“ஹிஃப்ழுல் ஈமான்’
தர்கா வழிபாடா? வழிகேடா?
சையத் அப்துர் ரஹ்மான் உமரி
“தர்’ என்றால் இறந்துபோன உடல் எனப்பொருள். “காஹ்’ என்றால் “இடம்’ எனப்பொருள். ஈது தொழுகை தொழும் திடலை “ஈத்காஹ்’ என்று அழைக்கிறோம் அல்லவா? இவ்வுலகில் வாழ்ந்து மறைந்துபோன அவ்லியாக்கள், இறை நேசர்கள் அடங்கியுள்ளதாகக் கருதப்படும் இடம் “தர்கா’ என்று அழைக்கப்படுகின்றது.
இறந்துபோன அவ்லியாக்கள் உயிரோடும் உணர்வோடும் இருக்கிறார்கள். நம்முடைய அழைப்புக்கு செவிமெடுக்கிறார்கள். நமக்காக அவர்கள் அல்லாஹ்விடம் சிபாரிசு செய்வார்கள் என்றொரு பரவலான நம்பிக்கை இந்திய நாட்டு மக்களிடையே காணப்படுகின்றது.
இஸ்லாம் இந்நம்பிக்கையை ஆதரிக்கவில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் இத்தகைய நம்பிக்கைகள் தவறு என்பதை வலியுறுத்தவே இஸ்லாம் இம்மண்ணுலகுக்கு வந்தது.
“தர்கா’வை வலம் வருவது, முத்தமிடுவது போன்ற செயல்கள் செய்யப் படுகின்றன. இவை சரியா, ஷரீஅத் இதைச் சரி காண்கிறதா? என்பது குறித்து மெளலானா அஷ்ரஃப் அலி தானவி ரஹ்மத்துல்லாஹி அலைஹி அவர்கள் ஆராய்ந்துள்ளார்கள்.
ஹகீமுல் உம்மத் மெளலானா அஷ்ரஃப் அலி தானவி (ரஹ்மத்துல்லாஹி அலைஹி) இந்தியாவில் தோன்றிய தலைசிறந்த உலமாக்களில் ஒருவராவார். இஸ்லாமியக் கல்வியிலும் கேள்வியிலும் சிறந்த குடும்பம் ஒன்றில் ஹிஜ்ரி 1280 ஆம் ஆண்டு மெளலானா பிறந்தார்கள். உ.பி. மாநிலம் தேவ்பந்த் நகரிலுள்ள தாருல் உலூம் படசாலையில் பயின்று ஹி.1301 ஆமாண்டு மெளலானா ரஷீத் அஹ்மத் கங்கோஹி (ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி) அவர்களுடைய கரங்களினால் பட்டம் பெற்றார்கள்.
தொடர்ந்து பல்வேறு பாடசாலைகளிலும் இஸ்லாமிய மையங்களிலும் பணியாற்றினார்கள். அக்கால கட்டத்தில் முஸ்லிம் உம்மாவின் நிலை மிகவும் பரிதாபத்திற்கு உரியதாக இருந்தது. இஸ்லாம் என்றால் என்ன? எனும் அடிப்படை அறிவும் அற்ற மக்களாக முஸ்லிம்கள் இருந்தார்கள்.
முஸ்லிம்களிடையே இரண்டு மிகப்பெரும் நோய்கள் பரவிக் கொண்டிருந்தன. ஒருபுறம் ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு அவர்கள் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்தார்கள். மேலைப் பண்பாட்டைப் பின்பற்றினால்தான் வெற்றிபெற முடியும் என்ற எண்ணம் அவர்களுடைய சிந்தனையில் வெகுவாக ஊறிப்போயிருந்தது.
வியாபாரம், அரசாங்கப் பணிகள் என்று எல்லாவற்றிலும் மேற்கத்திய நடைமுறையினால் ஏற்பட்ட பாதிப்புகளுக்கு முஸ்லிம்கள் முற்றிலுமாக அடிமைகளாகிக் கொண்டிருந்தார்கள்.மேலைப் பண்பாட்டையும் மேலைக் கல்வியையும் புறக்கணித்துவிட்டு நம்மால் முன்னேறவே முடியாது என்று பல முஸ்லிம் பெருந்தகைகள் தீவிரமாக பிரச்சாரம் செய்து வந்தார்கள். மேலை நாகரீகத்தின் தொட்டில்களாகத் திகழ்ந்த பாடசாலைகளிலும் கல்லூரிகளிலும் முஸ்லிம்களின் இளைய தலைமுறை பயின்று எக்கட்டுப்பாடும் இல்லாத சர்வ சுதந்திரமான வாழ்க்கையை முஸ்லிம்கள் விரும்பினார்கள்.
பொதுவிடங்களில் மற்றவர்கள் பார்வையில் தங்களை முஸ்லிம்கள் என்று வெளிப்படுத்திக் கொள்ளவே அவர்கள் கூச்சப்பட்டார்கள். பள்ளிவாசலோடும் பெண்கள் அணியும் பர்தாவோடும் இஸ்லாமை நிறுத்திவிட்டு மற்ற வாழ்வியல் நடவடிக்கைகளை தங்களிஷ்டம் போல நடத்திக் கொள்ளவே முஸ்லிம்கள் விரும்பினார்கள்.
இந்த “திசைகேடு’க்கு எதிரான போராட்டத்தை மேற்கொண்டு, இஸ்லாமிய வாழ்விலக்கை சுட்டிக்காட்டிய பெரும்பணியை செய்தவர்களுள் மெளலானா அஷ்ரஃப் அலி தானவி குறிப்பிடத்தகுந்தவர்.
தொடர்ச்சியான மக்கள் சந்திப்புகள், சொற்பொழிவுகள், இடைவிடாத பயணங்கள் என்று அவருடைய வாழ்வு ஓய்வில்லாமல் கழிந்தது. ஃபுரூகுல் ஈமான், இஸ்லாஹுல் ஃகயால், ஆதாபுல் மஆஒரஹ், ஹயாத்துல் முஸ்லிமீன், பிஹிஷ்தி ஸேவர் என்று பல பயனுள்ள நூற்களை யாத்துள்ளார்கள்.
“ஹிஃப்ழுல் ஈமான்’ என்ற சிற்றேட்டையே இங்கு “தர்கா- வழிபாடா வழிகேடா?’ என்ற தலைப்பில் கொடுத்துள்ளோம். சொல்லப்படும் விஷயத்தை விட்டுவிட்டு குறுக்குச் சால் ஓட்டுவது என்றும் வழிகேடர்களின் இயல்பாக இருந்து வருகின்றது. இந்நூல் வெளிவந்தவுடன் “அஷ்ரஃப் அலி நாயை விடக் கேவலமாக அண்ணலாரைப் பற்றி எழுதியுள்ளார்’ என்று “பரேலவி’க்கள் சந்துகளில் நின்றுகொண்டு பிரச்சாரம் செய்யத்தொடங்கினார்கள். அதற்கும் பதில் கொடுக்கப்பட்டது. அதனையும் சேர்த்தே தமிழில் தந்துள்ளோம்.
தர்காகளுக்கு போவது, நேர்ச்சை செய்வது, ஸஜ்தா செய்வது என்று இறைவழிபாட்டோடு தொடர்புடைய எல்லா காரியங்களையும் ஒரு கூட்டம் தொடர்ந்து செய்து வருகின்றது. வட நாட்டில் “பரேலி’ என்ற ஊரில் பிறந்த “அஹ்மத் ரழா கான்’ என்பவர், ஷரீஅத்தில் இவ்வாறு செய்ய ஆதாரம் உள்ளது என்று அதற்கான “சான்றுகளை’ தொகுத்து அளித்தார்.
“காதியான்’ ஊரில் பிறந்த “குலாம் முஹம்மது’வை விட மோசமான சீர்கேட்டை ரழா கான் ஏற்படுத்தினார். தன்னுடைய கருத்தை எதிர்த்த எல்லா உலமாக்களையும் வாய்க்கு வந்தபடி ஏசுவதில் அவருக்கு நிகர் அவரே! தேவ்பந்த் உலமாக்கள், ஜமாஅத்தே இஸ்லாமி அறிஞர்கள், தப்லீக் ஜமாஅத்தினர் என்று அனைவரைப் பற்றியும் காஃபிர்கள் என்று ஃபத்வா கொடுக்கலானார்.
இதன் காரணமாக தர்கா வழிகேட்டில் மூழ்கிக் கிடப்பவர்களுக்கு, “பரேலவிகள்’ என்ற பெயர் வந்தது. பரேலவிகள் உட்பட யாவருக்கும் நேர்வழி காட்டுமாறு வல்ல இறைவனை வேண்டிக்கொள்கிறோம். நேர்வழி கிடைத்த பிறகு, அதனைத் தொலைப்பதை விட கொடுமையான செயல் வேறு எதுவும் இல்லை!
……………………………………….
“ஹிஃப்ழுல் ஈமான்’
தர்கா வழிபாடா? வழிகேடா?
மெளலானா அஷ்ரஃப் அலி தானவி ரஹ்மத்துல்லாஹி அலைஹி
தமிழாக்கம்: சையத் அப்துர் ரஹ்மான் உமரி
தர்காவுக்கு போவோர் அனைவரும் அங்கு போவதையும் அங்கு செய்யப்படும் செயல்களையும் “நன்மை’ என்றும் “ஸவாப்’ என்றும் நினைத்தே செய்கிறார்கள். தவறான செயல் என்று தெரிந்தே யாரும் எதையும் செய்வதில்லை. தர்காவில் அடங்கியுள்ளதாகக் கருதப்படும் அவ்லியாக்களுக்காக ஸஜ்தாவும் செய்கிறார்கள். அதை நன்மை என்று கருதியும் ஷரீஅத் அனுமதி அளிக்கின்றது என்று நினைத்தும்தான் செய்கிறார்கள்.
ஸஜ்தா இரண்டு வகைப்படும் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். இபாதத் என்று நினைத்து வணக்கம் என்று நினைத்து செய்யப்படும் ஸஜ்தா ஒருவகை. அது ஒரே இறைவனான அல்லாஹ்வுக்கு மட்டுமே செய்யப்படவேண்டும். மரியாதைக்காக செய்யப்படும் ஸஜ்தா இன்னொரு வகை. அதை யாருக்காகவும் செய்யலாம். மரியாதைக்காக என்ற நினைப்பில் செய்வதால் தவாஃப், ஸஜ்தா, முத்தம் போன்றவற்றில் எந்தக் குற்றமும் இல்லை என்பதே அவர்களுடைய வாதம்.
மரியாதைக்கான ஸஜ்தா என்பது வரவேற்பதற்காக செய்யப்படும் வந்தனம் செய்யும் வடிவிலான ஸஜ்தா என்பதைப் புரிந்து கொள்கிறோம். ஒருவருக்கு மரியாதை செய்யும் நோக்கில் ஸஜ்தா செய்யப்படுவதைப் பற்றி ஷரீஅத் என்ன கருதுகின்றது? என்பதை இப்போது பார்க்க வேண்டும்.
மரியாதைக்காக மற்றவர்களுக்கு ஸஜ்தா செய்யலாம் எனக் கூறுபவர்கள் அதற்கு என்ன ஆதாரம் காட்டுகிறார்கள் என்று பார்க்கவேண்டும். முந்தைய ரீஅத்துகளில் இது அனுமதிக் கப்பட்டு இருந்தது எனக் கூறுகிறார்களா? அல்லது முஹம் மது ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுடைய ரீஅத்திலும் ஆதாரம் உள்ளது எனக் கூறுகிறார்களா?.
ஆதம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களுக்கு வானவர்களும் யூஸுஃப் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களுக்கு அவருடைய பெற்றோர், சகோதரர்களும் ஸஜ்தா செய்ததாக குர்ஆனில் குறிக்கப்பட்டுள்ளதற்கு என்னதான் பொருள்? தலையைத் தரையில் கிடத்தி நெடுஞ்சாண்கிடையாக விழுந்து ஸஜ்தா செய்தார்கள் என்று பொருளா? அல்லது வேறு ஏதேடனும் பொருளா? குர்ஆன் விரிவுரைவூயாளர்கள் பலரும் அதற்கு “தலையைச் சாய்த்து பணிவது’ என்றே பொருள் கூறியுள்ளார்கள். ஆகையால், பணிவு என்றுதான் இதன்மூலம் பொருள் கொள்ளமுடியும்.
ஒருவேளை முந்தைய ஷரீஅத்துகளில் இதற்கு அனுமதி இருந்தது என்று வைத்துக் கொண்டாலும் நமக்கு அது அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளதா என்றொரு கேள்வி எழுகின்றது. ஏனெனில், முந்தைய ஷரீஅத்துகளில் ஆகுமாக்கப்பட்டிருந்த எத்தனையோ வியங்கள் நமக்கு தடை செய்யப்பட்டு விட்டன. ஆதம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களுடைய ரீஅத்தில் கூடப்பிறந்த தங்கையைக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளலாம் என்று அனுமதி வழங்கப்பட்டு இருந்தது. இப்போது அது பயங்கரமான ஹராம்.
இன்னும் சொல்லப்போனால் நம்முடைய ஷரீஅத்திலேயே எத்தனையோ விஷயங்கள் முதலில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தன. பிறகு, அவை தடை செய்யப்பட்டுவிட்டன. உதாரணமாக, சாராயம், கள் அருந்துவதற்கு முதலில் தடையேதும் இல்லை. எல்லோரும் சாராயம் குடித்துக்கொண்டுதான் இருந் தார்கள். அப்புறம் அது ஹராமாக ஆக்கப்பட்டு விட்டது. ஆகையால், முந்தைய ரீஅத்துகளில் அனுமதிக்கப்பட்ட ஒரு செயல் இப்போதும் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதற்கு ஏதும் அவசியம் கிடையாது. அப்படி அனுமதியுள்ளதாக யாரேனும் கூறினால் அதற்கு அவர் ஆதாரம் காட்ட வேண்டும்.
திருமறை குர்ஆனிலோ ஹதீஸ்களிலோ அப்படிப்பட்ட அனுமதி ஏதும் கிடையாது என்பதே முந்தைய ஷரீஅத்தில் ஒரு விஷயம் அனுமதிக்கப்பட்டு இருந்ததாக நம்முடைய ஷரீஅத்தில் அறிவிக்கப்பட்டால் அதற்கு நம்முடைய ஷரீஅத்திலும் அனுமதி உள்ளதாகத் தானே அர்த்தம் என்று யாரேனும் கூறலாம். உண்மைதான். ஆனால், அதற்கு நம்முடைய ஷரீஅத்தில் தடையேதும் வெளிப்படையாக தெரிவிக்கப்படாமல் இருக்கவேண்டும். அதை ஹராம் என்று கூறாமல் இருக்கவேண்டும். இல்லையென்றால் முந்தைய ஷரீஅத்தில் இருந்த அவ்வனுமதி இப்போது இல்லை என்றுதான் பொருள். இதைப்பற்றி நம் முடைய ஷரீஅத் என்ன கூறுகின்றது என்பதைப் கைஸ் இப்னு ஸஅத் ரழியல்லாஹு அன்ஹு என்ற ஸஹாபி அறிவிக்கிறார்.
“”நான் ஹீரா என்ற பகுதிக்குப் போயிருந்தேன். அங்கள்ள மக்கள் தங்களுடைய தலைவருக்கு ஸஜ்தா செய்துவந்தார்கள். இந்தத் தலைவரைவிட ஸஜ்தா செய்யப்படுவதற்குத் தகுதியானவர் இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள்தாம் என்று நான் மனதிற்குள் கூறிக்கொண்டேன். மதீனா திரும்பியபிறகு முஹம்மத் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களிடம், “ஹீரா பகுதியினர் தங்களது தலைவருக்கு ஸஜ்தா செய்கிறார்கள். ஸஜ்தா செய்யப்படுவதற்கு தாங்கள்தாம் உண்மையிலேயே முழுத்தகுதி உடையவர்கள்’ என்று தெரிவித்தேன்.
“நான் இறந்த பிறகு என்னுடைய கபுறு வழியாக நீங்கள் சென்றால் என்னுடைய கபுறுக்கு ஸஜ்தா செய்வீர்களா?’ என்று என்னிடம் அண்ணலார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் கேட்டார்கள். “இல்லை’ எனக் கூறினேன். “அப்படியயன்றால் எனக்கு ஸஜ்தா செய்யாதீர்கள். ஸஜ்தா செய்யலாம் என்று யாருக்கேனும் நான் அனுமதி வழங்க நினைத்தால், தங்களுடைய கணவர்களுக்கு ஸஜ்தா செய்யுமாறு பெண்களிடம் கூறுவேன். அல்லாஹுத் தஆலா கணவர்களுக்கு வழங்கியுள்ள உரிமைகளை மனதில்கொண்டு தான் இவ்வாறு நான் கூறுகிறேன்’ என்று இறைவனின் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் கூறினார்கள்.
ஸஜ்தா செய்ய அனுமதிக்குமாறு அண்ணலாரிடம் நபித் தோழர் கேட்டாரே அது எம்மாதிரியான ஸஜ்தா? இபாதத்- வணக்கம் என்ற வகையிலான ஸஜ்தாவா? மரியாதைக்காக செலுத்தப்படும் ஸஜ்தாவா? இபாதத் என்ற வகையிலான ஸஜ்தா என்றால் அது ஒர்க் ஆயிற்றே, அப்படியயன்றால் ஒரு ஸஹாபி ஒர்க் செய்வதற்காக அண்ணலாரிடம் அனுமதி கோரினார் என்று எடுத்துக் கொள்வதா? நஊது பில்லாஹ்.
சாதாரண பகுத்தறிவுள்ள ஒரு மனிதன் கூட ஓரிறைவனை விட்டு விட்டு வேறு எதையும் வணங்கமாட்டான் எனும் போது மதிப்புக்கும் கண்ணியத்துக்கும் உரிய ஒரு ஸஹாபி எங்ஙனம் முன்வருவார்? சாத்தியமே இல்லை.
ஒரு விஷயத்துக்கு அனுமதி இருந்தாலும் இருக்கும் என்று உங்களுக்குத் தோன்றினால்தான் அதைப்பற்றிக் கேட்பீர்கள். உங்களுடைய அறிவே அது தவறு என்று எடுத்துக் கூறி அதைப்பற்றிக் கேட்பதை விட்டு உங்களை தடுத்து நிறுத்தி விட்டால் அனுமதி கேட்க மாட்டீர்கள். ஒரே இறைவனை விட்டுவிட்டு இன்னொன்றை வணங்குவதை பாமர மனிதனின் அறிவுகூட ஒப்புக் கொள்ளாது. அதை ஷரீஅத்தும் அனுமதிக்காது. சாதாரண மனிதனுக்குக் கூட தோன்றாத ஓர் எண்ணம் ஸஹாபிக்கு உதித்தது என்று கூறமுடியுமா?
அனுமதி இருந்தாலும் இருக்கும் என்று அவருக்குத் தோன்றியதால்தான் கேட்டுள்ளார். அப்படியயன்றல் அது மரியாதைக்கான ஸஜ்தாவாகத்தானே இருக்கவேண்டும். மரியாதைக்கான ஸஜ்தாவுக்கு அனுமதி அளித்து இறைவனின் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் பதில் கூறினார்களா, இல்லையா என்பதை தெளிவாகவே தெரிந்து கொள்கிறோமே.
இவ்வளவு தெளிவாக இறைத்தூதர் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் பதில் கூறி விட்ட பிறகு முந்தைய ஷரீஅத்துகளில் அனுமதி இருந்தது எனும் வாதம் அடிபட்டுப் போய்விடுகின்றது.
உயிரோடு உள்ள இறைநேசருக்கே ஸஜ்தா செய்யக்கூடாது எனும் போது இறந்துவிட்ட இறைநேசர் கபுறுக்கு முன் ஸஜ்தா என்ற பேச்சே எழ வழியில்லை.
தங்களுக்கு ஸஜ்தா செய்யவா என்று அனுமதி கேட்ட அந்த நபித்தோழரே, என்னுடைய கபுறுக்கு ஸஜ்தா செய்வாயா என்று இறைத்தூதர் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் திருப்பிக் கேட்ட போது, கபுறுக்கெல்லாம் ஸஜ்தா செய்யமாட்டேன் என்று தன்னுடைய மறுப்பை தெளிவாகவே பதிவு செய்து விட்டார்.
இறந்துவிட்ட ஒருவருக்கு ஸஜ்தா செய்யவே கூடாது என் பதில் அவருக்கு சந்தேகமே எழவில்லை. உயிருள்ள ஒருவருக்கு ஸஜ்தா செய்யலாமா கூடாதா என்றுதான் அவருக்கு சந்தேகம்.
இறந்துபோன ஒருவருக்கு ஸஜ்தா செய்வது, உயிருள்ள ஒரு வருக்கு ஸஜ்தா செய்வதைவிட இழிவான செயல் என்பதை ஹதீஸ் தெள்ளத்தெளிவாக விளக்கிவிடுகின்றது. உயிருள்ள ஒருவருக்கு ஸஜ்தா செய்யலாமா என்றால் அது கூடாது என்பதை ஹதீஸே விளக்கிவிட்டது. உயிருள்ள ஒருவருக்கே ஸஜ்தா செய்யக்கூடாது என்றால் இறந்துபோனவருக்கு கண்டிப்பாக செய்யக்கூடாது என்பதையே புரிந்துகொள்கிறோம். அதுவும் எப்படிப்பட்ட ஆள்? இறைவனுக்கு மிகவும் பிரியமான, இறைநேசர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்தாலும் எட்ட முடியாத தொலைவில் உள்ள அண்ணல் பெருமானார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுடைய கபுறுக்கு முன்னால். இறைத்தூதர் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் தம்முடைய கபுறில் உயிரோடு இருப்பார்கள் என்பது நம் அனைவருக்கும் தெரிந்ததுதானே!.
பொதுவாக எல்லா நபிமார்களும் இறப்புக்குப் பின்னாலும் கபுறுகளில் உயிரோடு இருப்பார்கள்; அவர்களுடைய உடலை மண் திண்ணாது என்று நாம் அனைவரும் நம்புகிறோம். அப்படிப்பட்ட அண்ணலார் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுடைய கபுறுக்கு முன்னாலேயே ஸஜ்தா செய்யக்கூடாது என்றால் என்ன பொருள்? மற்ற கபுறுகளுக்கு முன்னால் செய்வது வெறுமனே ஹராம் கிடையாது; மற்றவர்களுடைய உடலை மண் திண்ணாது என்பதற்கு எந்த விதமான ஆதாரமும் இல்லை என்பதால் அது, பயங்கரமான ஹராம் ஆகும்.
இமாம்களைப் பின்பற்றவோ, தக்லீத் செய்யவோ மாட்டோம் என்று சொல்பவர்களுக்கும் இதில் வலுவான ஆதாரம் உள்ளது; ஏதேனும் ஓர் இமாமைப் பின்பற்றுகிறோம் என்று சொல்லிக்கொள்பவர்களுக்கும் ஆதாரம் உள்ளது. இருப்பினும் இமாம்களைப் பின்பற்றுபவர்களுக்காக, மேலதிகமான ஆதாரம் ஒன்றைக் காட்டுகிறோம்.
மார்க்க அறிஞர்களுக்கு முன்பும் தலைவர்களுக்கு முன்பும் மக்கள் அடிபணிந்து காலைத்தொட்டுச் செய்கின்ற வணக்கம் “ஹராம்’ ஆகும். செய்பவனும் அதனை அங்கீகரித்து ஏற்றுக் கொள்பவனும் குற்றவாளிகள் ஆவர். சிலைகளுக்கு முன்பு செய்யும் வணக்கத்தைப் போன்றதே இது! அவ்வாறு ஸஜ்தா செய்பவன் காஃபிராக ஆகிவிடுகிறானா என்றால், அது அவனுடைய நிய்யத்தைப் பொறுத்தது.
வணக்கம், மரியாதை எனும் நோக்கில் செய்தானேயானால் காஃபிராகி விடுகிறான். வரவேற்கும் நோக்கில் செய்வானேயானால் காஃபிராக ஆக மாட்டான்; ஆனால், பெருங்குற்றம் ஒன்றைப் புரிந்தவன் ஆகிவிடுவான்.காலைத்தொட்டு வணங்குவதே இபாதத்தைப் போன்று உள்ளது என்ற காரணத்தால் ஹராமாகிவிடுகின்றது எனும் போது அதைவிட அதிகமாக, இபாதத்துக்கு நெருங்கி உள்ள ஸஜ்தா ஏன் ஹராமாக ஆகாது?
இந்த ஃபத்வாவின் அடிப்படையிலும் மரியாதை நிமித்தம் செய்யப்படும் ஸஜ்தா ஹராமானதாக ஆகிவிடுகின்றது.
மரியாதையை மனதில் கொண்டு செய்யப்படும் ஸஜ்தா என்று நாம் இனம்பிரித்ததால்தான் இந்த விளக்கம் எல்லாம்! இபாதத் நோக்கிலும் வேறேதோ எண்ணங்களை மனதில் கொண்டும் செய்யப்படும் ஸஜ்தாவாக இருந்தால் அது குஃப்ராக ஆகிவிடுகின்றது.அப்படிப்பட்ட எண்ணங்கள் எல்லாம் எங்களுக்குக் கிடையவே கிடையாது, மரியாதை எனும் நோக்கில்தாம் நாங்கள் இதைச் செய்கிறோம் என்று கூறினால், எல்லா இபாதத்துகளையும் இவ்விதமே தரவாரியாக இனம் பிரிக்கவேண்டும்; இறைவனல்லாதவற்றுக்கும் அவற்றை செய்துவர வேண்டும். தொழுகையையும் இரண்டாகப் பிரிக்கவேண்டும். ஒன்று இபாதத் வணங்கும் நோக்கில் செய்யப்படுவது. இன்னொன்று மரியாதை செய்யும் நோக்கில் புரியப்படுவது.
முதலாவது இறைவனுக்காக மட்டும் செய்யப்படவேண்டும்; மற்றவர் களுக்காக செய்யக்கூடாது. இரண்டாவதை மற்றவர்களுக்காகவும் செய்யலாம். இவ்வாறாக, நோன்பு ஹஜ் என்று எல்லா இபாதத்துகளையும் பிரித்துவிட வேண்டும். ஏனென்றால், நோக்கத்தைப் பொருத்தவரை ஸஜ்தாவும் மற்ற எல்லா வணக்கங்களும் ஒன்றுபட்டே தொழுகை, நோன்பு என்றிவ்வாறாக எல்லா இபாதத்துகளையும் பிரிக்கும் துணிச்சல் யாருக்கேனும் உண்டா?. யாரேனும் ஒரு நல்லடியாரோ அவ்லியாவோ இவ்வாறு கூறி யுள்ளார்களா? அவ்வாறு கூறியிருந்தால் அவர் கூறியிருக்கிறார் என்பதை ஆதாரபூர்வமாக நிரூபிக்கவேண்டும். அப்படியே நிரூபித்தாலும் ஏதோ ஒரு நல்லடியார் கூறினார் என்பதற்காக ஷரீஅத்தைத் தூக்கி எறிந்துவிட முடியாது. ஏனென்றால், இஸ்லாமியப் பேரறிஞர் ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் திஹ்லவி ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி கூறியுள்ளார் என்று அவருடைய ஒரு கூற்றை தங்களுக்கு ஆதாரமாக இத்தகையோர் காட்டுகிறார்கள்.
அவர் என்ன கூறினார்? எப்போது கூறினார்? எந்த அர்த்தத்தில் கூறினார்? என்று எதுவுமே தெரியாமல் கூறிக்கொள்கிறார்கள். அப்படியே யாரேனும் ஒருவர் கூறியிருந்தாலும் ஷரீஅத் யாருக்காகவும் மாறாது; மாற்றவும் முடியாது என்பதை இங்கு சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறோம். மூன்றாவதாக கவனிக்க வேண்டிய முக்கிய விஷயம் என்னவெனில் இபாதத் எது? மரியாதை எது? என்பதை அடையாளப் படுத்துவதில் பொதுவாக மக்கள் தவறிழைக்கிறார்கள். அவர்களால் இயலாத விஷயம் அது! ஹராமான செயலுக்கு வழிகோல்பவையும் ஹராமே என்ற ஷரீஅத்தின் விதியையும் நாம் மறந்துவிடலாகாது.
“கஅபத்துல்லாஹ்வை வலம் வருவது தொழுகையைப் போன்றதாகும்!’ என்று ஹதீஸ்களில் வந்துள்ளது. (காண்க: திர்மிதி, நஸாயி, தாரமி).
ஒன்றோடு ஒன்று ஒத்த விஷயங்களைத்தான் உவமையாகக் கூறுவார்கள். சிங்கத்தைப் போன்றவன் என்றால் சிங்கத்தைப் போன்ற வீரம் அவனிடமும் இருக்கின்றது என்றுதானே பொருள்! தொழுகையில் நிரம்பியுள்ள ஓர் அம்சம் வலம் வருவதிலும் காணப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் உவமை யாகக் கூறமுடியும். தொழுகை என்பதே இபாதத்; இபாதத்தின் உயர்ந்ததோர் வடிவம். அப்படியயனில், தொழுகை எவ்வாறு ஓர் இபாதத்தோ, இபாதத்தின் உயர்ந்த ஒரு வடிவமோ அவ்வாறே வலம் வருதலும் தவாஃப் செய்தலும் இபாதத்தே என்று விளங்கிக்கொள்ள முடிகின்றது.
அல்லாஹ் அல்லாத ஒன்றுக்கு இபாதத் செய்வது ஹராம் மட்டுமல்ல, குஃப்ரும் கூட! எந்தவொரு முஸ்லிமாலும் மறுக்கமுடியாத அசைக்கமுடியாத ஆதாரங்களைக் கொண்டது.
உயிரோடு உள்ளவர்களோடும் இறந்து போனவர்களோடும் இத்தகைய நடைமுறைகளைச் செய்வது படு பயங்கரமான ஹராம் ஆகும். இறையில்லம் அல்லாத வேறு ஒரு இடத்தை தவாஃப் செய்வதும் வலம் வருவதும் ஹராம் ஆகும்; கபறுகளை தவாஃப் செய்வது அதைவிடவும் அதிகமான ஹராம் ஆகும். இதைப்பற்றிய உலமாக்களின் ஃபத்வா வையும் பார்ப்போம்:
“”மதீனா முனவ்வராவில் உள்ள இறைத்தூதர் அவர்களின் அடக்கஸ்தலத்தை தவாஃப் செய்யக்கூடாது. ஏனெனில், தவாஃப் என்பது இறையில்லம் கஅபத்துல்லாஹ்வோடு மட்டும் சம்பந்தப்பட்டது. இதன் காரணமாக, நபிமார்களுடைய அவ்லியாக்களுடைய கபுறுகளை தவாஃப் செய்வது ஹராமாகும்”, என லதாயிஃப் நூலில் கூறப்பட்டுள்ளது.அவ்லியாக்களை விட எல்லாவகையிலும் மேம்பட்ட, உடலை மண் திண்ணாது என்ற சுபச்செய்தி கூறப்பட்ட நபிமார்களின் கபுறுகளை தவாஃப் செய்வதே தடுக்கப்பட்டுள்ள போது அவ்லியாக்களின் கபுறுகளை தவாஃப் செய்வது அதை விடவும் அதிகமாகக் கண்டிக்கப்பட்டதாகும்.
ஆக, அல்லாஹ் அல்லாதவற்றை தவாஃப் செய்வது முற்றிலும் ஹராம்! நபிமார்களின் கபுறுகளை தவாஃப் செய்வது அதைவிடவும் ஹராம்! அவ்லியாக்களின் கபுறுகளை தவாஃப் செய்வது அதைவிடவும் அதிக ஹராம்!.
ஷா வலியுல்லாஹ் ரஹ்மத்துல்லாஹி அலைஹி என்ன கூறுகிறார்?
தர்காவை வலம் வருவது சரியே என்று சாதிப்பவர்கள் தங்களுடைய கூற்றுக்கு ஆதாரமாக ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மத்துல்லாஹி அலைஹி அவர்களின் நூலிலிருந்து ஆதாரம் காட்டுகிறார்கள். ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மத் துல்லாஹி அலைஹி இந்தியாவில் தோன்றிய மிகப்பெரிய இமாம்களில் ஒருவர். இந்தியாவில் தோன்றிய எல்லா இஸ்லாமிய இயக்கங்களுக்கும் மூலமாக விளங்கியவர். வழி கெடாத தூய தஸவ்வுஃப் வழியில் வந்த அவர் அது குறித்து தம்முடைய நூற்களில் பலவிடங்களிலும் எழுதியுள்ளார். அவருடைய “இன்திபாஹ் ஃபீ ஸலாஸிலு அவ்லியாவுல் லாஹ்’ எனும் நூலில் கபுறுகளை தவாஃப் செய்வது குறித்து எழுதியுள்ளார். அதையே தமக்கு ஆதாரமாக இத்தகையோர் காட்டுகிறார்கள்.
கபுறுகளை “தவாஃப்’ செய்யுமாறு அவர் கூறியுள்ளது எந்த அர்த்தத்தில் என்று நாம் பார்த்தாகவேண்டும். கண்ணியத்தோடும் மரியாதைக்காகவும் “தவாஃப்’ செய்யுமாறு அவர் கூறவில்லை. உலகப்பற்றை முற்றிலுமாகத் துறந்து மறுமை வாழ்வொன்றையே மனதில் கொண்டு வாழவேண்டும் என்பது தூய இஸ்லாமிய தஸவ்வுஃப் கொள்கையாளர்களின் கருத்து. அவ்வகையில் தமது ஆன்மாவை பரிசுத்தப்படுத்திக் கொள்ளும்வகையில் இறையடியார்களின் அடக்கஸ்தலங்களுக்கு கபுறு ஜியாரத் அடிப்படையில் வெறுமனே சென்று வருமாறு அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.
சாதாரணமாக தவாஃப் என்றால் “வலம் வருதல்’ என்றுதானே பொருள். அந்த அர்த் தத்தில்தான் இங்கு பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அவ்வாறு செல்வதையும் சாதாரண மக்களுக்கு ஆகுமானதாக ஆக்க வில்லை. ஷரீஅத்தையும் தரீக்கத்தையும் நன்கு உணர்ந்துள்ள நிறை அறிவு பெற்றவர்கள் மட்டுமே செல்லவேண்டும் என்று விதியாக்கப்பட்டுள்ளது.
கீழ்வரும் ஹதீதை கவனமுடன் படித்தால் நாம் சொல்ல வருவது எளிதில் விளங்கும். ஜாபிர் இப்னு அப்துல்லாஹ் ரழியல்லாஹு அன்ஹுவின் தந்தை மறைந்துவிட்டார். அவருக்கோ ஏராளமான கடன். கடன்கொடுத்தோர் தமது தொகையை திருப்பியளிக்குமாறு ஜாபிரை நிர்ப்பந்தப் படுத்தத் தொடங்கினார்கள். ஜாபிர் ரழியல்லாஹு அன்ஹு இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களைச் சந்தித்து தம்முடைய தோட்டத்திற்கு வருகை தருமாறு கேட்டுக் கொண்டார். அவருடைய வேண்டுகோளை ஏற்று இறைத்தூதரும் வருகை தந்தார்கள். பேரீத்தம் பழங்கள் பறிக்கப்பட்டு ஓரிடத்தில் ஒன்றாகக் குவிக்கப்பட்டன. அப்பெரிய குவியலை மூன்றுமுறை இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் “தவாஃப்’ செய்தார்கள். அதாவது “சுற்றி’ வந்தார்கள். புகாரியில் பதிவாகியுள்ள ஹதீதில்கூட “தாஃப’ என்ற வார்த்தை இடம் பெற்றுள்ளது. அதன் காரணமாக அக்குவியலில் மிகப்பெரிய அளவிற்கு வளம் (பரக்கத்) ஏற்பட்டது. கடன்கள் எல்லாம் அடைபட்டுவிட்டன. மீதமும் ஆகிவிட்டது.பழக்குவியலை இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் “தவாஃப்’ செய்தார்கள்; புனிதமாகக் கருதினார்கள் என்று கூற முடியாது. ஷரீஅத் கூறும் “தவாஃப்’ அல்ல இது!
இதே பொருளில்தான் கபுறுகளை “தவாஃப்’ செய்யுமாறு கூறப்பட்டுள்ளது. அதாவது கபுறுகளை சுற்றி வாருங்கள் எனக்கூறப்பட்டுள்ளது. கபுறுகளை சுற்றி வருமாறு கூறப்பட்டுள்ளது கூட அவற்றினுடைய புனிதத் தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு அல்ல! தற்போது சாதாரண பொதுமக்களும் பாமரர்களை ஒத்த அறிஞர்களும் புனிதமாக எண்ணித்தானே கபுறுகளைச் சுற்றி வருகிறார்கள். மாறாக, கபுறுகளைக் காண்பதால் என்ன தாக்கம் உண்மையிலேயே ஏற்பட வேண் டுமோ அதைப் பெறும் நோக்கிலேயே கூறப்பட்டுள்ளது. “தவாஃப்’ எனும் வார்த்தைக்கு ஷரீஅத்தில் கூறப்படும் அர்த்தத்தை இங்கு கொள்ளக் கூடாது. மொழியில் அதற்கு என்ன அர்த்தமோ அதனையே இங்கு எடுத்துக் கொள்ளவேண்டும்.
“அந்நிஸா’ அத்தியாயத்தில் சுதந்திரமான பெண்களை “முத் ஆ” செய்து கொள்ளுங்கள் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. (வசனம் 24). ஷரீஅத்தில் “முத்ஆ’ என்றொரு திருமணம் உள்ளது. குறிப்பிட்ட காலக்கெடுவை நிர்ணயித்து அக்காலக்கெடு முடிந்துவிட்டால் இந்தத் திருமணம் முறிந்துவிடும் என்ற முன்நிபந்தனையோடு ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து கொள்வது முத்ஆ ஆகும். அதேசமயம் “முத்ஆ” என்றால் “பயனுறுதல்” என்பது மொழிப்பொருள். முத்ஆ என்பதன் மொழிப் பொருளை இங்கு எடுக்க வேண்டுமே தவிர ரீஅத் தரும் பொருளை எடுக்கக் கூடாது. வழிகேட்டுப் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டவர்கள் அவ்வாறே பொருள் கொள்கிறார்கள்.
அடிமையை குர்ஆன் “அப்து” என அழைக்கின்றது. “அப்து” என்றால் அடிமை என்றும் பொருள். வணங்குபவன் என்றும் பொருள். அவன் அப்து என்பதால் அவனுடைய எஜமானன் “மஃபூத்” அதாவது வணங்கப்படுபவன் என்று பொருள் கொண்டால் என்னாவது? ஒர்க்கின் வாசலை விரியத் திறந்தது போலாகாதா? ஆக, வெறுமனே வார்த்தையை மட்டும் பார்த்துவிட்டு, எந்தவிதமான ஆதாரமும் இல்லாமல் நாமாகவே ஒரு பொருளை கற்பிதம் செய்துகொண்டால் அது எவ்வகை யிலும் சரியாகாது.
“இட்டுக்கட்டுவது’ என்று இதற்குத்தான் பெயர்! ஒருவேளை “தவாஃப்” எனும் வார்த்தையை ரீஅத் எந்தப் பொருளில் கையாள்கின்றதோ அதே பொருளில்தான் அவர் பயன்படுத்தியுள்ளார் என்று ஒரு பேச்சுக்கு வைத்துக் கொண்டாலும் அது ஆதாரமாக ஆகாது. ஏனெனில் அவர் எந்த இடத்திலும் “ஆகுமானது” “செய்யலாம்’ என்ற பதங்களை உபயோகிக்கவில்லை. மாறாக, இப்படியயல்லாம் கபுறுகளை தவாஃப் செய்து மெய்யறிவு பெற முயற்சிக்கிறார்கள் என்று ஒரு வழிமுறையை தெரியப்படுத்துகிறார். அந்த வழிமுறை அங்கீகரிக்கப்பட்டதுதானா என்பதைப் பற்றி அவர் எதுவொன்றையும் தெரிவிக்கவில்லை.
அங்கீகரிக்கப்படாத வழிமுறையும் இருக்கின்றதா? என்று எவரேனும் கேள்வி எழுப்பினால் அதற்கு “ஆம்” என்பதுதான் பதில்.
இயற்கைக்கு மாற்றமான காரியத்தை ஒருவன் செய்கிறான் என்று வைத்துக் கொள்வோம். உடனே அவன் மெய்யறிவு பெற்றுவிட்டான் என்றோ, இறைவனை நெருங்கிவிட்டான் என்றோ முடிவு செய்துவிட முடியுமா?. இதுபோன்ற வியக்க வைக்கும் நிகழ்வுகளை குஃப்பார்களும் செய்கிறார்கள். “நொடிப்பொழுதில் பூமியை சுற்றி வருவதைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?’ என்று ஒருமுறை அபு யஜீத் அவர்களிடம் கேட்கப்பட்டது. “அதிலென்ன பெரிய ஆச்சரியம் இருக்கின்றது. ஒரு வினாடி நேரத்திற்குள் ஷைத்தான் கிழக்கிலிருந்து மேற்கிற்கு சென்றுவிடுகிறான். ஆனால், அவனுக்கு அல்லாஹ்விடத்தில் எந்தவிதமான மதிப்பும் இல்லையே!’ என்று பதிலளித்தார்கள். தொடர்ந்து காற்றில் பறப்பதைப் பற்றி கேட்கப்பட்டது.
“பறவைகள் கூடத்தாம் காற்றில் பறக்கின்றன!’ என அவர் பதிலளித்தார்’ என்று ஷைக் அக்பர் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி கூறியுள்ளார்.
தஸவ்வுஃப் துறையில் “மெய்ஞ்ஞான உணர்வு’ என்றொரு முறையைப் பின்பற்றுகிறார்கள். அதன்படி அவர்களுக்கு நிகழ்வுகளைப் பற்றிய மெய்யறிவு கிட்டுகின்றது என்பது நம்பிக்கை. அதற்காகக் கையாளப்படும் வழிமுறையைப்பற்றியும் ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி அவர்கள் விளக்கியுள்ளார்.
“அச்சமயம் முன்புறம் ஒரு குர்ஆனையும் இடதுபுறம் ஒரு குர்ஆனையும் வலதுபுறம் ஒரு குர்ஆனையும் பின்புறம் ஒரு குர்ஆனையும் வைக்கவேண்டும்’. இதைச்சொல்லிவிட்டு கூடவே அதை விமர்சிக்கவும் செய்கிறார்கள். “முதுகுக்குப்பின் புறம் குர்ஆனை வைப்பதை நான் மரியாதைக்குறைவாகக் கருதுகிறேன்’. ஆக, ஒரு வியத்தை ஒருவர் சொல்லியிருக்கிறார் என்ப தாலேயே அதனை அவர் சரியயன்று நினைக்கிறார் என்றோ அதனை வலியுறுத்துகிறார் என்றோ சொல்லிவிட முடியாது. எடுத்தெழுதுவது என்பது வேறு. வலியுறுத்துவது, ஆதரிப்பது என்பது வேறு.
ஆதரிக்கவில்லை என்றால் அதனை அவர் வெளிப்படையாக விமர்சித்திருக்கவேண்டும். வெளிப்படையாக விமர்சித் திருந்தால் அதனை அவர் ஆதரிக்கவில்லை என்று புரிந்து கொள்ளலாம். இங்கு குர்ஆனை அவமதிக்கும் விஷயத்தில் ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி வெளிப்படையாக விமர்சித்திருக்கிறார். ஆனால், தவாஃப் விஷயத்தில் அவ்விதம் அவர் விமர்சிக்கவில்லை. ஆகையால், அதனை அவர் ஆதரிப்பதாகத்தான் அர்த்தம் என்றும் ஒருசிலர் சொல்லக்கூடும். சொல்லவும் செய்கிறார்கள்.
இஸ்லாமிய ஷரீஅத்தை கற்றுக்கொடுக்கவேண்டிய பொறுப்பிலுள்ள இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் மெளனம் காத்தால் அதனை நாம் ஆமோதிப்பாக, சம்மதமாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். அதில்லாமல், இறைத்தூதர் அல்லாத இன்னொருவர் மெளனம்காத்தால் அதனை நாம் ஆமோதிப்பாக எடுத்துக் கொள்ள முடியாது.
இரண்டாவதாக, ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி அவர்கள் அதை எங்குமே எதிர்த்துக் கருத்து கூறவில்லை என்று கூறுவதும் தவறாகும். ஷாஹ் வலியுல்லாஹ் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி அவர்கள் தம்முடைய “துஹ்ஃபத்துல் முவஹ்ஹிதீன்’ எனும் இன்னொரு நூலில் “கஅபத்துல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு எதை வலம் (தவாஃப்) வந்தாலும் அது மிகப்பெரிய இறைநிராகரிப்பாகும்’ என்பதை மிகத்தெளிவாக விளக்கியுள்ளார்கள்.
(பழமைவாய்ந்த ஆலயத்தையும் அவர்கள் சுற்றிவரவேண்டும்) என்ற இறைவசனத்தையும் அப்போது கோடிட்டுக் காட்டியுள்ளார்கள்.ஒரு நடைமுறையை சொல்லவரும்போது அவ்விடத்திலேயே அதற்கான மறுப்பையும் சொல்லியாக வேண்டும் என்று எந்த அவசியமும் இல்லை. வான்மறை குர்ஆன் பல விடங்களில் இறை நிராகரிப்பாளர்களின் கூற்றுகளை பதிவு செய்துள்ளது. அவற்றிற்கான மறுப்பை வேறோர் இடத்தில் அது கொடுக்கின்றது. நெற்றியை தரையில் வைப்பது, நெடுஞ்சாண்கிடையாக விழுந்து முத்தம் கொடுப்பது போன்றவற்றிற்கும் இதுவே தெளிவான பதிலாகும்.
மறைவானவற்றை அறியும் அறிவு
மறைவான விஷயங்களை அறியும் அறிவு அண்ணல் பெருமானார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுக்கு இருந்தது என்றும் நம்மில் பலர் நம்பிக் கொண்டுள்ளார்கள். மறைவான அறிவு என்பது இருவகைப்படும் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். இயல்பாகவே தன்னிச்சையாகவே மறைவான வற்றை அறிந்திருப்பது ஒருவகை. அத்தகைய அறிவு அல்லாஹ்வுக்கு மட்டுமே உண்டு. அல்லாஹ்வைத் தவிர அவற்றை யாருமே அறிய இயலாது. ஏதேனும் ஒரு ஊடகம் வழியே மறைவானவற்றை அறிந்திருப்பது இன்னொரு வகை. இத்தகைய மறைவான அறிவை இறைத் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் பெற்றிருந்தார்கள் என்று அத்தகையோர் எண்ணிக் கொண்டுள்ளார்கள்.
புலன் ஆதாரங்களால் சுட்டிக்காட்டி விளக்க முடியாத விஷயங்களையே ஷரீஅத் “கைப்’ (மறைவானவை) என மதிப்பிடுகின்றது. மறைவானவற்றை அறிவதற்கோ உணருவதற்கோ எந்த வழியும் வாய்ப்பும் இருக்காது.
“வானங்களிலும் பூமியிலும் இருப்போர் எவரும் மறை வானவற்றை அறிய இயலாது, அல்லாஹ்வைத் தவிர!” (அல்குர்ஆன் 27 : 65).
“”மறைவான விஷயங்களை நான் அறிவேன் என்று நான் கூற வில்லையே!” (அல்குர்ஆன் 11 : 31) போன்ற ஆயத்துகள் வழியாக நாம் இதை உணரலாம்.
ஏதேனுமொரு தொடர்பூடகம் வழியே மட்டுமே பெற்றுக்கொள்ள முடியும் வகையிலான அறிவை “மறைவான அறிவு’ எனக்கூற கூட்டிக்காட்டும் குறியீடுகள் தேவை. அத்தகைய குறியீடுகள் ஏதுமின்றி ஏதேனுமொரு படைப்புக்கு “மறைவான அறிவு’ உண்டு எனக்கூறினால், அது இணைவைப்பு ஆகும். இதன்காரணமாகவே, “ராயினா’ என்று கூறாதீர்கள் என்று திருக்குர்ஆன் கட்டளையிடுகின்றது. “அபதீ’ “அமதீ’ என்றெல்லாம் கூறாதீர்கள் என்று நபிமொழிகளில் கட்டளை வந்துள்ளது.ஆகையினால், மறைவான அறிவு இறைத்தூதருக்கு உண்டு எனக்கூறுவது அனுமதிக்கப்படாததாகும். பொருளை வளைத்தும் திரித்தும் அவ்வாறு கூறலாம் என்று வாதிட்டால், “படைப்பாளன்’, “உணவளிப்பவன்’ என்ற பதங்களையும் அண்ணலாருக்கு கூறமுடியும். அவ்விதமே, உடமையாளன் என்ற பொருளில் “அதிபதி-ரப்’ என்பதையும் “கீழ்ப்படியப் படுபவர்’ என்ற பொருளில் “வணங்கப்படுபவர்-மஅபூத்’ என்பதையும் அண்ணலாருக்கு கூறமுடியும்.
ஒரு கோணத்தில் உண்மையான பொருளைத் திரித்து, மறைவான அறிவு அண்ணலாருக்கு உண்டு என்று கூறுவதைப் போலவே இன்னொரு கோணத்தில் அர்த்தத்தைத் திரித்து மறைவான அறிவு இறைவனுக்கு இல்லை என்றும் கூறமுடியும். அதாவது, ஏதுமொரு தொடர்பூடக வழியேதான் மறைவான அறிவு கிட்டும் என்றால் அவ்வகை மறைவான அறிவு அல்லாஹ்விற்கு இல்லை என்று சாதிக்கலாம். அதன் படி, மறைவான அறிவு அண்ணலாருக்கு உண்டு; ஆனால், அல்லாஹ்வுக்கு மறைவான அறிவு கிடையாது (நஊது பில்லாஹ்) என்று யாராவது உளறிக்கொட்டினால், மார்க்கப்பற்றும் அறிவும் கொண்ட யாராவது அதை அனுமதிக்கத்தான் செய்வார்களா? அப்படி அனுமதிப்பதாக இருந்தால் “பானவா ஃபக்கீர்களுடைய’ உளறல்களையும் அல்லவா அனுமதிக்க வேண்டியிருக்கும்? இதென்ன இறைவனின் மார்க்கமா? இல்லை, சின்னக்குழந்தைகளின் விளையாட்டா? குழந்தைகள் நினைத்தால் மணலில் வீடு கட்டுகிறார்கள். நினைத்தால் இடித்துத் தள்ளி விடுகிறார்கள்.ஏதடனும் ஒரு ஊடகம் வழியாக கைவரப்பெற்ற மறைவான அறிவு அண்ணலாருக்கு இருந்தது என்றால், குறிப்பிட்ட ஒரு சில வியங்களை மட்டும் அண்ணலார் அறிந்திருந்தார்களா, அல்லது மறைவான எல்லாவற்றையும் பற்றிய அறிவு அண்ணலாருக்கு இருந்ததா? என்றும் ஒரு கேள்வி எழுகின்றது. ஒருசில குறிப்பிட்ட விஷயங்களை மட்டும்தான்
அண்ணலார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அறிந்திருந்தார்கள் என்று அவர்கள் பதில் கூறுவார்களேயானால், இத்தகைய அறிவுதான் எல்லோருக்கும் இருக்கின்றதே! அபுதாஹிருக்கும் அபுபக்கருக்கும்கூட இத்தகைய மறைவான அறிவு இருக்கின்றது. அண்ணலாரை மட்டும் குறிப்பிட்டு சொல்லவேண்டிய அவசியமென்ன? அவ்வளவு ஏன்? ஒரு குழந்தைக்கும் பைத்தியக்காரனுக்கும் நாலுகால் பிராணிகளுக்கும் கூடத்தான் மறைவான அறிவு இருக்கின்றது. ஏனென்றால், மற்றவர்களுக்கு தெரியாத வியங்களை ஒவ்வொருத்தனும் தெரிந்துவைத்திருக்கவே செய்கிறான். அப்படிப்பார்க்கும்போது, “மறைவான அறிவு’ பெற்றவர்கள் என்று அத்தனை பேரையும் அல்லவா சொல்லியாக வேண்டும்?
ஆமாம், அத்தனைபேரும் மறைவான அறிவு பெற்றவர்களே என்று நாங்கள் சொல்லத்தான் செய்வோம் என்றால், இறைவனின் தூதருக்கு மட்டுமே உள்ள சிறப்பான பண்பு என்று எதற்காக அதனைக் கருதவேண்டும்? முஃமின்களுக்கு மட்டுமே உரிய என்றோ, மனிதனுக்கு மட்டுமே உரிய என்றோகூட கூற இயலாத ஒன்றை இறைத்தூதருக்கு மட்டுமே உரிய சிறப்புப்பண்பு என்று எவ்வாறு கூறமுடியும்?
எல்லோருக்கும் மறைவான அறிவு உண்டு என்றெல்லாம் நாங்கள் கூறமாட்டோம் என்றால், இறைத்தூதரையும் மற்ற மனிதர்களையும் வேறுபடுத்திக் காட்டுவதற்கு ஏதாவது ஆதாரத்தை முன்வைத்தாக வேண்டும். இறைத்தூதருக்கு மறைவான அறிவு உண்டு என்று நாங்கள் சொல்வது எல்லா வகையான அறிவையும் உள்ளடக்கியதுதான் என்று அவர்கள் வாதிடுவர்களேயானால், குர்ஆனிய ஆதாரங்களும் பகுத்தறிவும் அதனை நிராகரிக்கின்றன. இறைத்தூதருக்கு மறைவான அறிவு இல்லை என்பதை வான்மறை குர்ஆன் பல விடங்களிலும் மிகத்தெளிவாகவே கூறியுள்ளது.
“”மறைவானவற்றைப் பற்றி நான் அறிபவனாக இருந்தால், நன்மைகளை நான் அதிகம் பெற்றிருப்பேனல்லவா?” (அல்குர்ஆன் 7:188).
இறுதித்தீர்ப்பு நாள் எப்போது வரும் என்பது தமக்குத் தெரியாது என அண்ணலார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் மறுத்துள்ளார்கள். அவ்வாறே இன்னும் பற்பல விஷயங்களையும் தமக்குத் தெரியாது என்று மறுத்துள்ளார்கள்.
இம்மாதிரியான பல சம்பவங்களை அண்ணலாரின் வரலாற்றில் நாம் காணலாம். பலதரப்பட்ட மன்னர்களுக்கு கடிதங்கள் எழுதியுள்ளார்கள்; உளவாளிகளை பற்பல பகுதிகளுக்கும் அனுப்பி செய்திகளை சேகரித்துள் அண்ணலாருக்கு மறைவான அறிவு உண்டென்று வாதிடுபவர்கள் இதனை மறுக்கிறார்கள். மறைவான விஷயங்கள் அனைத்தும் அண்ணலாருக்குத் தெரியும் என்றாலும் தீவிர கவனத்தோடு மனதில் பதிந்த விஷயங்கள் மட்டுமே அண்ணலாரின் நினைவில் தங்கியுள்ளன; மற்றவை யாவும் அண்ணலாரின் நினைவில் இல்லை என்றெல்லாம் அவர்கள் கூறுகிறார்கள். இதுவும் தவறான வாதமாகும். ஏனெனில், நினைவையும் கவனத்தையும் தீவிரமாகப் பாதித்த பல விஷயங்களில் செய்வதறியாது பதற்றமாக இருந்த பல சம்பவங்களை அண்ணலாரின் வாழ்க்கையில் நம்மால் காணமுடிகின்றது.
அன்னை ஆயிஷாவின் மீது அவதூறு சுமத்தப்பட்ட சம்பவத்தை உதாரணமாகக் கூறலாம். கவனத்தொலைப்பு தான் இதுபோன்ற மறதிகளுக்கு காரணம் என்றால் தீவிர யோசனையும் கவனமும் அந்த மறைவான அறிவை நினைவூட்டியிருக்கவேண்டும். ஆனால், அவ்வாறு ஏதும் நிகழவில்லை. ஏறக்குறைய ஒரு மாதகாலம் கழிந்தபின்பு, இறை வனுடைய வஹீ வந்தபின்புதான் அண்ணலாருக்கு நிம்மதி பிறந்தது.
பகுத்தறிவின்படியும் மறைவான விஷய அறிவு அண்ணலாருக்கு இருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனென்றால், மறைவான அறிவென்பது வரையறுக்க முடியாத எத்தனை எத்தனையோ விஷயங்களின் ஒட்டுமொத்த தொகுப்பாகும். இங்கு ஒரு சிலருடைய உள்ளத்தில் ஒரு சந்தேகம் எழலாம். “வானங்களிலும் பூமியிலும் உள்ளவற்றை நான் அறிகிறேன்’ என்று அண்ணலார் கூறியுள்ள நபிமொழியயான்று தாரமியில் பதிவாகியுள்ளதே, அதற்கு என்ன பொருள்? அல்லது இவ்வாறான கருத்து, வேறுபல நபிமொழிகளிலும் உள்ளதே, அதற்கெல்லாம் என்னதான் பொருள்?
பொதுவான வார்த்தைகள் இங்கு கூறப்பட்டிருந்தாலும் அவற்றுக்கு ஆழமான பொருள் கிடையாது. அளவான பொருளே உண்டு. சாதாரணமாக எல்லா மொழிகளிலும் இவ்வாறான வழக்கு உண்டு. கூறப்படுகின்ற விஷயத்தோடு தொடர்பானவற்றைக் குறிப்பிடும்போது “எல்லாம்’ “அனைத்து’ போன்ற பதங்களை பயன்படுத்தப்படுவது நடை முறை வழக்கம். அவ்வகையில் “எல்லாவற்றைப் பற்றியும் நான் அறிவேன்!’ என்றால், நுபுவ்வத்தோடு தொடர்புடைய எல்லா விஷயங்களையும் நானறிவேன் என்றுதான் பொருள். அல்குர்ஆனிலும் இதேபோன்று பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. சபா நாட்டு அரசியைப் பற்றிக் கூறும்போது, “அவளுக்கு எல்லாமும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன’ என்ற வாக்கியம் இடம் பெற்றுள்ளது. எல்லாமே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன என்றால்? “எல்லாமே’வா? இல்லை. அவளுடைய ஆட்சியதிகாரத்திற்கு என்னனென்னவெல்லாம் அத்தியாவசியமோ அவையனைத்தும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன என்றுதான் பொருள். ரயில்வே, ஒலியலைகள், மின்விளக்குகள், புகைப்படக் கருவிகள் போன்ற சாதனங்கள் எல்லாம் அவளுக்குக் கொடுக்கப்படவில்லை. அக்காலத்தில் ஆட்சி நடத்தத் தேவையான வசதி வாய்ப்புகள் அனைத்தும் கொடுக்கப்பட்டிருந்தன.ஆகையால், அண்ணலாருக்கு மறைவான அறிவு உண்டு என்பதை எவ்வகையிலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.
அவ்வாறு இருக்கின்றது என்று நம்புபவர்கள் தம்முடைய நம்பிக்கை தவறு என்பதை உணர்ந்து மனம் திருந்தி தவ்பா செய்து தங்களுடைய எண்ணங்களை சீர்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும்.
கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டுவது ஷரீஅத்திற்கும் அவ்லியாக்களுக்கும் முரணான செயல்!
அவ்லியாக்களை கண்ணியப்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக அவர்களுடைய கபுறுகள் உயர்த்திக் கட்டப்படுகின்றன. கண்ணியம் செலுத்தும் முறை இதுவல்ல. இதுவோ ஷரீஅத் தால் “ஹராம்’ என்று அறிவிக்கப்பட்ட செயல். ஹராமான செயலைச் செய்து யாரையும் கண்ணியப்படுத்த இயலாது. அழகாகவும் ஆடம்பரமாகவும் கட்டப்பட்ட கபுறுகளில்தான் அவ்லியாக்கள் மரியாதையோடு இருப்பார்கள் என்று நினைப்பது தவறு. மண்மூடிக்கிடக்கும் சாதாரண கபுறுகளிலும் அவர்கள் தகுந்த கண்ணியத்தோடும் சிறப்போடும்தான் இருப்பார்கள்.
மண்மூடி மேடுதட்டிக் கிடக்கும் சாதாண கபுறுகளில் வீசும் பிரகாசம், உயர்த்திக் கட்டப்பட்ட ஆடம்பர கபுறுகளில் கண்டிப்பாக இருக்காது என்பதே உண்மையாகும். மன்னர்கள், மன்னாதிமன்னர்கள், அமைச்சர்கள், தளபதிகள் போன்றோரின் கபுறுகள்தாம் உயர்த்தி ஆடம்பரமாக கட்டப்படுகின்றன. மன்னர்களின் கபுறுகளிலும் அரசர்களின் கபுறுகளிலும் எங்கிருந்து வீசும் ஒளி? உயிரோடு வாழும்போதே உடம்பைப் பற்றியும் உலக வழ்க்கையைப் பற்றியும் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளாதவர்கள் இறந்தபின்பா தங்களுடைய கபுறுகள் உயர்த்திக் கட்டப்படவேண்டும் என்று ஆசைப்படுவார்கள்?
மார்க்கத்தை விட்டு வெகுதூரம் விலகி உலக ஆசாபாசங்களில் மூழ்கிப்போய்க் கிடந்த அரசரகளுக்கும் அமைச்சர்களுக்கும் தான் தங்களுடைய கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்ட வேண்டும் எனும் இம்மாதிரியான எண்ணம் பிறக்கும். மார்க்கத்தை நேசிப்பவர்களுக்கும் மார்க்க நேசர்களோடு நெருக்கமாய் உள்ளோருக்கும் இம்மாதிரியான எண்ணம் உதிக்கவே உதிக்காது.
மெளலானா கங்கோஹி அவர்களுக்கு ஒரு மனிதர் விலையுயர்ந்த ஜாக்கெட்(மேலாடை) ஒன்றை அன்பளிப்பாக வழங்கினார். அதை அணியுமாறு கேட்டுக் கொண்டார். மெளலானாவோ அதனை ஒரு நவாபுக்குக் கொடுத்து விட்டார்கள். “நீங்கள் அணிந்துள்ள ஆடைகளின் மீதாக இதை அணிந்து கொண்டால் மிகவும் பொருத்தமாக இருக்கும். என்னுடைய எளிமையான ஆடைகளோடு இது சேராமல் உறுத்திக் கொண்டிருக்கும். அத்தோடு பூச்சி பொட்டு அணுகாமல் இதனை பாதுகாத்து வேறு வரவேண்டும். என்னால் அதுவும் இயலாது. ஆகையால், நீங்கள் இதை அணிந்து கொள்ளுங்கள்’ என்று கூறிவிட்டார்கள். உயிரோடு உள்ள உடம்புக்கே இம்மாதிரியான அழகு அலங்காரங்களை அவர்கள் விரும்பவில்லை எனும்போது கபுறுகளுக்கா விரும்புவார்கள்? கண்டிப்பாக விரும்ப மாட்டார்கள்.
எதற்காக நாம் கபுறுகளை ஜியாரத் செய்கிறோம் என்பதை மனதில் கொண்டாலும் இந்த உயர்ந்த கபுறுகள் தவறு எனும் முடிவிற்கே வரமுடியும். மரணத்தை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்; மரண நினைப்பு மனதில் உதிக்கவேண்டும் என்பதற்காகத்தான் கபுறுகளை ஜியாரத் செய்யுமாறு ஷரீஅத் கட்டளையிட்டுள்ளது. வெறிச்சோடிப் போய் பாழடைந்து கிடக்கும் கபுறுகளைப் பார்க்கும்போதுதான் நமக்கு மரண நினைப்பு வரும். இந்த உலக வாழ்க்கை வீணே எனும் எண்ணம் எழும். அலங்காரத்தோடு கம்பீரமாக உயர்ந்து நிற்கும் மாடங்களைப் பார்க்கும்போது கண்டிப்பாக வராது. இத்தகைய உயர்ந்த கபுறுகளைப் பார்க்கும்போது அங்கு அடங்கியுள்ள அவ்லியாக்களின் மீதான கண்ணியமும் மதிப்பும் மனதில் உயருகின்றதே என்று கூறப்படுகின்றது. ஆராய்ந்து பார்த்தால் அது தவறென்று புரிந்து கொள்ளலாம். ஒப்பாரிக்குரல் கேட்டு அழும் பெண்களைப் போன்றது அது. உண்மையான அன்பு மனதில் இருந்தால் சோகம் பொத்துக் கொண்டு வரவேண்டும். ஒப்பாரிப் பாடல்களைக் கேட்டால் தான் அழுகை வரும் என்றால், ஷுஹதாக்களின் வீரதீர பெருமைகளை பட்டியலிட்டால் தான் அழுகை வரும் என்றால் அது போலி அழுகை, பொய்யான அழுகை!
ஸஹாபாக்களுக்கு அண்ணலெம் பெருமானார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் மீது அன்பும் பாசமும் இல்லை என்று யாரேனும் சொல்லமுடியுமா? ஸஹாபாக்களைப் போன்று அண்ணலாரை நேசித்தவர்கள் உலகில் யாருமே கிடையாதே! அண்ணலார் ஒழு செய்தபிறகு கீழே விழும் தண்ணீரைக் கூட கீழே சிந்தவிடாமல் கையிலேந்தி தங்களுடைய உடம்புகளில் பூசிக்கொள்ளும் அளவுக்கு அவர்களுடைய அன்பு எல்லையில்லாமல் இருந்ததே! அண்ணலார் மீது அந்தளவுக்கு அன்பும் பாசமும் கொண்டவர்கள் அண்ணலாரின் கபுறை உயர்த்தியா கட்டினார்கள்?
கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டக்கூடாதென்று அண்ணலார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் தடை செய்திருந்த காரணத்தினால் அவர்களுடைய கபுறை சாதாரணமான மண்மேடாகவே விட்டிருந்தார்கள். உண்மையிலேயே அன்பும் மரியாதையும் மனதில் இருந்தால் கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டாமல் அப்படியே விட்டு வைக்கவேண்டும்.
நபிகளார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் கற்றுக்கொடுத்த முறை இதுதான். தங்களுடைய வாழ்நாளில் அண்ணலாரின் வழிமுறைகளை அப்படிக்கு அப்படியே பின்பற்றவேண்டும், அண்ணலார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் வாழ்ந்து காட்டியது போல வாழவேண்டும் என்பதற்காக எல்லாவகையான தியாகங்களையும் அர்ப்பணிப்புகளையும் அவ்லியாக்கள் செய்தார்கள் என்பதை நாமறிவோம். அண்ண லாருடைய சந்தோம் எதில் உள்ளதோ அதில்தான் அவ்லியாக்களின் சந்தோஷமும் உள்ளது!.
அவ்லியாக்களின் நினைவும் ஞாபகமும் கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டினால்தான் இருக்கும்; நினைவும் ஞாபகமும் இருந்தால்தான் அவர்களை நாம் கண்ணியப்படுத்த முடியும் என்றெல்லாம் கூறப்படுகின்றது. அவர்களுடைய நினைவையும் பெருமையையும் தக்கவைப்பதுக்கு இறைவனே போதுமானவன். என்னதான் செய்தாலும் அவர்களுடைய நினைவை நாம் போற்ற முடியாது. ஆடம்பரமாகவும் அற்புதமாகவும் கட்டப்பட்டுள்ள எத்தனையோ கபுறுகளில் அடங்கியுள்ளவர்கள் யாரென்றே நமக்குத் தெரியாது; அவர்களுடைய பெயர்களையும் நாமறிய மாட்டோம். இறைவனிடம் அவர்கள் பெற்றுள்ள நெருக்கமும் இறைவனுடைய தொடர்பும்தான் அவர்களுக்கு மரியாதையையும் கண்ணியத்தையும் பெற்றுத் தருமே அல்லாமல் உயர்த்திக் கட்டப்பட்டுள்ள அவர்களுடைய கபுறுகளால் அவர்களுக்கு எந்தப் பெருமையும் கிடையாது.
இன்னொரு வியத்தையும் நாம் காணலாம். சுன்னத்தை விடாப்பிடியாக பின்பற்றியவர் என்று மக்கள் கருதும் அவ்லியாக்களின் கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டாமல் மண் மேடாகவே வைத்துள்ளனர். வருடந்தோறும் அதற்கு மேலாக மண்ணைக் குழைத்து பூசிவருகிறார்கள். சுன்னத்தை கடைப் பிடிக்காதவர் என்று கருதப்படுபவர்களின் கபுறுகளைத்தான் உயர்த்திக் கட்டுகிறார்கள். இது என்ன பழக்கம் என்று தெரியவில்லை. ஷைக் குத்புத்தீன் பஃக்தியார் ரஹ்மதுல்லாஹி அலைஹி அவர்களுடைய கபுறு சர்வசாதாரணமாக மண்மூடிக் கிடக்கின்றது. அதை “தரிசிக்க’ பெண்களும் வருவதில்லை. ஏனென்று காரணம் கேட்டால், “அவர் (முத்தபிஉஷ் ஷரீஅத்) ஷரீஅத்தை கண்ணெனப் போற்றியவர். ஆகையால், இத்தகு செயல்களை நாங்கள் செய்வதில்லை’ என்று அங்குள்ள முஜாவர்கள் கூறுகிறார்கள்.
தாம் பெரிதாய் நம்பும் மற்ற அவ்லியாக்களுக்கு இதன் மூலம் மக்கள் அவமரியாதை செய்கிறார்கள். அவர்கள் ஷரீஅத்தை மதிக்காதோர் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார்கள். இதன் காரணமாகவும் உயர்த்திக் கட்டுவது தவிர்க்கப்பட வேண்டும்.
கபுறுகளைப் பூசிக் கட்டுவதை ஷரீஅத் தடை செய்துள்ளது.
மனிதகுலத்தின் நலனுக்காகத்தான் ஷரீஅத் இத்தகைய சட்டத்தை இயற்றியுள்ளது. இல்லையயன்றால் எல்லாக் கபுறுகளும் உயர்த்திக் கட்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தால் அப்புறம், மனிதர்கள் வாழ்வதற்கே பூமியில் இடம் இருக்காது. விவசாயம் செய்யவும் நிலம் இருக்காது. உலகம் தோன்றியதி லிருந்து கோடிக்கணக்கான மனிதர்கள் வாழ்ந்து இறந்து போயுள்ளார்கள். உலகின் எல்லாப் பகுதியிலும் மனிதர்கள் கண்டிப்பாக அடக்கம் செய்யப் பட்டிருப்பார்கள்.
கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். எல்லாக் கபுறுகளையும் கட்டிடங்களாக கட்டியிருந்தால் நாம் எங்கு வாழ்வோம்? எங்கு உழுவோம்? ஒவ்வொரு கபுறின் மீதும் இரண்டு மாடி அளவுக்கு கட்டிடம் கட்டப்பட்டிருந்தால் நிலைமை என்னாவது? அடக்கிய பிறகு, மண்ணைப் போட்டு மூடிவிட்டு வந்தால்தான் கொஞ்சநாள் கழித்து அதே இடத்தில் வேறொரு உடலை அடக்கமுடியும். அந்த நிலம் வக்ஃப் செய்யப்பட்ட கபுறஸ்தானாக இல்லாமல் இருந்தால் கொஞ்ச காலத்துக்குப் பிறகு, அவ்விடத்தில் யாதொரு உடலும் எஞ்சியிருக்க வில்லை என்பதை ஊர்ஜிதம் செய்துகொண்ட பிறகு யாரேனும் அங்கு உழுது பயிரிடவும் செய்யலாம். இன்று உலகில் எத்தனை மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள் என்பதைக் கணக்கிட்டுப் பாருங்கள்.
இவ்வளவு காலம் எத்தனை மனிதர்கள் வாழ்ந்து மடிந்திருப்பார்கள் என்பதையும் கணக்கிடுங்கள். ஒரு மனிதனை அடக்கம் செய்ய எவ்வளவு நிலம் தேவைப்படும் என்பதையும் கணக்கிட்டுப் பாருங்கள். உலகின் ஒவ்வொரு சதுர அடியிலும் மனித உடல்கள் அடக்கம் செய்யப்பட் டிருக்கும் என்பதை கண்டிப்பாக நீங்கள் ஒப்புக்கொள்வீர்கள்.
உலகில் பிறந்த மனிதர்கள் எல்லோரும் சாகாமல் உயிரோடு இருந்தால் இன்று நமக்கு நிற்கக்கூட இடம் கிடைக்காது. நமக்கு முன்னால் வாழ்ந்துசென்ற நம்முடைய முன்னோர்கள் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடத்தில்தான் நாம் வாழ்கிறோம். அவர்களுடைய கபுறுகளின் மண்ணை எடுத்து பாத்திரங்கள் செய்கிறோம். நீங்கள் காலையில் தேனீர் அருந்திய குவளை ஏதேனும் மதிப்பும் மரியாதையும் பொருந்திய நல்லடியாரை அடக்கம் செய்திருந்த நிலத்து மண்ணாகக்கூட இருக்கலாம். கபுறுகளை உயர்த்திக் கட்டுவதால் இத்தகைய தீயவிளைவுகள் தோன்றக் காரணமாக அமைகின்றது.
மரணம் என்பதே அழிவின் அறிகுறி! மரணத்திற்குப் பிறகு, அவ்விடத்தில் ஒன்றை “ஆக்குவது’ தேவையேயற்ற செயல். அழிவின் அறிகுறி இருக்கும் இடத்தில் ஆக்கத்திற்கு என்ன வேலை?
கபுறில் அடங்கியுள்ளோரிடம் போய் உதவி கேட்கலாமா?
ஒரு மனிதன் எத்தகைய பாவத்தைச் செய்திருந்தாலும் இறைவன் மன்னிதுவிடுவான். ஒர்க் எனப்படும் இறை வனுக்கு இணையாக இன்னொன்றைக் கருதும் பாவத்தை மட்டும் மன்னிக்கவே மாட்டான் எனக் குர்ஆன் கூறுகின்றது. அல்லாஹ்வை விட்டுவிட்டு வேறு யாறையும் எதனையும் வணங்கக் கூடாது. வணக்கத்திற்கு உரியதாக ஏதேனும் ஒன்றைக் கருதுவதோ, ஏதேனும் ஒன்றிற்கு “இறையாண்மை’ உள்ளதாக நினைப்பதோ அந்த நினைப்பின் காரணமாக அதிகபட்ச இயலாமையையும் உச்சகட்ட பணிவையும் வெளிப்படுத்துவதோ “இபாதத்’ (வணக்கவழிபாடு) ஆகும். தன்னுடைய ஒப்பற்ற வலிமையால் நம்மைப் படைத்து பாதுகாத்துவரும் வல்ல இறைவனுடைய ரோம் இதனால் கிளர்ந்தெழுகின்றது.
வசதியிலும் அந்தஸ்த்திலும் வேறுபட்ட இரண்டு மனிதர்கள் உள்ளதாக வைத்துக்கொள்வோம். இருவரில் சிறந்த மனிதர் ஒரு யாசகருக்கு அள்ளிஅள்ளி வழங்குகிறார். யாசகம் பெற்றவர் கொடுத்தவரைப் பாராட்டுவதற்குப் பதிலாக இன்னொருவரை வாயாரப் பாராட்டுகிறார், புகழ்கிறார் என்றால் கொடுத்தவருக்குக் கோபம் வருமா? வராதா? அவ்லி யாக்கள் அடங்கியுள்ள கபுறஸ்தானங்களுக்கு சென்று மக்கள் கையேந்தி துஆ கேட்கும்போது இதேபோன்றுதான் அல்லாஹ்வுக்கும் கோபம் வருகின்றது.
இறைவனை நெருங்குவதற்கான எளியவழி என்று நினைத்துக்கொண்டு மக்கள் அவ்லியாக்களின் தர்காக்களில் சென்று தங்கள் கோரிக்கைகளை வைக்கிறார்கள். அல்லாஹ்விடம் போய் நாம் எல்லாம்கேட்க முடியுமா? அதற்கான தகுதி நம்மிடம் இருக்கின்றதா? இந்த அவுலியாவிடம் முறையிட்டால் அவர் அல்லாஹ்விடம் நமக்காக எல்லாவற்வூயும பெற்றுத் தருவார் என்றுதான் பொதுவாக மக்கள் கருதுகிறார்கள். அல் லாஹ்வுக்குப் பதிலாக எண்ணற்ற போலித் தெய்வங்களை மக்கா நகர காஃபிர்கள் வணங்கிவந்தார்கள். எதற்காக இந்த தெய்வங்களை வணங்குகிறீர்கள்? என்ற கேட்கப்பட்ட போது, “அல்லாஹ்வுடைய நெருக்கத்தைப் பெற்றுக்கொள்ள வேண் டும் என்பதற்காகத்தான் நாங்கள் இவற்றை வணங்குகிறோம். வேறு எதற்காகவும் இல்லை’ என்று பதில் அளித்தார்கள்.
“வஸீலா’ என்பதற்கும் இரு பொருள் இருக்கின்றது. இறைவன் ஒருசில அதிகாரங்களை இந்த அவ்லியாக்களிடம் ஒப் படைத்துள்ளான். அவற்றில் இறுதிமுடிவு எடுக்கும் அதிகாரம் இவர்களுக்கே உள்ளது என்று நினைத்தவாறு அவ்லியாக் களிடம் கோரிக்கை முறையிட்டாலும் சரி, அல்லது ஆற்ற லும் வல்லமையும் படைத்த இறைவனிடம் பாவிகளான நாம் எந்த தைரியத்தில் முகம்கொடுத்து பேசமுடியும்? எந்த தைரியத்தில் நம்முடைய கோரிக்கைகளை முறையிட முடியும்? என்று எண்ணியவாறு அவ்லியாக்களிடம் சென்று முறையிட்டாலும் இரண்டும் ஷிர்க் என்றே கொள்ளப்படும்.
இன்னொரு கோணத்திலும் இவ்வியத்தை நாம் அணுகலாம். பொதுவாக மக்கள் அவ்லியாக்களின் தர்காகளுக்கு சென்று தங்களுடைய உலகத் தேவைகளையே கேட்கிறார்கள். தங்களுடைய தேவைகளை நிறைவேற்றி வைக்குமாறும் தங்களுக்கு உதவி ஒத்தாசை புரியுமாறும் முறையிடுகிறார்கள். கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் அந்த அவ்லியாக்களின் கண்ணியத்திற்கே இது மாபெரும் இழுக்கு என்பதை உணர்ந்து கொள்ளலாம்.
மதிப்பிற்கும் மரியாதைக்கும் உரிய அந்த அவ்லியாக்கள் உலகத்தில் உயிரோடு வாழ்ந்து கொண்டிருந்தபோதே உலக காரியங்களை விட்டும் உலக ஆசாபாசங்களை விட்டும் வெகுதூரம் விலகி இருந்தார்கள். அப்படிப்பட்டவர்கள் ஆன் மாக்களின் உலகிற்கு போன பிறகா, உலக விஷயங்களில் அக்கறை காட்டுவார்கள்? உலகில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த போதே ஆஃகிரத் தொடர்பான விஷயங்களில் வெகுவாக மூழ்கிப்போய் இருந்தவர்கள் இறந்த பின்பு, இன்னும் அல்லவா ஆஃகிரத் வியங்களில் மூழ்கிபோயிருப்பார்கள்? அவர்களிடம் போய் உலகைக் கேட்பது தகுமா? மார்க்கம் அதை ஒப்புக்கொள்ளத்தான் செய்யுமா?
மார்க்கம் சொல்வது ஒருபக்கம் இருக்க, நம்முடைய அறிவே அதை ஒப்புக் கொள்ளாதே! கேட்பதாக இருந்தால் இருப்பதைத்தானே கேட்கவேண்டும்? அதைக் கொடுங்கள் இதைக் கொடுங்கள் என்று உலகப் பொருட்களையா அவர்களிடம் போய்க்கேட்பது? நீங்கள் கேட்பது அவர்களிடம் இருந்தால் தானே அவர்கள் கொடுப்பார்கள்? பணமோ காசோ இருக்கின்றதா என்று அவர்களுடைய கபுறுகளைத் திறந்துதான் பாருங்களேன். நீங்கள் கேட்பது எதுவுமே அங்கு இருக்காது.
நாம் கேட்பது அவர்களிடம் இல்லாவிட்டாலும் நமக்காக அவர்கள் துஆ செய்வர்கள் என்று சொல்கிறீர்களா? அவ்லியாக்களின் கபுறுகளுக்குப் போகும் மக்களில் ஒருவர்கூட அவ்வாறு நினைப்பதில்லை. ஒரு மூதாட்டி நேர்ச்சையைச் செலுத்துவதற்காக வந்தார். “அப்பாவுக்காக நேர்ச்சையைச் செலுத்திவிடுங்கள் என்று கேட்டுக்கொண்டார். அருகில் இருந்தவர் “பாட்டி, அப்பாவுக்காக எதற்கு நேர்ந்து கொள் கிறீர்கள்? அல்லாஹ்வுக்காக நேர்ந்து கொள்ளுங்கள். அதன் ஸவாபை அப்பாவுக்கு செலுத்திவிடுங்கள்’ எனக் கூறினார். “அல்லாஹ்வுக்கு எல்லாம் நான் ஏற்கனவே நேர்ந்துவிட் டேன். நான் சொன்னபடி அப்பாவுக்கு நேர்ந்துவிடுங்கள்’ எனறார். உலகை இயக்குவதிலும் கட்டுப்படுத்துவதிலும் அவ்லியாக்களுக்கும் பங்கு இருக்கின்றது என்றுதான் மக்களில் பெரும்பாலோர் நம்புகிறார்கள்.
ஒரு தர்காவில் மக்கள் தத்தமது கேரிக்கைகளை சீட்டுகளாக எழுதி தொங்கவிடுவது வழக்கம். பல்வேறு தர்காகளிலும் இது வேறுவேறு வடிவங்களில் தொடர்கின்றது. தனக்கு குழந்தையே இல்லை, குழந்தை வேண்டும் என ஒரு மனிதர் தர்காவில் தன்னுடைய கோரிக்கையை சீட்டாக எழுதி தொங்க விட்டார். அதைக்கண்ட ஒருவர் அந்தச் சீட்டின் அடியில் “உன்னுடைய மனைவி மலடு! அவளைத் தலாக் கொடுத்து விடு! – இவண், இமாம் ஹுஸைன்’ என்று எழுதிவிட்டார். கோரிக்கை சீட்டு எழுதிய நபருக்கு கோபம் வந்து விட்டது. யார் இப்படியயல்லாம் விளையாடுவது?’ என்று கத்தத் தொடங்கிவிட்டார். பக்கத்தில் இருந்தவர் அமைதியாகக் கூறினார். “ஏன் சத்தம் போடுகிறீர்கள்? அவ்லியா அப்பாவே ஏன் எழுதியிருக்கக் கூடாது? உங்களுடைய கோரிக்கைச் சீட்டை அவரால் வாசிக்கமுடியும் என்றால் பதில் கொடுக்கவும் முடியும் அல்லவா?’ என்று கூறினார்.
தர்காக்களுக்கு மக்கள் செய்யும் காரியங்கள் அனைத்தும் ஷரீஅத்துக்கும் ஒழுக்கத்துக்கும் அறிவுக்கும் நேர்மாற்றமாகவே உள்ளன. அவ்லியாக்கள் உயிரோடு இருந்தாலே அவர்களிடம் சென்று இம்மாதிரியான கோரிக்கைகளை வைக்கக் கூடாது. வஃபாத்தானவர்களிடம் போய் இம்மாதிரியான கோரிக்கைகளை வைப்பது மாபெரும் மரியாதைக் கேடு! இம்மாதிரியான வியங்களைக் கேட்டால் அவர்கள் தங்களது காதுகளைப் பொத்திக் கொள்வார்கள். மரியாதைக்குரிய பெரியவர்கள் அமர்ந்திருக்கும் சபையில் மனிதக்கழிவைப் பரப்பி வைப்பது எவ்வளவு மரியாதைக் கேடோ, அதை விடவும் பெரிய மரியாதைக் கேடு இது!
“உருஸ்’ என்ற பெயரில் நடப்பவை மார்க்கத்திற்கு முரணானவையே!
உருஸ் என்ற பெயரில் இன்று தர்காகளில் என்னவெல்லாம் நடக்கின்றது என்பது வெட்டவெளிச்சமான உண்மை. மார்க்கத்தின் வரம்புகளை மீறிய கேளிக்கைக் கூத்துகள் அங்கு நடைபெறுகின்றன.
உருஸ் என்றால் அரபி மொழியில் “கல்யாணம்’ எனப் பொருள். கல்யாணத்தின் மூலமாக மணமகன் தன்னுடைய நேசத்திற்குரிய மணமகளை அடைந்து கொள்கிறான். இணைக்கும் நிகழ்ச்சியாக கல்யாணம் திகழுகின்றது. தர்காகளில் அடங்கியுள்ள அவ்லியாக்கள் இறைவனை மிகவும் நேசித்தார்கள். மரணத்தின் மூலமாக அவர்கள் தமது இறை வனிடம் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டார்கள். மரணத்தின் வழியாக தாங்கள் நேசித்த இறைவனிடம் போய் விட்டார்கள். ஆகையால், அவர்களுடைய இறந்த நாள் அவர்களைப் பொருத்தவரை “மணநாள்’ ஒரு நல்ல ஸாலிஹான முஃமின் இறந்து விட்டால் அவரை விசாரிக்க வரும் வானவர்கள் அவர் அளிக்கும் பதில்களைக் கேட்டபிறகு மனமகிழ்ந்து அவரை வாழ்த்திவிட்டுச் செல்கிறார்கள். “ஒரு மணமகனைப் போல தூங்கிக் கொண்டிருப் பீராக!’ என்று வாழ்த்துகிறார்கள். நபிமொழிகளில் பதிவாகியுள்ள அறிவிப்பு இது!
“நவ்மத்துல் அரூஸ்’ என்ற அந்த வார்த்தைப் பதமும் புகழ்பெற்ற ஒன்று!.அவ்லியாக்கள் உலகைவிட ஆஃகிரத்தை அதிகம் நேசித்த தாலும் இறைவனை சந்திக்கவேண்டும் என்ற ஆவலோடு திகழ்ந்ததாலும் ஹதீஸ்களில் பதிவாகி உள்ளதாலும் அவர்களுடைய இறந்த நாள் “யவ்முல் உரூஸ்’ எனப்படுகின்றது. ஆனால், மக்கள் அதனுடைய உண்மைப் பொருளைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அதைச் சிதைத்து குட்டிச்சுவராக்கி விட்டார்கள். எல்லாவகையான ஒர்க்கான காரியங்களும் பித்அத் தான காரியங்களும் தங்குதடையின்றி உரூஸ் நாளில் அரங்கேறுகின்றன. சாதாரணமாக கல்யாணத்தன்று வீடுகளில் செய்யப்படும் எல்லாக் காரியங்களும் தர்காக்களில் செய்யப் படுகின்றன. அவ்லியாக்களின் கபுறுகளின் மீது சந்தனம் பூசப்படுகின்றது. கொட்டுமேளங்கள் வாசிக்கப்படுகின்றன. இன்னும் இதுபோன்ற எல்லாவகையான அனாச்சாரங்களும் நடத்தப்படுகின்றன.
பாவம், இறந்து போனவரால் நடக்க முடியாது அல்லவா? ஆகையால், கூடு கட்டி அவரைக் கொண்டு வருகிறார்கள்.அவ்லியாக்களின் இறந்த நாளை கல்யாண நாள் எனக் குறிப்பிடக் காரணம் இப்படிப்பட்ட உலக சந்தோங்களை மனதில் கொண்டு அல்ல!
இவ்வாறு நாம் தர்காக்களில் செய்ய வேண்டும் என்றால் அது வஹி மூலமாக நமக்கு அறிவிக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும். அப்படி ஏதேனும் ‘வஹி’ வந்திருக்கின்றதா என்று பார்த்தோமென்றால் அதற்கு எதிராகத்தான் வஹி வந்துள்ளது.
“என்னுடைய கபுறை பண்டிகை கொண்டாடும் இடமாக ஆக்கிவிடாதீர்கள்!’ என்று இறைவனின் தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் கூறியுள்ளார்கள். பண்டிகை (ஈது) என்றால் அங்கே மூன்று விஷயங்கள் காணப்படும். (1) கூட்டம் (2) குறிப்பிட்ட காலம் (3) சந்தோஷம்.
“என்னுடைய கபுறில் ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் ஒன்றுகூடி சந்தோத்தை அளிக்கும் விஷயங்களையும் கருவிகளையும் கொண்டு கூத்தாடி மகிழக் கூடாது!’ என்பதுதான் இந்த ஹதீதின் பொருள்.
வேறு ஏதேனும் ஒரு காரணத்திற்காக அண்ணலாரின் அடக்கஸ்தலம் அருகே ஒன்றுகூடி இருந்தால் குற்றமில்லை. இறைத்தூதர் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் இவ்வுலகை விட்டுப் பிரிந்து சென்றது அவர்களுக்கு வேண்டுமானால் சந்தோத்தை அளிக்கக் கூடியதாக இருக்கலாம். நமக்கோ அது வருத்தத்தையும் விசனத்தையும் அளிக்கும் வியம். அண்ணலாரின் வடிவில் நமக்கு வழங்கப்பட்டிருந்த அருட்கொடை அண்ணலாரின் மறைவால் நீங்கிவிட்டது. இவ்வாறு வருத்தத்தை அளிக்கும் நாளை யாராவது கொண்டாடி மகிழுவார்களா? நல்லவேளை அவ்லியாக்களின் அடக்க ஸ்தலங்களில் கொண்டாட்டங்கள் நடைபெறுவதைப் போல அண்ணலாரின் அடக்கஸ்தலத்தில் யாதொரு கொண்டாட்டமும் நடை பெறுவதில்லை!
அவதூறுப் பிரச்சாரமும் தெளிவும்
மனோயிச்சைகளைப் பின்பற்றி தான்தோன்றித்தனமாக வாழநினைப்பவர்கள் உலகத்தில் புகழ்பெறடண்டும்; பேசப் படவேண்டும் என்பற்காக எந்தவழியையும் விட்டு வைப்பதில்லை. நல்லோர்களையும் சான்றோர்களையும் மனம்போன போக்கில் திட்டினால் தாம் புகழடைய முடியும் என்றால் அதற்கும் இவர்கள் தயாராகி விடுகிறார்கள்.
பரேலவியைச் சார்ந்த அஹ்மத் ரழா கான், தேவ்பந்த் உலமாக்கள் அனைவரும் காஃபிர்கள் என்று ஃபத்வா கொடுக்கத் துவங்கினார். (பரேலவி என்பது பஞ்சாப் மாகாணத்தில் உள்ள ஒரு ஊர். அவ்வூரில் பிறந்த அஹ்மத் ரழா கான் என்பவர் தர்கா வழிபாடு, இறைத்தூதர் முஹம்மத் வழிபாடு, தர்காகளில் நடைபெறும் உற்சவங்களான சந்தனக்கூடு, உரூஸ் போன்றவற்றுக்கு இஸ்லாமிய சட்டரீதியாக அனுமதி உண்டு எனக்கூறி ஆதரித்தார். நபிகள் நாயகம் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களுக்கு மறைவான அறிவு உண்டு என்று வாதிட்டார். தமது கொள்கை தவறு என்று யார் சொன்னாலும் அவர்களை “காஃபிர்கள்’ என்று கூறுவது இவருடைய வழக்கம். ஒருகட்டத்தில் தன்னோடு கூட இருந்தவர்களையே காஃபிர்கள் என்று கூறத் தொடங்கினார். இவருடைய கொள்கையை பின்பற்றுகின்ற மக்கள் பரேலவிகள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள்.)
தேவ்பந்தைச் சேர்ந்த உலமாக்கள் “காஃபிர்கள்’ என்பதற்கு ஆதாரமாக அவர்கள் முன்வைத்தது இப்போது நாம் படித்த இந்த சிற்றேட்டைத்தான்!
ஆரம்பகட்டத்தில் முக்கியமான உலமாக்கள் இவருடைய கூற்றை பெரிதாக மதிக்காமல் இவருக்கு பதில் அளிக்காமல் மெளனம் சாதித்தனர். அதனையே தமக்கு ஆதரவாக்கிக்கொண்டு, குற்றம் செய்ததால்தான் வாய்திறவாது மெளனமாக இருக்கிறார்கள் என்று அதனையும் பிரச்சாரமாக்கினார்கள். பொய்ப்பிரச்சரத்திற்கு பாமர மக்கள் மட்டுமல்ல, சமயத்தில் படித்தவர்களும் இரையாகி விடுகிறார்கள். ஆகையினால், மெளலவி முர்தழா ஹஸன் என்பார் அவர்களுடைய கூற்றை மறுத்து ஆதாரபூர்வமாக ஒரு நூலை வெளியிட்டார். அந்நூலுக்கு இன்றுவரை கான் அவர்களோ அவருடைய சிஷ்யகோடிகளோ பதில் அளிக்கவில்லை. ஆனால், அவர்கள் வேறொரு பிரச்சனையை எழுப்பினர்.
அஷ்ரஃப் அலி, தேவ்பந்த உலமாக்களில் சிறந்தவராக மதிக்கப்படுகிறார். ஆகையினால், அவர் எங்களோடு வாதாட வரட்டும். அவரோடு நாங்கள் வாதாடுகிறோம். மற்றவர்களுக்கு எல்லாம் பதில் அளிக்கமாட்டோம் என்று சொல்லத் தொடங்கினார்கள்.
எது சத்தியம் என்பது தெளிவாகவே விளக்கப்பட்டிருந்தது. இருப்பினும் “இறுதி ஆதாரத்தை’யும் முற்றாக சமர்ப் பித்துவிடும் நோக்கத்தில் மெளலானா தானவி, பதில் கொடுக்க முன்வந்தார்கள். உங்களோடு இதுகுறித்து வாதிடத் தயார் என்ற தகவலை முறையாக எழுத்துவடிவில் கான் சாஹிபுக்கு அனுப்பிவைத்தார்கள். அந்த தஜ்ஜால் (அஹ்மத் ரழா கான்) வாதிடத் தயாராகாமல் என்னென்னவோ சாக்குபோக்குகளைச் சொல்லி பட்டும் படாமலும் ஒரு கடிதத்தை எழுதி அனுப்பினார். அது முறையான பதிலாக இல்லை என்று “புலந்த் ஹ்ர்’ நகரமக்கள் கருதியதால் அதனை “தானாபவனுக்கு’ அனுப்பி வைக்கவில்லை. கடைசியில் முராதாபாத் நகரில் முனாழரா வைத்துக்கொள்வது என முடிவானது. கடைசி நேரத்தில், “தகராறு செய்யவும் கலவரத்தை ஏற்படுத்தவும் தேவ்பந்திகள் முயற்சிக்கிறார்கள்’ என்று காவல்துறைக்குத் தகவல் கொடுத்துவிட்டு கான் சாஹிப் ஒதுங்கிக்கொண்டார். காவல்துறை அந்நிகழ்வைத் தடைசெய்துவிட்டது. ஒரு போதும் இவர்கள் வாதாட வரமாட்டார்கள் என்று தெளிவாகத் தெரிந்துவிட்டதால் மெளலானா அவர்கள் தமது நிலைப்பாட்டை விளக்கி கீழ்வரும் இந்த சிற்றேட்டையும் வெளியிட்டார்கள்.
“அண்ணல் நபிகளாருக்கு இருக்கின்ற மறைவான அறிவைப் போன்ற அறிவு சாதாரண மனிதர்களுக்கும் கால்நடைகளுக்கும் கூட இருக்கின்றது! அத்தகைய மறைவான அறிவு பைத்தியக்காரனுக்கும் இருக்கின்றது; குழந்தைக்கும் இருக்கின்றது’ என்று அஷ்ரஃப் அலீ கூறுகிறார் – என்ற குற்றச்சாட்டை அவர்கள் திட்டமிட்டு மக்களிடையே பரப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த குற்றச்சாட்டுக்கு இச்சிற்றேடு பதில் அளிக்கின்றது.
மறைவான அறிவு
மறைவான அறிவென்பது இரண்டு வகைப்படுகின்றது. ஒன்று தன்னிச்சையானது. யாருடைய தொடர்பும் தேவைப்படாமல் தானாக உதிக்கக்கூடியது. இத்தகைய மறைவான அறிவு அல்லாஹ்வுக்கு மட்டுமே உண்டு. இன்னொன்று, ஏதேனுமொரு வழியில் கிடைப்பது. இத்தகைய அறிவை எந்தவொரு படைப்பினமும் பெறமுடியும். அதற்காக, அந்த படைப்பை “ஆலிமுல் கைப்’ (மறைவான அறிவைப் பெற்றது) என்றெல்லாம் சொல்லமுடியாது — இதுதான் முந்தைய நூலில் நாம் எடுத்துவைத்த வாதம். இதற்கு இரண்டு வகையான ஆதாரங்களை நாம் சுட்டிக்காட்டியிருந்தோம். “இவ்வகையில் அண்ணலாருக்கு மறைவான அறிவு இருக்கின்றது என்று நாம் வாதிட்டால், அதுவும் அந்த மறைவான அறிவு எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கியதாக இருக்கின்றது; முடிவற்றதாக இருக்கின்றது என்று நாம் கருதினால் மார்க்க ஆதாரங்களின் அடிப்படையிலும் பகுத்தறிவின் அடிப்படையிலும் அது தவறாகும்’ என்று நாம் குறிப்பிட்டிருந்தோம்.
“அண்ணலார் பெற்றிருந்தது முழுமையான “மறைவான அறிவல்ல’, மாறாக, ஒருசில குறிப்பிட்ட வியங்களைப் பற்றிய அறிவே என்று கூறப்பட்டால், அத்தகைய அறிவு அண்ணலாருக்கு மட்டும்தான் உள்ளது என்று ஏன் கூற வேண்டும்? அத்தகைய அறிவுதான் எல்லோருக்கும் இருக் கின்றதே! அபுதாஹிருக்கும் அபுபக்கருக்கும்கூட அத்தகைய அறிவு இருக்கின்றதே’ என்று நாம் கூறியிருந்தோம். “அத்தகைய அறிவு’ என்று நாம் கூறியுள்ளதால், “அண்ணலாருக்கு வழங்கப்பட்ட அறிவைப்போன்ற மறைவான அறிவு அபுதாஹிருக்கும் அபுபக்கருக்கும்கூட இருக்கின்றது’ என்று பொருளல்ல. நம்மீது இப்போது சுமத்தப்பட்டுள்ள குற்றச்சாட்டு இதுதான். நஊதுபில்லாஹ். “அத்தகைய அறிவு’ என்றால் இங்கு அதுவா பொருள்? அண்ணலாரிடம் இருந்த மறைவான அறிவு என்ற பொருளையா இச்சொல் தருகின்றது?
ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் மற்றவருக்குத் தெரியாத ஏதேனுமொரு அறிவு இருக்கத்தான் செய்கின்றது. மற்றவர் அறியாத ஒரு விஷயத்தை அறிந்திருக்கிறார் என்பதற்காக அவரை நாம் “ஆலிமுல் கைப்’ எனக்கூறுவதாக இருந்தால், எல்லோரையும்தான் “ஆலிமுல் கைப்’ என்று சொல்ல வேண்டி யிருக்கும். ஏனென்றால் அவர்களுக்கும் ஒருசில “மறைவான வியங்கள்’ தெரியுமல்லவா?
நம்முடைய இந்த வாக்கியத்தை மேலோட்டமாகப் படித்தாலே என்ன சொல்லவருகிறோம் என்பது புரிந்து விடுகின்றது. அதனைத் தொடர்ந்து மேலும் விரிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளது. இறைவனின் தூதை நிறைவேற்றத் தேவையான நுபுவ்வத்துக்குத் தேவையான அறிவு முழுமையாக அண்ண லாருக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. இறைத்தூதை நிறை வேற்றத் தேவையான கண்ணியமான அறிவு அண்ணலார் பெற்றிருந்தார்கள் என்று சொன்னால், அதே அறிவு அபு தாஹிருக்கும் அபுபக்கருக்கும் இருக்கின்றது என்றா பொருள்? நஊதுபில்லாஹ். அண்ணலார் பெற்றிருந்த அறிவை மற்ற நபிமார்களும் வானவர்களும் கூட பெற்றிருக்கவில்லையே. எதைச்சொல்வதாக இருந்தாலும் நியாயமாக இருக்க வேண்டுமல்லவா?
அண்ணலாருடைய அறிவை மற்றவர்களோடு ஒப்பிட்டு எங்குமே கூறப்படவில்லை என்பது படிப்பவர்களுக்கு தெளிவாகவே புலப்படும். “அத்தகைய’ என்ற சொல் ஒப்பிடு வதற்காகக் கூறப்படுவதில்லை. ஒரு மொழியை சாதாரணமாகப் பேசுபவர்களுக்குக் கூட இது தெரியும். “நீ செய்ததைப் போன்ற ஆற்றல் அல்லாஹ்வுக்கும் உண்டு’ என்று ஒருவரைப் பார்த்து நீங்கள் சொல்கிறீர்கள். அவரை அல்லாஹ்வோடு ஒப்பிடுவதாக அர்த்தமா?
நன்று உன்னிப்பாக நோக்கினால் இங்கு ஒப்பீடு மறுக்கப்படுகின்றது. குறிப்பிட்ட வகையிலான மறைவான அறிவை அண்ணலார் பெற்றிருந்தார்கள் என்றால், அண்ணலாரை மட்டும் சிறப்பித்து ஏன் கூறவேண்டும்? அம்மாதிரியான அறிவை அபுதாஹிரும் அபுபக்கரும்கூட பெற்றிருக்கிறார்களே! அவ்வகையில் அவர்களும் அண்ணலாரைப் போன்றவர்கள் தாமே! என்று கூறப்பட்டுள்ளது. அண்ணலாருடைய பண்புகள் இவர்களிடமும் இருக்கின்றன என்று இதற்குப் பொருளல்ல. அப்பண்புகளில் யாருமே அண்ணலாருக்கு நிகராக ஆகமுடியாது. ஆகையால், இம்மாதிரியான சந்தேகம் அடிப்படையற்றது. ஒப்பிட்டுத்தான் கூறப்பட்டுள்ளது என்றே வைத்துக் கொண்டாலும் அபுபக்கருடைய, அபுதாஹிருடைய அறிவை அண்ணலாருடைய அறிவோடு ஒப்பிட்டுக் கூறவில்லை. “மற்றவர்களுக்குத் தெரியாத சில செய்திகள்’ என்ற வாக்கியத் தோடுதான் ஒப்பீடு செய்யப்பட்டுள்ளது. மற்றவர்களுக்குத் தெரியாத சில செய்திகள் அண்ணலாருக்கு தெரியும் என்றால், அதேமாதிரி, மற்றவர்களுக்குத் தெரியாத சில செய்திகள் எல்லோருக்கும் தெரியுமே என்றுதான் ஒப்பீட்டைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இதன்காரணமாக, அண்ணலாரை “மறைவான அறிவுடையவர்’ என்று கூறினால், மற்றவர்களையும் அவ்வாறு உவமம்(ஒப்பீடு) எதனோடும் யாரையும் செய்யலாம். எவ்விஷயத்தில் ஒப்பீடு செய்யப்படுகின்றது என்பதுதான் முக்கியம். கீழ்வரும் இறைவசனங்களை உன்னிப்பாக கவனியுங்கள்.
“நானும் உங்களைப் போலவே மனிதன்தான் என்று நபியே நீங்கள் கூறிவிடுங்கள்’ (அல்குர்ஆன் 18 110).
“நீங்கள் துன்பப்படுவீர்களேயானால், உங்களைப் போலவே அவர்களும் துன்பப்படுகிறார்கள்’ (அல்குர்ஆன் 4 104).
முதல் வசனத்தில் இறைத்தூதரை மனிதர்களோடும் இரண்டாவது வசனத்தில் நிராகரிப்பாளர்களை இறை நம்பிக்கையாளர்களோடும் உவமம் செய்யப்பட்டுள்ளது. இருதரப்பின் நிலையையும் ஒன்றென நாம் எடுத்துக்கொள்ள முடியுமா? ஒருவேளை வெறுமனே ஒப்பீடு செய்வதோடு நின்றுவிட்டால், அதை முறையற்ற ஒப்பீடாகவும் ஏற்றுக் கொள்ளத்தகாததாகவும் கூறலாம். ஆனால், மேற்கண்ட இவ்விரு வசனங்களிலும் ஒப்பீட்டைத் தொடர்ந்து, சிறப்புத் தகுதிகளும் எண்ணப்பட்டுள்ளன. முதல் வசனத்தில், “ஆயினும் எனக்கு இறைபுறத்திலிருந்து வஹீ அருளப்படு கின்றது’ என்றும் இரண்டாம் வசனத்தில் “ஆனால், அவர்கள் எதிர்பார்க்காத விஷயங்களை நீங்கள் இறைவனிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறீர்கள்’ என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.
இதேபோன்று முந்தைய கட்டுரையில் தெளிவாகவே கூறப்பட்டுள்ளது. நுபுவ்வத்துக்கு தேவையான அத்தனை அறிவையும் அண்ணலார் பெற்றிருந்தார்கள் என்பது அங்கே அய்யந்திரிபற விளக்கப்பட்டுள்ளது. வேறுசில விஷயங்களைப் பற்றி நாம் இங்கே விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். இதுவரை நாம் “மறைவான அறிவு’ என்பது எதனைக் குறிக்கின்றது என்பது குறித்தே பார்த்தோம். இப்போது, மறைவான அறிவு அண்ணலாருக்கு உள்ளதா? அதைப்பற்றி குர்ஆன் என்ன கூறுகின்றது என்பதைப் பார்ப்போம்.
“நபியே, கூறுவீர்களாக: மறைவானவியங்களைப் பற்றிய அறிவு எனக்கு இருந்தால், நன்மையானவற்றை அதிகமாக்கிக் கொண்டிருப்பேன். என்னை ஒருபோதும் தீமை அண்டி யிருக்காது’ (அல்குர்ஆன் 7 : 188).
மறைவான அறிவு இருந்தால் நன்மைகள் அதிகமதிகம கிடைத்துக் கொணடிருக்க வேண்டும், தீமைகளோ கெடுதிகளோ வரவே கூடாது என்பது இதிலிருந்து தெரிகின்றது. அண்ணலாருக்கு மறைவான அறிவு இருந்திருந்தால் கடைசி காலம்வரை எத்தகைய நோயும் அண்ணலாருக்கு வந்திருக்கக் கூடாது. ஆனால், மரணத்தறுவாய்வரை அண்ணலார் நோயால் பாதிப்படைந்துள்ளார்கள்.மறுமைநாளில் அண்ணலார் தம்முடைய உம்மத்தினர் சிலரை அழைக்கும்போது வானவர்கள் அதைத் தடுப்பார்கள். “தங்களுடைய இறப்பிற்குப் பின்னால் இவர்கள் எங்ஙனம் நடந்து கொண்டார்கள் என்பது தங்களுக்குத் தெரியாது’ என்று அதற்கான காரணத்தையும் கூறுவார்கள். தம்முடைய மரணத்திற்குப் பின்பு என்ன நடந்தது, கியாமத் நாள்வரை என்ன நடந்தது என்று எதுவுமே அண்ணலாருக்குத் தெரியாது என்பதையே நாம் இதிலிருந்து விளங்கிக் கொள்கிறோம். அதாவது, தம்முடைய தூதுத்துவப் பணியோடு எவ் வகையிலும் சம்பந்தமில்லாத வியங்களைப் பற்றிய அறிவு அண்ணலாருக்கு இல்லை என்பது தெளிவாக விளங்குகின்றது.
யாரேனும் ஒருவர் இறைத்தூதர் அவர்களுக்கு மறைவன அறிவு இருந்தது என நம்பினால், அவரைக் குறித்து ஷரீஅத் என்ன கருதுகின்றது?
இதற்கான பதிலை இங்கு விரிவாகக் காணயியலாது. இத்தகைய நம்பிக்கை பல்வேறு வகைப்படுகின்றது. ஒரு சிலருடைய நம்பிக்கை முழுக்க முழுக்க முற்றிலும் தவறானது என்று ஷரீஅத் கூறுகின்றது. ஆகையால், அதனை நாம் குஃப்ரு (இறைநிராகரிப்பு) என்றுதான் கூறவேண்டும். வேறு சிலருடைய நம்பிக்கையைப் பற்றி ஷரீஅத்தில் அந்தளவுக்கு கடுவூமான கருத்து கூறப்படவில்லை. ஆகையால் அதுகுறித்து இறைமாறு (மஃஸிய்யத்) நூதனம் (பித்அத்) என்றே கூற வேண்டியிருக்கும்.
-சையத் அப்துர் ரஹ்மான் உமரி