களை பாதுகாக்கும் பொறுப்பும் (திம்மாவும்) அரசுக்கு இல்லை; திம்மிக்களும் (இஸ்லாமிய மேலாண்மையை ஏற்றுக் கொண்டுள்ள மாற்றுக் கருத்துடையோர்) இல்லை. ஆகையால், இத்தகைய சட்டங்களுக்கும் நிகழ்காலத்திற்கும் யாதொரு சம்பந்தமும் அறவே இல்லை என்பதுதான் யதார்த்தம்.
முஸ்லிம் அல்லாத மக்களை எந்தெந்த பிரச்சனைகளில், எந்தெந்த சூழ்நிலைகளில், தண்டிக்க முடியும்? எவ்வெப்போது முடியாது? என்பன போன்ற பற்பல கேள்விகளுக்கான விடைகள் கூட, எந்தச் சூழலில் இஸ்லாமிய அரசு முஸ்லிம் அல்லாதோரின் பாதுகாப்புக்கு பொறுப்பேற்றுக் கொண்டுள்ளது? போரிட்டு வெற்றி பெற்ற பிறகா? சமாதான உடன்பாடு கண்ட பிறகா? எந்தெந்த நிபந்தனைகளின் பேரில் அவ்வொப்பந்தம் அமுலுக்கு வந்துள்ளது? என்பதையெல்லாம் சார்ந்தது!
பாதுகாக்கும் பணியை தன்பொறுப்பாக ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதால், வழக்கு மன்றங்களில் நிற்க வைத்து அவர்களை விசாரிக்கவும், தவறிழைத்திருக்கும் பட்சத்தில் அவர்களைத் தண்டிக்கவும் அவ்வரசாங்கத்திற்கு உரிமை உண்டு. இஸ்லாமிய அரசாங்கமே இல்லாதபோது, திம்மிகளோ, திம்மிகளைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்போ எதுவுமே இல்லாத போது இத்தகைய சட்டங்களுக்கு என்ன வேலை? செல்லாக்காசுகள் தாம்!
ஆக, பொருத்தமற்ற சூழல்களில் இத்தகைய சட்டங்களை முன்வைத்துப் பேசுவதும், “இஸ்லாமிய சட்டம்’ “இஸ்லாமிய சட்டம்’ என்று கூப்பாடு போடுவதும் தேவையற்ற வீண்வேலையே அன்றி வேறென்ன?
இத்தகைய கூடாசெயல்கள்தாம், மாற்றார் பார்வையில் இஸ்லாம் கேவலப்பட்டுப் போவதற்கும், பட்டப்பகலவனைப் போன்ற தெளிவான அதன் போதனைகள் சந்தேக மேகங்களுக்குப் பின்னால் மறைந்து போவதற்கும் காரணமாக அமைகின்றன.
வினாவும் விடையும்
எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கான ஒற்றைவரி விடை என்ன வென்றால், “இது இஸ்லாமிய சட்டமும் அல்ல! இத்தகைய சட்டம் இஸ்லாமிய சட்டமாகவும் இருக்காது!’
“இறைவனின் திருத்தூதர் முஹம்மத் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லிம் அவர்களை யாரேனும் ஒருவன் திட்டினால் அவனைக் கொன்று விட வேண்டுமா? திட்டிக் கொண்டிருப்பவனின் உயிரைப் பறிப்பது அதனைக் கண்டு கொண்டிருக்கும் முஸ்லிமின் மீது கட்டாயக் கடமையா? மார்க்கக் கடமையா?’
இதுதான் எழுப்பப்பட்ட கேள்வி!
“இல்லை, இல்லவே இல்லை!’ என்பதுதான் பதில். விளக்கத்தை ஏற்கனவே மேலே கண்டு விட்டோம். இஸ்லாமிய சட்டநூற்களில் காணப்படும், இப்பிரச்சனை குறித்த இன்னுமொரு கோணத்தையும் ஆராய்ந்து பார்ப்போம்.
“இஸ்லாமிய நாட்டில் வசிக்கும் முஸ்லிம் அல்லாத மாற்றுக் கருத்து திம்மி ஒருவன் தீவிர மதவெறியினால் அல்லது முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான பகைமையுணர்வு மற்றும் பொறாமையினால், அல்லது இஸ்லாமிய அரசாங்கத்தை கேவலப்படுத்தும் எண்ணத்தில் வெளிப்படையாக தெருவில் இறங்கி இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லிம் அவர்களைத் திட்டத் துணிந்து விட்டால் அல்லது கேவலப்படுத்தும் நடவடிக்கைகளில் இறங்கி விட்டால் என்ன செய்வது?’
“இத்தகையதொரு படுகேவலமான காரியத்தை அவன் செய்யத் துணிந்து விட்ட பிறகு அவனுக்கும் இஸ்லாமிய அரசுக்கும் இடையே எந்தவொரு ஒப்பந்தமும் உடன்பாடும் கிடையாது. அவனுக்கு எல்லாவிதமான சுதந்திரமும் உண்டு; குடிமகனுக்கான எல்லா உரிமைகளும் உண்டு; மதச்சுதந்திரம் உண்டு; உயிருக்கும்; பொருளுக்கும் முழுப்பாதுகாப்பு உண்டு என்றெல்லாம் அவ்வொப்பந்த அடிப்படையில் அவனுக்கு பலப்பல உரிமைகள் கிடைத்து வந்தன அல்லவா? அவை அனைத்தும் அற்றுப் போய்விடும். அவ்வொப்பந்தத்தை அவனாகவே மீறி செயலற்றதாக ஆக்கி விட்டான். ஆகையினால், அவனுக்கு மரண தண்டனை விதிக்க வேண்டும்.’ மார்க்க மேதைகளில் ஒரு சாராருடைய கருத்து இது.
“இதனால் எல்லாம் ஒப்பந்தம் முடிவுக்கு வந்து விடாது. ஆகையினால் மரணதண்டனை விதிக்கவெல்லாம் முடியாது. நிலைமையச் சீர்தூக்கிப் பார்த்து தவறான செயல்கள் தொடராவண்ணம் தகுந்த நடவடிக்கைகளை எடுப்பது நீதிமன்றத்தின் கடமையாகும்.’ மார்க்க மேதைகளில் இன்னொரு பிரிவினரின் கருத்தாகும் இது.
இமாம் மாலிக், இமாம் அஹ்மத், இமாம் ஷாஃபிஇ (தன்னுடைய “கிதாபுல் உம்’ நூலில்) முதற்கருத்தையும், இமாம் அபுஹனீஃபா இரண்டாம் கருத்தையும் வலியுறுத்துகிறனர். ஹன்பலிய்யா, ஷாஃபிஇய்யா அறிஞர்களில் ஒரு சாராரும் இரண்டாம் கருத்தையே ஆதரிக்கிறனர்.
மரணதண்டனை கொடுக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறுவோர் எந்தெந்த காரண காரியங்களை முன்வைத்து எந்தெந்த காலச் சூழ்நிலைகளின் பின்னணியில் இம்முடிவுக்கு வந்துள்ளார்கள் என்பதை தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ளவும் வேண்டும். கீழே இவற்றை சுருங்கக் காண்போம்.
இஸ்லாமிய அரசும் முஸ்லிம் அல்லாதோரும் இஸ்லாமியக் கோட்பாடு இவ்வுலகிற்கு, அறிமுகமான கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டில் சமயப்பிரிவினைகளும், பல்வேறு கடவுட்கொள்கைகளும் மனித குலத்தையே கூறு போட்டுக் கொண்டிருந்தன. வேறோர் இறைக்கோட்பாட்டை கடைபிடித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்கிற எண்ணமே பகைமைக்கும் குரோதத்திற்கும் வழிகோலியது! ஒரு சமயநெறியைப் பின்பற்றுவோர் ஆட்சிக்கட்டிலில் அமர்ந்து விட்டால் மாற்றுநெறிகளை சகித்துக் கொள்ளாமல் அவர்களை இன்னல்களுக்கும் துன்பங்களுக்கும் ஆளாக்கினர். அக்காலத்தில் உலகிலேயே பண்பாடு மிகுந்த தேசமாகக் கருதப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ரோமப் பேரரசிலும் இதே நிலைமை தான் நிலவியது!
ரோமானியர்கள் தமது பண்டைக்கால சமயநெறியைப் பின்பற்றி வந்தபோது யூதர்களையும் கிறித்துவர்களையும் சொல்லொணா துன்பங்களுக்கு ஆளாக்கினர். பிறகு, அவர்கள் கிறிஸ்துவ நெறியை ஏற்றுக் கொண்டபோது, கிறிஸ்தவ சமயத்தைப் பின்பற்றாதவர்கள் நாட்டில் வாழ்வதே கேள்விக் குறியாக ஆகிப்போனது.
மதச் சுதந்திரத்தையும் சமயநெறியில் விடுதலைப் போக்கையும் இஸ்லாம்தான் இம்மண்ணுலகில் அறிவித்தது. அது நாள் வரைக்கும் இம்மண்ணுலகம் என்றைக்குமே கண்டிராத சர்வசமய சுதந்திரத்தையும் மனித உரிமைகளுக்கான மதிப்புகளையும் இஸ்லாம் அறிமுகப்படுத்தியது.
ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இஸ்லாமிய ஆட்சி எல்லைகள் விரிவடைந்து கொண்டே சென்ற போது, எத்தகையதொரு பேரரசு அங்கே நிலை கொண்டிருந்தது தெரியுமா? குறிப்பிட்டதொரு சமயநெறியைச் சார்ந்த ஆட்சிப் பொறுப்பிலும் அதிகாரப் பதவிகளிலும் அமர்ந்திருந்தாலும் எல்லா சமயங்களைச் சார்ந்த மக்களும் அங்கே சர்வசுதந்திரமாக வசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். “அந்நியர்’ என்ற உணர்வோ “மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மை’யோடு நடத்தப்படுகிறோம் என்கிற எண்ணமோ அவர்களுடைய உள்ளங்களில் எழவேயில்லை!
சமய வேறுபாடு சிறிதுமின்றி அனைவருக்குமே குடிமகன்களுக்கான உரிமைகளும் சலுகைகளும் பூரணமாகக் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தன. இறைக்கோட்பாடு மாறுபடுகின்றது என்பதற்காக யாரும் யாருடைய மனித உரிமைகளிலும் நாட்டு உரிமைகளிலும் கை வைத்துவிட முடியாது. முஸ்லிம் அல்லாத மக்களோடு இஸ்லாம் அவ்விதம் நடந்து கொண்டது?
மக்கா வெற்றிக்குப் பிறகு கற்சிலைகளை கடவுளர் என்று நம்பி வணங்கி வந்தோர் அரபு தேசத்திலிருந்தே காணாமல் போய்விட்டார்கள் என்று கூறலாம். சிலைகளை வழிபட்டு வந்தோர் அனைவருமே இஸ்லாமிய நன்னெறியை ஏற்றுக் கொண்டார்கள். இருந்த போதிலும், வேற்று சமயநெறிகளை, கடவுட் கொள்கைகளைப் பின்பற்றி வந்தோர் இருக்கத்தான் செய்தார்கள். வாழ்வதற்கான முழுச் சுதந்திரத்தோடு எவ்வாறு முஸ்லிம்கள் வசித்து வந்தார்களோ அவ்வாறே அவர்களும் வாழ்ந்து வந்தார்கள். இஸ்லாமிய சமயச் சொல்லாடலின்படி (கூஞுணூட்) “திம்மி’ என்று அவர்கள் குறிப்பிடப்பட்டார்கள். அவர்களுடைய உயிர், பொருள், செல்வம் மற்றும் சமய உரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு அரசுக்கு இருந்தது. “திம்மி’ என்ற சொல் அதைனையே சுட்டியது. “அரசின் பாதுகாப்பில் உள்ளோர்’ என்று நாம் இதற்குப் பொருள் கொள்ளலாம்!
இறைவனின் தூதர் முஹம்மத் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லிம் அவர்களும், அண்ணலாரைப் பின்தொடர்ந்து நேர்வழி நின்ற கலீஃபாக்கள் நால்வரும் முஸ்லிமல்லாத மக்களோடு கடைப்பிடித்த நடைமுறைகளே இதற்கான நியதிகளை வகுத்தளித்தன.
ஈரானையும், சிரியாவையும், எகிப்தையும் முஸ்லிம்கள் வெற்றி கொண்ட போது அங்கு வாழ்ந்து வந்த முஸ்லிமல்லாத மக்களோடு எங்ஙனம் நடந்து கொண்டார்கள், எத்தகைய உடன்படிக்கைகளை மேற்கொண்டு கையெழுத்திட்டார்கள் என்கிற சாசனங்கள் வரலாற்றிலும் மார்க்கச்சட்ட நூல்களிலும் இன்றைக்கும் ஒளிந்து கொண்டுள்ளன. அவற்றை முன் வைத்துத்தான் திம்மிகளுக்கான உரிமைகளை மார்க்க மேதைகள் வரையறை செய்துள்ளார்கள்.
முஸ்லிம் அல்லாத குடிமக்களின் உரிமைகளாக இஸ்லாமிய சட்ட சாசனம் ஏற்று அங்கீகரித்துள்ளனவற்றை கீழ்வருமாறு பட்டியலிடலாம்:
1. முழுமையான சமயச் சுதந்திரம் அவர்களுக்கு வழங்கப்படும். அவர்களுடைய வழிபாட்டிடங்களும் சமயம் சார்ந்த கட்டிடங்களும் பாதுகாப்போடு இருக்கும். சிலுவை களுக்கோ சிலைகளுக்கோ எவ்விதக் கெடுதியும் நேராது. கொம்பு/சங்கு ஊதுவதை விட்டும் அவர்கள் தடுக்கப்பட மாட்டார்கள். தமது பண்டிகைக் காலங்களில் ஊர்வலங்களை நடத்திக் கொள்ளலாம். சமய நிறுவனங்களும், மடங்களும் முன்பு இருந்ததைப் போலவே ஆபத்து எதுவுமின்றி தொடரும்.
2. பின்பற்றி வரும் சமயநெறியை விட்டுவிடுங்கள் என்று அவர்கள் நிர்ப்பந்திக்கப்பட மாட்டார்கள். (பிலாஃதரி தன்னுடைய “ஃபுதூஹுல் புல்தான்’ நூலில் என்றே எழுதியுள்ளார்.)
3. அவர்களுடைய உயிர்களுக்கும், பொருளுக்கும், செல்வத்திற்கும், சொத்துக்களுக்கும் முழுப்பாதுகாப்பு கொடுக்கப்படும். தாம் விரும்பிய வகையில் எப்படி வேண்டுமானாலும் அவற்றை அவர்கள் பயன்படுத்தலாம். அவர்கள் மீது அவர்களுடைய எதிரிகள் யாரேனும் தாக்குதல் தொடுத்தால் எதிர்த்துப் போராட வேண்டியது முஸ்லிம்களுடைய பொறுப்பாகும்.
4. அவர்களுடைய எந்தவோர் உரிமையும் பறிக்கப்பட மாட்டாது.
5. அவர்களுடைய சமயநம்பிக்கைகளுக்கு எதிரான எந்தவொரு விஷயத்தையும் செய்யும்படி வற்புறுத்தப்பட மாட்டார்கள்.
6. சட்டத்தைப் பொறுத்தவரை அவர்களுடைய உயிரும், முஸ்லிம்களுடைய உயிரும் ஒன்றாகவே கருதப்படும். அவர்களுடைய பொருளும் முஸ்லிம்களுடைய பொருளும் சமமாகவே கருதப்படும்.
7. வியாபாரம், வணிகம், தொழில், மற்றும் பொருளாதாரத்தில் எத்தகையதோர் இடையூறும் அளிக்கப்பட மாட்டாது. முஸ்லிம்களோடு மேற்கொள்ளப்படுவதைப் போன்ற நடைமுறையே அவர்களோடும் மேற்கொள்ளப்படும்.
8. பொதுவாக முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்திற்கு செலுத்தி வரும் அனைத்து வரிகளில் இருந்தும் அவர்களுக்கு விலக்கு அளிக்கப்படும். வேளாண்மை மகசூல் வரி (உஷ்ரு) கூட மன்னிக்கப்படும்.
9. இராணுவப் பணியாற்றுவதிலிருந்தும் அவர்களுக்கு விலக்கு அளிக்கப்படும்.
இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் முஸ்லிமல்லாத மக்களோடு செய்துகொண்ட ஒப்பந்தங்களின் சாராம்சமே இவை!
உதாரணத்திற்கு ஹிஜ்ரி எட்டாம் ஆண்டில் நஜ்ரான் நாட்டு மக்களோடு செய்து கொண்ட ஒப்பந்த வாசகங்களை “ஃபுதூஹுல்புல்தான்’ “கிதாபுல் ஃகர்ராஜ்’ போன்ற நூற்களில் பார்த்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், பிற்காலத்தில், நேர்வழி நின்ற கலீஃபாக்களின் ஆட்சிக் காலங்களில் பெரும் பெரும் நாகரீக நாடுகள் எல்லாம் வெற்றி கொள்ளப்பட்ட போது எண்ணற்ற கிறிஸ்துவர்களும், மஜுஸிகளும் (நெருப்பு வணங்கிகளும்) இஸ்லாமிய மேலாண்மையின் கீழ் குடிமக்களாயினர். ஆகையினால், தேவை கருதி இப்பொது விதிகளோடு இன்னும் அதிகமான, விளக்கமான துணை விதிகளும், உட்பிரிவுகளும் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டன. சமயம், சமூகம், நாடு, பண்பாடு என்று அனைத்துத் துறைகளிலும் ஒரு மனிதனுக்குக் கிடைத்தே ஆக வேண்டிய அனைத்து அடிப்படை உரிமைகளும் இணைத்துக் கொள்ளப்பட்டன.
இவை வெறுமனே ஒப்பந்தம் மட்டும் அல்ல! மாறாக, சந்தேகம் ஏதும் அறவேயற்ற நடைமுறை நியதிகளாகவும் திகழ்ந்தன. முதல் கலீஃபா அபுபக்கர் முதற்கொண்டு அலி வரைக்கும் அனைவரும் இறக்கும் தறுவாயில் இறுதி உபதேசமாக என்ன சொல்லிச் சென்றுள்ளார்கள் என்பதை ஒரு முறை உற்று நோக்கினால் போதும்! முஸ்லிம் அல்லாத மக்களுக்குக் கொடுத்தாக வேண்டிய உரிமைகளில் அவர்கள் எந்தளவுக்கு கண்ணுங்கருத்துமாக இருந்துள்ளார்கள் என்பது விளங்கிப் போகும். “முஸ்லிமல்லாதோரின் உரிமைகளில் கவனமாக இருந்து வாருங்கள்! ஏனென்றால், அவர்களுடைய பொறுப்பை நாம் ஏற்றுள்ளோம்!’
– என்பதுதான் அவ்வுபதேசத்தின் முதல் வாக்கியமாக இருக்கும். வார்த்தை அளவில் மட்டுமல்ல, யதார்த்த உலகிலும் அவர்களுடைய சொத்து முஸ்லிம்களுடைய உயிர்களைப் போன்று, அவர்களுடைய சொத்து முஸ்லிம்களுடைய சொத்துக்களைப் போன்று கருதப்பட்டு பாதுகாக்கப்பட்டு வந்தன.
இந்த இஸ்லாமைப் பற்றித்தான் இன்று கீழ்க்கண்ட கருத்துகள் பரப்பப்பட்டுக் கொண்டுள்ளன :
“முஸ்லிம் அல்லாதோரின் வாழ்க்கையை முஸ்லிம்கள் மதிப்பதே கிடையாது!’ “தன்னைப் போன்றே இன்னொருவரும் அவருடைய மார்க்கத்தை — சமயநெறியைப் பிரச்சாரம் செய்கிறார் என்பதற்காக ஒரு முஸ்லிம் இன்னொருவரைக் கொலைசெய்து விட்டால் அதைப் புனிதச் செயலாக இஸ்லாம் கருதுகின்றது!’ இத்தகைய கருத்துக்களைக் கூசாமல் துப்புகிறவர்களுக்கு இஸ்லாமைப் பற்றி என்ன தெரியும்? மனித உயிர்களுக்கு என்ன விலை? என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்த, மனித உரிமைகளை காலில் போட்டு நசுக்கிக் கொண்டிருந்த, மனித உரிமைகளை காலில் போட்டு நசுக்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு காலகட்டத்தில் எழுந்து நின்று சட்டமாக அறிவித்தது இஸ்லாம்.
“யாருடைய பாதுகாப்புப் பொறுப்பை நாம் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளோமோ, அவருடைய இரத்தம் நம்முடைய இரத்தம் போன்றதாகும்! அவர் வழங்கியாக வேண்டிய நஷ்ட ஈட்டுத் தொகை நாம் வழங்கியாக வேண்டிய நஷ்ட ஈட்டுத்தொகையைப் போன்றதாகும்!’
இஸ்லாமை அப்படிக்கு அப்படியே வரிக்கு வரி வார்த்தைக்கு வார்த்தை மாறாமல் பின்பற்றியவர்களில் நேர்வழி நின்று கலீஃபாக்களை புறந்தள்ளி முன்னுக்கு யார் தாம் வர முடியும்? கிறிஸ்துவர் ஒருவரை, மஜுஸி ஒருவரை கொன்று விட்டார் என்பதற்காக முஸ்லிம் கொல்லப்பட்ட சம்பவங்கள் ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல பலவற்றை உமரவர்கள் காலத்திலும், உஸ்மான் அவர்கள் காலத்திலும் நம்மால் பார்க்க முடியும். ஆக, மாற்றுக் கோட்பாடு உடையவர்களோடு இஸ்லாம் நடந்து கொண்டதை ஒத்த நிகழ்வு ஒன்றினை அதற்கு முன்பும் பார்க்க இயலாது; இன்றும் பார்க்க இயலாது.
“ஒரே ஓர் உரிமையைத் தவிர மற்றெல்லா உரிமைகளையும் திம்மிகளுக்கு இஸ்லாம் வழங்கி விட்டிருந்தது!’ என்று ஓர் ஐரோப்பிய வரலாற்றாசிரியர் (சேத்யூ) குறிப்பிடுகிறார். “அது என்னவென்றால் திம்மிகளால் மன்னர்களாக முடியாது!’ இவ்வனைத்து உரிமைகளுக்கும் பகரமாக அவர்களிடமிருந்து இஸ்லாம் எதை எதிர்பார்த்தது? சிந்தனையைச் செலுத்தியாக வேண்டிய இன்னொரு கோணம் இது:
“நடைபெற்று வருகின்ற அரசை தம்முடைய அரசாக அவர்கள் நினைக்க வேண்டும்; அரசுக்கெதிரான எத்தகைய தொரு சதிச் செயலிலும் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளக் கூடாது!’ அளிக்கப்பட்டு வந்த உரிமைகளுக்குப் பதிலாக இதையே இஸ்லாம் எதிர்நோக்கியது.
முஸ்லிம்கள் எவ்வாறு கண்ணியமாகவும் மரியாதையோடும் நடந்து கொள்கிறார்களோ, அதே போல அவர்களும் சக குடிமக்களாகிய முஸ்லிம்களோடு நடந்து கொள்வார்கள்; அரசாங்கத்திற்கோ அல்லது அரசாங்க சமயத்திற்கோ இழுக்கோ, கௌரவக் குறைச்சலோ ஏற்படுத்தும் வண்ணம் எந்த ஒரு வார்த்தையையும் வெளிப்படையாக சொல்லமாட்டார்கள் என்று இஸ்லாம் எதிர்பார்த்தது.
நடுநிலை தவறியது என்றோ, முறையற்றது என்றோ இந்த எதிர்பார்ப்புகளில் ஒன்றைக் கூட யாரும் சுட்டிக்காட்ட முடியாது. ஆறாம் நூற்றாண்டு கிறிஸ்துவ உலகில் இஸ்லாம் இத்தகைய சட்டங்களை பிரகடனப்படுத்தியது.
தன்னுடைய ஆளுமையின் கீழ் வசிக்கும் முஸ்லிமல்லாத மக்கள் அனைவருக்கும் சமவுரிமை கொடுத்து, அவர்களுக்கு முழுப் பாதுகாப்பும் அளித்த பிறகு அவர்களிடமிருந்து இஸ்லாமிய அரசாங்கம் இவற்றை எதிர்பார்ப்பதில் என்ன தவறிருக்க முடியும்? வேறேனும் ஒரு நாடோ, கொள்கையோ தன்னுடைய வரலாற்றில் இத்தகையதோர் இணையற்ற ஒரு நடவடிக்கையை சுட்டிக்காட்டத்தான் இயலுமோ?
சிக்கலின் தன்மை
திம்மிக்கள் என்றால் யார்? அவர்களைப் பாதுகாப்பது யார் “பொறுப்பு’? இஸ்லாமிய அரசின் செயல்நடவடிக்கைகள் என்னென்ன? என்பதைப் பற்றியெல்லாம் தெரிந்து கொண்ட பின்பு இப்போது மீண்டும் கேள்விக்கு திரும்பி வருவோம்.
“இப்படிப்பட்ட திம்மி ஒருவன் இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களைத் திட்டித் தீர்க்கிறான் என்றால், தெளிவான சாட்சிகள் தீர விசாரணைக்குப் பிறகு திட்டினான் என்பது நீதிமன்றத்தில் உறுதியாகி விட்டது என்றால் அவன் மீது என்ன நடவடிக்கை எடுப்பது?’ இத்தகைய சூழ்நிலையிலும் அவனுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கக் கூடாது என்று இஸ்லாமிய சட்டமேதைகள் — ஃபுகஹாக்களில் ஒரு பிரிவினர் கருதுகிறனர்.
இத்தகைய கடுஞ்செயல்களைத் தடுத்து நிறுத்தும் விதமாக கடுந்தண்டனை எதனையாவது அளிக்கலாம் என்பதுதான் அவர்களுடைய கருத்து. இமாம் அபுஹனீஃபா, அவர் துறை சார்ந்தோர் மற்றும் ஷாஃபிஇய்யா, ஹன்பலிய்யா துறையினரில் ஒரு சாரார் ஆகியோரின் கருத்து இதுவேயாகும்.
கடந்த ஆறு நூற்றாண்டில் உலகில் ஆட்சி புரிந்த பெரும் பெரும் இஸ்லாமிய அரசாங்கங்கள் யாவும் ஹனஃபி துறையையே பின்பற்றி ஆட்சி செய்துள்ளனர். இந்தியாவை ஆண்ட மொகல் வம்சம், கான்ஸ்டன்டைன் மாகாணத்தில் நிலைபெற்ற உஸ்மானியப் பேரரசு போன்ற பற்பல அரசாங்கங்களில் இத்துறையே பின்பற்றப்பட்டு வந்தது.
சுல்தான் நான்காம் முஸ்தஃபா ஃகான் ஆட்சிக்காலத்தில் முஸ்லிம்கள் கூடியிருந்த அவையொன்றில் இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுடைய பெயரைக் கூறித் திட்டியதாக ஆர்மீனியன் ஒருவன் மீது வழக்கு தொடரப்பட்டது. ஷைஃகுல் இஸ்லாம் அப்துல்லாஹ் ஆஃபன்தீ அவர்களிடம் வழக்கு விசாரணைக்காக வந்தது. தீர விசாரித்த பிறகு அவனை சிறையில் அடைக்குமாறு தீர்ப்பு கூறினார். சுல்தானுடைய காதிற்கு இச்செய்தி எட்டியது.
“இதை விடவும் கடுமையான தண்டனையை அளிக்கக் கூடாதா?’ என்று அவர் ஷைஃகுல் இஸ்லாமிடம் வினவினார். “சட்டப்படி இந்த தண்டனையைத்தான் அளிக்க முடியும். தாங்கள் விரும்பினால் விருப்பப்படி செய்து கொள்ளுங்கள்!’ என்று ஷைஃகுல் இஸ்லாம் கூறிவிட்டார். வேறு வார்த்தை ஏதும் கூறாமல் சுல்தான் அமைதியாகி விட்டார்.
“இல்லை! அவனைக் கொன்றுவிட வேண்டும்!’ என்று மார்க்க சட்டமேதைகளில் இன்னொரு பிரிவினர் கூறுகிறனர். இமாம் மாலிக், இமாம் அஹ்மத், இமாம் ஷாஃபிஇ போன்றோரின் கருத்து இதுவே!
அவர்கள் கூறும் காரணம் என்னவென்றால், சமய, சமூக, தேசிய உரிமைகள் என்று எல்லா வகையான உரிமைகளையும் திம்மிகளுக்கு இஸ்லாமில் அரசு வழங்கி குடிமக்கள் என்ற முறையில் முஸ்லிம்களுக்கும் அவர்களுக்கும் இடையே எவ்வித பாகுபாடும்காட்டாமல் பாதுகாத்து வருகின்றது. அரசாங்க மதத்தினரை இழிவு படுத்தாதிருக்க வேண்டும்; அவர்களுடைய சமயத்திற்கு கண்ணியம் அளிக்கப்படுவது போன்றே அவர்களும் இஸ்லாமுக்கு கண்ணியம் அளிக்க வேண்டும்; அதனை இழிவுபடுத்தும் — கேவலப்படுத்தும் முயற்சிகளில் இறங்கலாகாது என அரசாங்கம் எதிர்பார்க்கின்றது.
இந்த எதிர்பார்ப்பைப் பொய்யாக்கும் வண்ணம் திம்மிகளில் ஒரு சாரார் இஸ்லாமைப் பொருட்படுத்தாமல் முஸ்லிம்களின் கண்ணுக்கு முன்பாகவே இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லிம் அவர்களை பகிரங்கமாக திட்டுவதில் இறங்கினால் இத்தகைய சலுகைகளைப் பெற அருகதை அற்றவர்களாகி விடுகின்றனர். அவர்களுக்கு மரண தண்டனை விதிக்க வேண்டும்.
சாராம்சம் இதுவரை கண்டவற்றிலிருந்து நாம் விளங்கிக் கொண்டது என்னவென்றால்:
1. விவாதத்திற்கு உட்பட்டுள்ள இக்குறிப்பிட்ட சட்டம் இஸ்லாமிய கருத்து மூலங்களில் இருந்த நேரடியாகப் பெற்ற சட்டம் அல்ல. குற்றவியல் நடைமுறைகளுள் ஓர் உபபிரிவு. அதிலும் இஸ்லாமிய சட்டமேதைகளில் மாற்றுக் கருத்துகள் உள்ளன. ஒரு சாரார் ஆதரிக்கிறனர்; மறு சாரார் முரண்படுகிறனர். ஆக, சட்டமேதைகளிடையே ஒருமித்த கருத்து இல்லை என்பது வெளிப்படை!
2. மரண தண்டனை விதிக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறுவோர் முன்வைக்கின்ற காரணங்களை நடுநிலைமை, நியாயத்துடன் ஆராய்ந்து பார்த்தால் மதவெறியின் காரணமாக இவ்வாறு கூறுகிறார் என்று சொல்வதற்கு எவ்வித வாய்ப்புமே இல்லை! முஸ்லிம் அல்லாதவன் என்பதற்காகக் கொன்றுவிடத் துணிந்து விட்டனர் என்றெல்லாம் குற்றஞ்சாட்ட முடியாது.
3. இந்தச் சட்டத்தைப் பற்றி விவாதிக்கப்படும் போது “இழிவு’ (ஞீடிண்ஞ்ணூச்ஞிஞு) என்ற பதத்தை விட “திட்டுதல்’ (ச்ஞதண்ஞு) எனும் சொல்லையே பயன்படுத்த வேண்டும். இழிவு என்பது பொதுவானது. சிலர் இழிவாகக் கருதுகின்ற நிறைய விஷயங்களை பலர் பொருட்படுத்துவதே இல்லை. எனவேதான், சட்டமேதைகள் “திட்டு’ என்பதையே பயன்படுத்தியுள்ளனர்.
4. அடுத்து கவனிக்க வேண்டியது, பேசப்படுகின்ற விஷயங்களுக்கும், நடைமுறையில் நாம் சந்திக்க சூழ்நிலைகளுக்கும் தொலைதூர சம்பந்தமும் கிடையாது.
5. இந்தச் சட்டம் இங்கே விவாதத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட பின்னணிக் காரணமாக அமைந்த நிகழ்வையும் நாம் ஆராய வேண்டும். பத்திரிகைச் சுதந்திரம், கருத்துச் சுதந்திரம் வெகுவாகப் பேசப்படும் காலம் இது. சமயங்களில் இது தவறாக பயன்படுத்தப்படுகின்றது.
இந்தியாவில் இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லிம் அவர்களைத் திட்டி முதன்முதலில் புத்தகங்களை வெளியிட்டோர் கிறிஸ்துவ மெஷினரிகள். அவற்றில் ஒரு வார்த்தையைக் கூட நம்மால் வாசிக்க முடியாது. கண்ணிய வார்த்தைகளைக் காணவும் முடியாது. தொடர்ந்து ஆரிய சமாஜத்தினர் களத்தில் குதித்தனர். சமய ஆய்வு, அழகிய வாதம் போன்றவற்றை எல்லாம் தூக்கிப் பரணில் போட்டுவிட்டு கீழ்த்தரமான அர்ச்சனைகள், சந்தைக்கடை வார்த்தைகளில் திட்டத் தொடங்கினர்.
ஒன்றை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்: யாரேனும் ஒருவர் நான்கு பக்க வெளியீடு ஒன்றைப் பதிப்பித்து முதல் வரியிலிருந்து கடைசி வரி வரைக்கும் கண்டபடி திட்டித் தீர்த்திருப்பது கண்டு இஸ்லாமிய கப்பலே மூழ்கி விட்டது, இறைத்தூதரின் மானத்திற்கு இழுக்கு நேர்ந்து விட்டது, என்கிற அளவில் முஸ்லிம்கள் அனைவரும் பொங்கியெழ வேண்டிய அவசியமே இல்லை.
ஒரு வெளியீடு என்ன, ஓராயிரம் வெளியீடுகள் பதிக்கப்பட்டாலும் இஸ்லாமையும், இறைத்தூதரையும் யாரும் கேவலப்படுத்தி விட முடியாது. மாறாக, நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது என்னவெனில், எல்லாக் காலங்களிலும் இருந்தது போன்றே இக்காலத்திலும் சீரழிந்த ஒழுக்கத்தினால் கண்டபடி பேசுகின்ற/எழுதுகின்ற இழிபிறவியினர் இருக்கத்தான் செய்கின்றனர். அவர்களுடைய படைப்புகளில் கண்ணியமான எழுத்து ஒன்றாவது தென்பட்டால் அதற்கு மட்டும் நாம் மறுப்பளித்துவிட வேண்டும். மற்றபடி கழிவுகளைக் கொட்டவேண்டியது அதற்குரிய இடத்தில்தான்.
நூல்: அவமதிப்பும் உயிர்ப்பறிப்பும்
மௌலானா அபுல் கலாம் ஆஸாத்
தமிழாக்கம் தி. சை. அப்துர் ரஹ்மான் உமரி
ஃபுர்கான் பப்ளிகேஷன்ஸ் ட்ரஸ்ட், சென்னை.
[ கட்டுரையாசிரியருக்கும், மொழியாக்கம் செய்தவருக்கும் “JAZAAKALLAAHU KHAIR” ]
இன் ஷா அல்லாஹ் கட்டுரை தொடரும்