MUST READ
தீமைகள் புயலாய் வீசும்போது…! (1)
உங்கள் ஊரிலும் உங்கள் சமூகத்திலும் மக்கள் வெளிப்படையாக இறைவனுக்கு மாறு செய்கிறார்கள் – சமூகத் தீமைகள் தொற்றுநோய் போல் பரவி இருக்கின்றன. இத்தகைய நிலையில் நீங்கள் செய்ய வேண்டியது என்ன?…
‘தனிப்பட்ட வாழ்வில் நல்லவனாக இருந்தால் போதும்’ என்று திருப்தி அடைந்து, சமூகத் தீமைகளைக் குறித்து கண்ணை மூடிக் கொண்டு அசையாமல் உட்கார்ந்து விடுவீர்களா…? அல்லது தீமைகளை எதிர்த்துப் போராட தீவிரமாய் பாடுபடுவீர்களா?
இது மிகவும் பொறுப்பு வாய்ந்த – திட்டவட்டமாகப் பதில் காண வேண்டிய கேள்வியாகும். இது ஏதோ வாய்ப் பந்தல் போடுவதற்காக கேட்கப்படும் கேள்வி அல்ல.
நீங்கள் ஏதேனும் கருத்தரங்கிலோ, பட்டிமன்றத்திலோ கலந்து கொண்டு, உங்கள் வாதத்தை சுவை மிக்கதாக்கக் கூடிய கேள்வியோ, தலைப்போ அல்ல இது!
உங்களுடைய சாதுர்யமான பேச்சு, நாவன்மை ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்தி, மக்கள் உள்ளத்தில் மதிப்பச்சத்தை ஏற்படுத்துவதற்காக பயன்படுத்தக் கூடிய தலைப்பும் அல்ல இது!
மாறாக, மிகவும் தீர்க்கமாக விடை காண வேண்டிய கேள்வியாகும் இது. உங்கள் சமய நம்பிக்கைக்கு சோதனை வைக்கும் வினாவாகும் இது! வாயளவில் அல்ல, செயல் முறையில் பதில் அளிக்க வேண்டிய கேள்வியாகும் இது.
இந்த கேள்விக்கு நீஙகள் அளிக்கும் செயல்முறைப் பதில்தான் உங்களுடைய சமய ஆளுமை எப்படிப்பட்டது என்பதையும், இறைநெறியுடன் நீங்கள் கொண்டுள்ள தொடர்பையும் விளக்கும்.
அந்தச் செயல்முறைதான் நீங்கள் சத்தியத்தை பேணுபவரா அல்லது அதனை அலட்சியப்படுத்துபவரா என்பதை நிர்ணயிக்கும்.
அந்தச் செயல்முறைதான் நீங்கள் இறைநெறிக்கு வாய்மையானவரா, அல்லது தன்னலவாதியா என்பதை முடிவு செய்யும்.
உங்கள் அதிபதியாகிய இறைவனுக்கு நீங்கள் நம்பிக்கையானவரா அல்லது நம்பிக்கையற்றவரா என்பதையும் அதுதான் சொல்லும்!
இறைவனுக்காகவும் இறைநெறிக்காகவும் இன்னல்பட்டு, இறைவழியில் உறுதியாக நிலைத்து நிற்பவரா அல்லது அஞ்சி நடுங்கும் கோழையா என்பதையும் அக்கேள்விக்கு நீங்கள் அளிக்கப் போகும் செயல்முறை பதில்தான் தீர்மானிக்கும்.
அனைத்துக்கும் மேலாக இக்கேள்விக்கான பதில்தான் நீங்கள் இறைவனிடம் வெகுமதிக்கு உறியவரா அல்லது இழிவு தரும் தண்டனைக்கு உறியவரா என்பதையும் நிர்ணயிக்கும். ஆகவே மிகவும் பொறுப்பார்ந்த முறையில் விடை காண வேண்டிய கேள்வியாகும் இது!
தீமைகள் மலிந்திருக்கும் நகரில் காணப்படும் மூன்று பிரிவினர்:
ஓர் ஊரில் வாழும் மக்களில் மனசாட்சி என்பதே மரத்துப் போய்விட்டால், அந்த மக்கள் இறைவனைப் பற்றியோ, மறுமை நாள் பற்றியோ எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் அலட்சியமாக வாழ்வார்கள். தீமைப் புயல் வேகமாக வீசத் தொடங்கும்போது அங்கு வாழும் மக்களை மூன்று பிரிவுகளாக பிரிக்கலாம்.
1. முதல் வகையினர்: இறைவனை மறந்து அவன் விதித்த வரம்புகளை மீறுபவர்கள், இறைச் சட்டங்களை உடைத்து பாவங்களில் மூழ்கிக் கிடப்பவர்கள்.
2. இரண்டாம் வகையினர்: தன்னைப் பொறுத்தவரை பாவங்களில் இருந்தும், மாறு செய்வதிலிருந்தும் ஒதுங்கி நிற்பவர்கள். மற்றவர்கள் “எக்கேடு கெட்டால் என்ன” என்று கவலைப்படாமல் வாழ்பவர்கள்.
3. மூன்றாம் வகையினர்: இறைவழியில் உழைப்பவர்கள். தஙகளது இறுதி மூச்சு உள்ள வரை “இறைவனின் பூமியில் அவனுடைய சட்டங்களுக்கு மாறாக செயல்படுவோரை அவ்வாறு செயல்பட அனுமதிக்க மாட்டோம்” என்று முழங்குபவர்கள். அதற்காகப் பாடுபடுபவர்கள். இவர்கள் இறைவனுக்கு வாய்மையாக அடிபணிபவர்கள். மேலும் படைப்பினங்கள் மீது அக்கறை கொண்டவர்கள் ஆவர்.
இந்த மூன்று பிரிவினரில் முதல் பிரிவினரின் விவகாரம் மிகத் தெளிவானது. இறைவனின் கோபத்திற்கும் கடும் தண்டனைக்கும் உரித்தான கூட்டம் அது. மூன்றாவது பிரிவினரின் நிலையும் மிகத் தெளிவானதே! இவர்கள் இறைவனுக்கு வாய்மையாக அடிபணிந்து, தீமைகளை எதிர்த்துப் போராடுகின்றனர். ஆதலால் இறுதி வெற்றியும் ஈடேற்றமும் இவர்களுக்கு உண்டு.
இப்போது எழும் கேள்வி, இரண்டாவது பிரிவினரை பற்றியதே! இவர்களை எந்த வரிசையில் சேர்ப்பது?
தீயவர்களுக்கு உடன்படுவது இறைவனுக்கு மாறு செய்வதாகும்:
இந்த இரண்டாம் பிரிவினரின் மனநிலை இதுதான். “மனிதன் தன்னைப் பொறுத்தவரையில் தீமையிலிருந்து விலகி வாழ வேண்டும்; இறை தியானத்தில் மூழ்கியிருக்க வேண்டும்; தீயவர்கள் மற்றும் அக்கிரமக்காரர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளக் கூடாது; தீயவர் செயல் குறித்து மனம் நொந்து பேசியோ அவர்களுடன் மோதலில் ஈடுபட்டோ தம் பொன்னான நேரத்தை வீணாக்கி விடக்கூடாது; உலகத்தை இப்படி பகைத்துக் கொள்ளத் தேவையில்லை. இறைவனுக்கு துரோகம் செய்பவர்களின் பின்னால் சென்று கொண்டிருப்பதை விட “பாதுகாப்பாக” இருந்து கொண்டு இறைநெறியைப் பேணினால் போதும்!
இந்த மனநிலை, தீமைகளுடன் – தீயவர்களுடன் உடன்பாடு கொள்ளும் மனநிலையாகும். தீமைகளுக்கு எதிராக களத்தில் குதிப்பதற்குப் பதிலாக அவற்றை சகித்துக் கொள்ளும் மனநிலையாகும் இது. தன்னுடைய கடுமையான முயற்சிகள் மற்றும் உழைப்பைக் கொண்டு சமூகத்தில் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, அமைதியாக ஒரு மூலையில் அடங்கி விடும் மனநிலையாகும் இது. தனிப்பட்ட சமயப்பற்றில் மனநிறைவு கண்டு, சமூகத்தை ஷைத்தானிய சக்திகளிடம் ஒப்படைத்து விட்டு, தான் “பாதுகாப்பாக” இருக்க நினைக்கும் மனநிலை இது.
மேலோட்டமாக பார்க்கும்போது இத்தகைய மனநிலை, அமைதியை விரும்பக்கூடியது போலவும், யாருக்கும் தீங்கு விளைவிக்காதது போலவும், தீமையை வெறுப்பது போலவும் தெரிகிறது. அதனுடைய வெகுளித்தோற்றம் கண்டு நமக்கு பரிதாபம்தான் ஏற்படுகிறது.
ஆனால் ஒரு இறைநம்பிக்கையாளனின் கூர்மையான ஞானப் பார்வையிலிருந்து இந்த மனநிலையை நாம் அலசிப் பார்த்தால், இறைநெறி குறித்து “ரோஷம் இழந்த” மனநிலை இது என்பதைப் புரிந்துக்கொள்ளலாம். தீன் அல்லது வாழ்க்கை நெறி குறித்த இத்தகைய உணர்வின்மை ஒருவித ஒழுக்கக் கோழைத்தனமாகும். தன் இறைவனிடம் காட்டும் வாய்மையற்ற போராகும். மிக மோசமான அறியாமையும் மூடத்தனமும் ஆகும்.
குர்ஆன் மற்றும் நபி வழியின் ஒளியில் இந்த மனநிலையை உற்று நோக்கினால் – இறைநெறியின் முழு உணர்வுடன் இந்த மனநிலையை ஆராய்ந்துப் பார்த்தால் – வரலாற்று ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் இதனைச் சற்று ஆய்வு செய்தால் – நீங்கள் மிகத் தெளிவாக பின்வரும் முடிவுக்குதான் வருவீர்கள்:
ஒரு முஜாஹிதீனுடைய – இறைவிருப்பத்திற்காகத் தன் உயிர், பொருள் ஆவி அனைத்தையும் அர்பணிக்கும் உணர்வுள்ள இறைநம்பிக்கையாளனுடைய மனநிலையாக இருக்க முடியாது இது! மாறாக மிகவும் கோழைத்தனமான, வாய்மையற்றவர்களின் மனநிலையாகும் இது. இறைவழியில் போராடி, விழுப்புண் ஏற்கும் நெஞ்சுறுதி இல்லாத – மலர்ப்பாதையில், நிழல்களின் கீழிருந்தே சுவனத்தை அடைய கணவு காண்போரின் மனநிலையாகும் இது.
இத்தகைய மனநிலை கொண்டவர்கள் எதிரிகளின் வாள் முனையை அல்ல தங்கள் பாதங்களில் சிறு முள் குத்துவது கூட பொறுத்துக் கொள்வதில்லை. இவர்கள் “இறைநெறியைப் பேணுகிறோம்” என்று சொல்லித் தங்களை தாங்களே ஏமாற்றத்தில் ஆழ்த்தி, மற்றவர்களையும் ஏமாற்ற விரும்புகிறார்கள்.
ஒருவருடைய வீட்டை சிலர் கோடாலியாலும், கடப்பாரையினாலும் தாக்கி நாசமாக்குகிறார்கள். தீ வைத்துக் கொளுத்துகிறார்கள். ஆனால் அவரோ அமைதியாக “இறை தியானத்தில்” மூழ்கி விடுகின்றார். நிலைமையை அவர் ஏறிட்டும் பார்ப்பதில்லை. இப்படிப்பட்டவரை “வீட்டை பாதுகாப்பவர்” என்றோ அதனை நேசிப்பவர் என்றோ அறிவுலகம் ஒப்புக்கொள்ளுமா? அவருடையை இந்த போக்கு வீட்டைப் பாதுகாக்கும் – நேசிக்கும் போக்கு அல்ல. இத்தகைய நடத்தையை மேற்கொண்டு “நான் வீட்டைப் பாதுகாப்பவன்” என்று அவர் வாதிடுகிறார் எனில் அதற்கு என்ன மதிப்பு இருக்க முடியும்? வீட்டின் பாதுகாப்பு பொறுப்பை இவரிடம் ஒப்படைத்தவர்கள், இவருடைய வாதத்தைக் கேட்டு மயங்குவார்களா அல்லது இவரை தண்டிப்பார்களா?
நன்மைகளை நிலைநாட்ட தீமைகளுடன் போராட வேண்டும்!
ஒளியை நீங்கள் நேசிக்கின்றீர்கள். அது பரவ வேண்டும் என்றும் விரும்புகின்றீர்கள். இருளை வெறுக்கின்றீர்கள். அது பரவக்கூடாது என்று ஆசைபடுகின்றீர்கள். அப்படியானால் இருளை எதிர்த்து போராட வேண்டி இருக்கிறது. இது மிகவும் தெளிவான ஓர் உண்மையாகும். இதற்கு வாதமோ, சான்றுகளோ தேவையில்லை.
ஓர் இடத்தில் இருளை நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்கிறீர்கள். அது படர்ந்திருப்பது குறித்து அலட்சியமாக இருக்கிறீர்கள் எனில் அதன் நேரடி பொருள், ஒளி மங்கி விடுவதை நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்கிறீர்கள் என்பதே ஆகும். உண்மையை நீங்கள் விரும்புகிறீர்கள் எனில், பொய்யை வளர விடாமல் தடுக்க பாடுபடவேண்டியது அவசியமாகும். வாழ்வின் எந்த துறையிலாவது பொய் இருப்பது அனுமதித்து விடுவீர்கள் எனில், அந்தத் துறையில் உண்மைக்கு விடை கொடுத்து அனுப்பி விட்டீர்கள் என்று பொருள்.
தனிப்பட்ட – சமூக வாழ்வின் துறைகளில் அசத்தியத்தின் ஆட்சி நிலவுகிறது. சத்தியம் அமுக்கப்பட்டுக் கிடக்கிறது எனில் – எங்கெங்கு இவ்வாறு அசத்தியம் மேலோங்கியுள்ளதோ அங்கெல்லாம் சத்தியம் அமுக்கப்பட்டு அழிந்து விடும்.
அசத்தியம் மேலோங்குவதை அல்லது நிலைத்திருப்பதை நீங்கள் அனுமதித்தால் அதன் பொருள், நீங்கள் சத்தியத்தை அழிய விட்டு விட்டீர்கள்; சத்தியம் அழிவதில் மனநிறைவு கொண்டு விட்டீர்கள் என்பதே ஆகும்.
இந்த நிலையில் “நாங்கள் சத்தியத்தில்தான் இருக்கிறோம்” என்று நீங்கள் கூறினால் அது ஏமாற்று வாதமே ஆகும்.
அசத்தியத்துடன் செய்து கொள்ளும் உடன்படிக்கையின் தர்க்க ரீதியான பொருள் ஒன்றே; அதனைத் தவிர மற்ற அனைத்தும் தவறு என்றுக் கருதி, சத்தியம் அழிவதில் மனநிறைவு கொள்கிறீர்கள்! எங்கெல்லாம் தீமைகள் மலிந்துள்ளனவோ, எங்கெல்லாம் நன்மைகள் மங்கி விடுகின்றனவோ அங்கு தீமையை சகித்துக்கொள்வதன் பொருள், நன்மையை அழிக்கத் துணை போகிறீர்கள் என்பதே ஆகும்.
தீமைப் புயல் வீசும்போது இறையச்சமுள்ள வாழ்வும் பாதுகாப்பாக இருப்பதில்லை
இறைவனுக்கு மாறு செய்பவர்களும், அவனுக்கு எதிராகக் கிளர்ச்சி செய்பவர்களும் இறைவரம்புகளை வெளிப்படையாக முறிக்கும்போது அதனை அனுமதிப்பது.
நாணயமற்ற – ஒழுக்கமற்ற செயல்கள் பரவ வாய்ப்பு அளிப்பது. அவற்றைத் தடுக்காமல் இருப்பது – இதற்கு பெயர் இறையன்போ. இறைவனுக்கு வாய்மையாக இருப்பதோ அல்ல. மாறாக, இறைவனுக்கு துரோகம் செய்யும் போக்காகும். சத்தியம் குறித்த ரோஷமற்ற போக்காகும். தீன் – இறைநெறியின் உணர்வுகளை முற்றிலும் இழந்தவர்களின் நடத்தையாகும். யாருடைய மனசாட்சி அறவே அழிந்துவிட்டதோ, தீனுடைய ஆழ்ந்த பார்வை யாருக்கு இல்லையோ அவர்களின் நடத்தையாகும்.
இறைவனுக்கு மாறு செய்யும் செயல்கள் தொற்று நோய் போல் பரவும்போது, தீமை வெள்ளம் கரை புரண்டு ஓடும்போது பெயரளவுக்கு “இறையச்சமுள்ள வாழ்வைப் பேணுகிறோம்” எனச் சொல்வதும், அந்த வாழ்வு பாதுகாப்பாக இருக்கும் என நினைப்பதும் பகற்கனவேயாகும்.
நீங்கள் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் அந்தத் தீமைகள் உங்களைப் பாதிக்கவே செய்யும். பிறகு அவற்றுக்கு அஞ்சத் தொடங்குவீரகள். நாளடைவில் அவற்றுக்கு மரியாதை செலுத்தத் தொடங்கிவிடுவீர்கள். பிறகு உங்களுடைய நன்மைகள் அனைத்தும் பயனற்றுப் போய்விடும். தீமைகளுடைய அழுத்தம் வலுவடைந்துக் கொண்டே போகும். இறுதியில் தீமைகளை எதிர்த்துப் போரிட இயலாதவராகி விடுவீர்கள். பிறகு “நன்மையின் பாதை பாதுகாப்பானது அல்ல” என்று நீங்களே முடிவுக்கு வந்துவிடுவீர்கள். இவ்வாறு தீமைகள் பரவுவதற்கு உங்கள் நடத்தையும் போக்குமே துணையாக இருக்கும்போது – அதில் நீங்கள் மனநிறைவும் அடையும்போது — அனைத்தையும் அறிகிற, பார்க்கிற அந்த அதிபதி இதற்கு நேர் எதிரான விளவைத் தருவான் என்று எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்?
மார்க்க உணர்வற்ற நிலையின் உச்சக்கட்டம்
நீங்கள் சத்தியத்தை உண்மையாகவே நேசிக்கிறீர்கள்; இறை நெறிக்கு வாய்மையாக நடந்து கொள்கிறீர்கள்; நன்மைகளையும் நற்செயல்களையும் உளமார விரும்புகிறீர்கள் எனில்-
உங்கள் அதிபதியிடம் (இறைவனிடம்) வாய்மையாக நடந்து கொள்கிறீர்கள்; இந்த வாழ்க்கை நெறி குறித்து ஆழ்ந்த அறிவைப் பெற்றுள்ளீர்கள் எனில்-
உங்கள் உள்ளத்தில் தீமைகளைக் குறித்து கடுமையான வெறுப்பு தோன்றாமல் இருக்கவே முடியாது. இறைவனுக்கு மாறு செய்வதை எதிர்க்கும் உணர்வு உங்களிடம் இல்லாமல் இருக்க முடியுமா?
மாறு செய்தல் வெளிப்படையாக நடக்கும்போது, ஒழுக்கமற்ற செயல்களால் இறைவரம்புகள் மீறப்படும்போது, ஷரீயத் அழிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது; நபிவழி கைவிடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது நீங்கள் ஒரு மூலையில் முடங்கி உட்கார்ந்து தனிப்பட்ட முறையில் நாம் செய்யும் நன்மைகள் போதுமானவை என்று மனநிறைவு அடைவதோ, அவற்றைக் குறித்து உங்கள் உள்ளத்தில் அமைதியின்மை தோன்றாமல் இருப்பதோ சாத்தியமே இல்லை!
தீனுக்காக ரோஷம் கொள்ளும் பண்பு உங்களிடம் இருந்தால், சத்தியம் அழிவதைப் பார்த்து எப்படி உங்களால் அமைதியாக இருக்க முடியும்? சத்தியத்தை நேசிக்கும் உங்கள் மனதில் தீமைகளை எதிர்த்து, சத்தியத்திற்கு துணை போகும் ஆர்வ அலைகள் எப்படி எழாமல் இருக்க முடியும்?
தாம் இறைநம்பிக்கை கொண்டதன் காரணமாக, தீமைகளைக் கண்டு அமைதி இழந்து அவற்றை எதிர்த்துப் போராட சிலர் களத்தில் இறங்கி, கொடுமையாளர்கள் மற்றும் நாணயமற்றவர்களைத் தடுக்க முயல்கிறார்கள்; தீமைகளை அழிக்கக் கடுமையாகப் பாடுபடுகிறார்கள் எனில், இக்காட்சியைப் பார்த்த பிறகும், “நாம் தனித்து மூலையில் ஒதுங்கி நன்மை புரிந்து கொண்டிருக்கலாம்” என்ற ரீதியில் செயல்படுவது, மார்க்க உணர்வு மங்கிப் போனதன் உச்ச கட்டமாகும்.
தீமைகளை எதிர்த்துப் போராடுபவர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளாமல் நீங்கள் தனித்து வாழ்ந்தால் அதன் பொருள் என்ன? அவர்களின் முயற்சிகளையும் கடும் உழைப்பையும் நீங்கள் மதிப்பதில்லை; அத்தகைய உழைப்பு, ஈடுபாடு, தீனை உயிர்ப்பிக்கும் முயற்சிகளிலிருந்து அவர்களைத் தடுக்கிறீர்கள் என்பது தான் பொருள். அதுமட்டுமல்ல, உங்களுடைய மார்க்க உணர்வு மங்கிப் போய் விட்டதால் அந்த போராட்ட வீரர்களைப் பார்த்து இவ்வாறு கூறுவீர்கள்; “சமூகத்திலுள்ள மோசமானவர்களின் பின்னால் ஏன் சென்று கொண்டிருக்கிறீர்கள்? அவர்களோ படிப்பினை மிக்க தண்டனைக்கு உரித்தானவர்களாய் உள்ளனர். அவர்களுக்கு அறிவுரைகள் சொல்வது வீண் வேலை. சமூகத்தைச் சீர் திருத்த வாய்ப்பே இல்லை. ஆகவே, நேரத்தை வீணாக்காமல் நீங்களும் ஒரு மூலையில் முடங்கி உட்காருங்கள்!”
இந்த “ஆலோசனைகளை” மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் போது அப்பாவித்தனமாகவும், மார்க்கப் பற்று கொண்டது போலவும் தெரியலாம். ஆனால் இவை முஜாஹீதீன்களின் — போராட்ட வீரர்களின் உணர்வை மங்கச் செய்யும் ஆலோசனைகளாகும்: ஜிஹாத் செய்வோரின் உணர்வு நெருப்பை அனைத்துவிடும் ஆலோசனைகளாகும்: களத்தை விட்டு புறமுதுகிட்டு ஓடச் சொல்லும் ஆலோசனைகளாகும். இறைவனுக்கு வாய்மையாக வாழ விரும்புவோரை அவ்வாறு வாழாமல் இருக்கச் செய்வதற்கான ஆலோசனைகளாகும். இவை குர் ஆனுக்கும் நபிவழிக்கும் மட்டுமல்ல, அறிவுக்கும் புறம்பானவையாகும். வரலாறும் இதற்குச் சான்று பகர்கிறது.
இறைவனுக்குப் பணிந்து வாழாத ஓர் ஊரின் படிப்பினை மிக்க வரலாறு
வாருங்கள்! இந்த பிரச்னை குறித்து திருமறை என்ன கூறுகிறது என்று பார்ப்போம். இஸ்ராயீல்களின் வரலாற்றி லிருந்து படிப்பினையூட்டும் ஒரு நிகழ்ச்சியை வான்மறை நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது. மிகச்சுருக்கமாக – ஆனால் விவேகத்துடன் மனத்தை ஈர்க்கும் பாணியில் அது எடுத்துரைக்கிறது.
தீமைகள் புயலாய் வீசும்போது ஓர் இறை நம்பிக்கையாளனின் மனம் எப்படி இருக்க வேண்டும்? ஓர் ஊரில் மக்கள் வெளிப்படையாக இறைவனுக்கு மாறு செய்கிறார்கள்: நாணமற்ற செயல்களைச் செய்கிறார்கள். தீமைகளிலேயே மூழ்கிக் கிடக்கிறார்கள். இச்சூழ்நிலையில் ஒரு மூமின் – இறை நம்பிக்கையாளன் – என்ன செய்ய வேண்டும்? எத்தகையச் சிந்ததனையும் செயலும் விரும்பத்தக்கவை. எத்தகையச் சிந்தனைப்போக்கு விரும்பத்தகாதது? எத்தகையச் செயல் ஈடேற்றம் தரவல்லது? எந்தச் செயல் இறைத் தண்டனைக்குரியது?
படிப்பினை மிக்க அந்த ஊரின் வரலாற்றை வான்மறை கூறுகிறது:
“கடற்கரை ஓரத்தில் அமைந்திருந்த ஓர் ஊரைப் பற்றியும் இவர்களிடம் நீர் கேளும். அங்கு வாழ்ந்த மக்கள் ஸப்த் – சனிக்கிழமைகளில் இறைக்கட்டளையை மீறியதை (இவர்களுக்கு) நினைவூட்டும்! அந்தச் சனிக்கிழமைகளில் அவர்களுடைய மீன்கள் தண்ணீரின் மேல்மட்டத்தில் உயர்ந்து அவர்களிடம் வரும். மேலும் சனிக்கிழமை அல்லாத நாட்களில் அவ்வாறு அம்மீன்கள் அவர்களிடம் வரமாட்டா. அவர்கள் கீழ்படியாதிருந்த காரணத்தினால் அவர்களை இவ்வாறு சோதனைக்குள்ளாக்கியிருந்தோம். மேலும் இவர்களுக்கு நினைவூட்டும்; அவைகளில் ஒரு குழுவினர் (மற்றொரு குழுவினரிடம்) எந்த மக்களை அல்லாஹ் அழிவிருக்கின்றானோ அல்லது கடுமையான தண்டனைக்கு ஆளாக்க இருக்கின்றானோ அந்த மக்களுக்கு நீங்கள் ஏன் நல்லுரை வழங்குகின்றீர்கள், என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், “நாங்கள் உங்கள் இறைவனிடம் தகுந்த காரணம் கூறவேண்டும் என்பதற்காகவே இவர்களுக்கு நல்லுரை கூறுகின்றோம். மேலும், இதன்மூலம் இவர்கள் இறைவனுக்கு மாறு செய்வதிலிருந்து தவிர்ந்து கொள்ளவும் கூடும்” என்று பதில் கூறினார்கள். இறுதியில், அவர்களுக்கு அறிவுறுத்தப் பட்டிருந்தவற்றை முற்றிலும் அவர்கள் மறந்து விட்ட போது தீமைகளிலிருந்து தடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களை நாம் காப்பாற்றினோம். அநீதி புரிந்த அனைவரையும் அவர்கள் கீழ்ப்படியாமலிருந்த காரணத்தால் கடுமையான வேதனை கொடுத்து தண்டித்தோம். (அல்குர்ஆன் 7: 163 – 165)
இந்த வசனங்களில் “ஊர்” என்பதற்கு அரபி மொழியில் “கரிய்யா” எனும் வார்த்தை பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. பெரிய நகரங்களும் இந்த வார்த்தையில் அடங்கும். மக்கா போன்ற பெரிய நகரங்களை குறிக்கவும் இச்சொல் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
இஸ்ராயீல்களின் அந்த நகரம், போக்குவரத்து முதற்கொண்டு அனைத்து வசதிகளும் கொண்ட ஒரு முக்கிய நகரமாக இருந்து வந்தது. அந்த ஊர் மக்கள் மிகவும் செழிப்பாகவே வாழ்ந்து வந்தனர். இப்னு அப்பாஸ் (ரலி) அவர்களின் கூற்றுப்படி, அது மக்கா நகர் போன்ற புகழ் வாய்ந்த நகரமாக இருந்தது. ஆய்வாளர்கள் அதனை ஈலா அல்லது ஈலாத், அல்லது ஈலூத் என்று குறிப்பிடுகின்றனர். அந்தப் பகுதியில் இன்றைக்கு இஸ்ராயீல் நாட்டுத் துறைமுகம் அமைந்துள்ளது. அதற்கு அருகில்தான் ஜோர்டானின் முக்கிய துறைமுகமான “ஹூக்பா” உள்ளது.
அந்தக் காலத்தில் இந்த ஊர் பெரும் வணிகக் கேந்திரமாக விளங்கியது. சுலைமான் நபி(அலை) அவர்கள் இங்கு கடற்படைத் தளம் அமைத்திருந்தார்கள். இஸ்ராயீல் வரலாற்றில் ஹூக்பா பிரதேசம் முக்கியம் வாய்ந்ததாகும். குர் ஆன் கூறும் இந்த நகரம், முன்னேறிய நகரமாக – அறிவாற்றல் நிறைந்தோர் வாழும் நகரமாக விளங்கியது. ஆனால் அதே சமயம் இந்த நகரில் வாழ்ந்த பெரும்பாலோர் இறைக்கட்டளையை வெளிப்படையாக மீறிக்கொண்டிருந்தனர். ஒரு சிலர் தாம் சத்திய அழைப்பாலர் எனும் அந்தஸ்த்தில் தம் கடமையை உணர்ந்திருந்தனர். இன்னும் சிலர் தனிப்பட்ட மார்க்க பற்றுதல், நடைமுறைகளே போதும் என்ற மனநிறைவு கொண்டிருந்தனர். அநியாயக்காரர்கள் மத்தியில் அழைப்புப் பணி செய்வது வீண் வேலை என்று இவர்கள் கருதினர்.
இந்த மூன்று வகையினர் குறித்தும் நம்முன் தெளிவாக எடுத்துரைத்து, தீமைகள் புயலாக வீசும்போது மூமினின் — இறைநம்பிக்கையாளனின் மனப்பாங்கு எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதை குர் ஆன் அறிவுறுத்துகிறது.
அந்த ஊர் மக்கள் “ஸப்து” (சனிக்கிழமை) சட்ட திட்டங்களை வெளிப்படையாக முறித்தனர். அவற்றுக்கு மாறு செய்தனர் .யூதர்கள் சனிக்கிழமையை இறைவழிபாடு மற்றும் இறை தியானத்துக்குரிய சிறப்பு நாளாக கருதி வந்தனர். பல தலைமுறைகளாக இந்த நாள் தூய நாளாக கருதப்பட்டு வந்தது. அன்று இறைவணக்கம் மற்றும் மதச்சடங்குகளை மட்டுமே செய்ய வேண்டும். வேறு எந்த உலகியல் காரியங்களிலும் ஈடுபடக்கூடாது என்ற கட்டளை இருந்தது. வியாபாரம் செய்வது, வேளாண்மையில் ஈடுபடுவது, வேட்டையாடுவது போன்ற அனைத்துமே தடுக்கப்பட்டிருந்தன. வேலைக்காரர் களிடம் கூட வேலை வாங்க கூடாது. அடுப்பும் எரிக்கக் கூடாது, இப்படியெல்லாம் பல வரம்புகள் இருந்தன. இந்த வரம்புகளை மீறி உலகியல் காரியங்களில் ஈடுபடுபவர்களுக்கு மரண தண்டனை தரப்படும் என்ற விதியும் இருந்தது.
ஆனால் நன்றி மறப்பதிலும், இறைக் கட்டளைக்கு மாறு செய்வதிலுமே மூழ்கிக் கிடந்த அந்தச் சமுதாயம் “ஸப்த்” எனும் தூய நாளினைத் தன் தவறான நடத்தையால் பாழ்படுத்தியது. பல்வேறு சாக்குப் போக்குகளைச் சொல்லி தடை செய்யப்பட்டிருந்த விஷயங்களையெல்லாம் ஆகுமானதாக்கிக் கொண்டது. வெளிப்படையாக இறைவனுக்கு மாறு செய்யத் தொடங்கியது. இறை வரம்புகளை முறித்தது. இறைவனுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்தது. இறைவனும் அந்தச் சமுதாயத்தைக் கடுமையான சோதனையில் ஆழ்த்தினான்.
ஒரு சமூகம் இறைவனுக்கு பணியாமல் பகிரங்கமாகவே மாறு செய்து வாழ்கிறது எனில், இறைவனும் அந்தச் சமுதாயத்தை அதன் போக்கிலேயே விட்டு விடுகின்றான். அந்தச் சமுதாயத்தில் பாவச் செயல்களும், மாசுகளும், இழிதன்மைகளும் தொடர்ந்து வெளிப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. இனி எந்தத் தீமையும் பாக்கி இல்லை என்று சொல்லும் அளவுக்கு எல்லாத் தீமைகளையும் அந்தச் சமுதாயம் செய்து வருகிறது. இவ்வாறு முதலில் அவகாசம் அளித்து, பிறகு இறைவன் அந்தச் சமுதாயத்தைக் கடுமையாகத் தண்டித்து விடுகின்றான்.
யூதர்களுக்கு அன்று ஏற்பட்டிருந்த சோதனை இதுதான். ஸப்த் — சனிக் கிழமை விதிமுறைப்படி தரையிலும் கடலிலும் வேட்டையாடுவது அவர்களுக்குத் தடுக்கப்பட்டிருந்தது. அதாவது சனிக் கிழமைகளில் மிருகங்களை வேட்டையாடக் கூடாது. மீன் பிடிக்கக் கூடாது! ஆனால் சனிக் கிழமையன்றுதான் மீன்கள் அலை அலையாக நீர் மட்டத்திற்கு மேலே வரும். மற்ற நாட்களில் காணாமல் போய்விடும். இவ்வாறு வேட்டையாடுவது தடை செய்யப் பட்டிருந்த நாளில் ஏதோ திருவிழா கூட்டம் போல ஏராளமான மீன்கள் நீர் மட்டத்திற்கு மேலே வருவதும், மற்ற நாட்களில் மருந்துக்குக்கூட ஒரு மீனை பார்க்க முடியாமல் போவதும் பேராசைப் பிடித்த ஒரு சமூகத்திற்குப் பெரும் சோதனையாகவே இருந்தது.
ஆனால் இறைவனுக்கு மாறு செய்வதையே தங்களின் தொழிலாகக் கொண்ட இந்த அக்கிரமக்காரர்கள், சிறு சிறு கால்வாய்கள் வெட்டினார்கள். சனிக்கிழமையன்று வரும் மீன்கள் இந்தக் கால்வாய்கள் வழியே அவர்கள் வெட்டி வைத்த பள்ளத்தில் வந்து விழும். இதர நாட்களில் அவற்றைப் பிடித்து சாப்பிடுவார்கள். இந்தத் தந்திரமான செயலின் மூலம் தடை செய்யப்பட்டிருந்த காரியத்தை அவர்கள் ஆகுமாக்கிக் கொண்டார்கள். இத்தகைய,
சூழ்ச்சியும் அக்கிரமும் நிறைந்த இந்தச் சமுதாயத்தார்களை குர் ஆன் மூண்று பிரிவுகளாக பிரிக்கிறது.
1. இறைவனுக்கு வெளிப்படையாக மாறு செய்தவர்கள்: இறை வரம்புகளை மீறியவர்கள். இந்தப் பிரிவினரைக் குறித்து குர் ஆன். “இவ்வாறு மாறு செய்பவர்களை சோதனையில் ஆழ்த்துகிறோம்” எனக் கூறுகிறது.
2. தம் பொறுப்பை உணர்ந்த இலட்சியக் குழுவினர் இறை வரம்புகள் மீறப்படுவதைக் கண்டு இவர்கள் கவலையும் துயரமும் அடைந்தனர். நன்மையை ஏவி, தீமையை விலக்கும் பொறுப்பை நன்கு உணர்ந்து அதற்கேற்ப செயல்பட்டனர். தவறு செய்யும் மக்களைத் துணிச்சலுடன் தடுத்தனர். இவர்களைக் குறித்துக் குர் ஆன் கூறுகிறது. “தீமைகளிலிருந்து தடுத்த மக்களைக் காப்பாற்றினோம்!” குர் ஆனின் இந்த வசனம் மிகவும் கவனத்திற்குரியது.
3. தம் கடமைகளில் அலட்சியமாகவும் மார்க்க ரோஷம் இல்லாமலும் வாழ்ந்த பிரிவினர் தீமையின் விளைவுகள் குறித்து இவர்கள் நன்கு அறிந்தே இருந்தனர். ஆனால் பாவம் செய்யும் மக்களிடம் சென்று நன்மையை ஏவவோ, தீமையைத் தடுத்து நிறுத்தவோ துணிச்சலின்றி வாழ்ந்தார்கள். மக்களை நன்மையின் பக்கம் அழைப்பது தம் பொருப்பு என நன்கு உணர்ந்திருந்தும் அதனைச் செயல்படுத்தாமல், தங்களைப் பொறுத்த வரையில் பாவங்களில் ஈடுபடாமல் நற்செயல் செய்து வந்தால் போதும் என்று திருப்தி கொண்டனர். தீமைகளின் பெருக்கம் குறித்து இவர்கள் கவலைப்படுவதில்லை. அவற்றுக்கு சவால் விடும் துணிச்சலும் இல்லை. அப்படியெல்லாம் செய்தால் பிறர் தம்மைத் துன்புறுத்துவார்கள். தொல்லைகள் தருவார்கள்; அவற்றையெல்லாம் யார் தாங்கிக் கொள்வது….? ஆக இந்தப் பிரிவினர் மார்க்க ரோஷம் இழந்திருந்தனர்: மார்க்கத்தின் சரியான நோக்கத்தை அறியாதிருந்தனர். நிராசையடைந்து ஒரு மூலையில் முடங்கிக் கிடந்தனர். அவர்களுடைய அறியாமையும், உணர்வின்மையும் எந்த அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்டிருந்தன எனில், இறைவனுடைய வாய்மையான தொண்டர்கள் தீமைகள் எதிர்த்துக் குரல் கொடுத்தபோது, தீரமாக எதிர்த்து போராடிய போது, “அப்படிச் செய்யாதீர்கள்” இந்தப் பிரிவினர் “அறிவுரை” வழங்கினர். “பாவம் செய்பவர்களுக்குப் பின்னால் ஏன் போகிறீர்கள்? அவர்களுக்கு நல்லுரை வழங்குவதினால் என்ன பயன் விளையப் போகிறது…? இறைவன் அவர்களை வேதனைக்குள்ளாக்குவான்: நாம் ஏன் சிரமப்படவேண்டும்?” என்று “அறிவுறுத்தினர்!”
மார்க்க ரோஷம் இழந்த, தம் கடமையில் அலட்சியமாக இருந்த இந்த மூன்றாவது பிரிவினர் கூறியதை திருமறை இவ்வாறு எடுத்துரைக்கிறது.
“நீங்கள் ஏன் நல்லுரை கூறுகிறீர்கள்? அவர்களை இறைவன் கடுமையாகத் தண்டிப்பவனாக இருக்கிறான்!”
இப்படி மார்க்க ரோஷம் இழந்து, அழைப்புப் பணியில் அலட்சியமாக வாழ்ந்தவர்கள் அன்றுமட்டும் அல்ல, ஒவ்வொரு காலக் கட்டத்திலும் இருந்தார்கள். இன்றும் இருக்கின்றார்கள். “தனிப்பட்ட மார்க்கப்பற்று” என்ற ஓட்டுக்குள் இவர்கள் ஒடுங்கிக் கிடக்கிறார்கள்.
இந்தப் பிரிவினர் குறித்து திருக்குர்ஆன் என்ன கூறுகிறது…? இவர்களின் சிந்தனைப் பாங்கு மற்றும் செயல்முறை குறித்து குர் ஆன் வழங்கும் தீர்ப்பு என்ன?
இறைவேதனைக்கு ஆளான அந்த ஊர் மக்களை மூன்று பிரிவினராக குர்ஆன் எடுத்துரைக்கிறது. ஆனால் முடிவு சொல்லும்போது இரு பிரிவினரைப் பற்றி மட்டுமே பேசுகிறது. “தீமைகளிலிருந்து தடுத்துக் கொண்டிருந்த்வர்களை நாம் காப்பாற்றினோம். அக்கிரமம் புரிந்த அனைவரரையும் கடுமையான வேதனையால் பிடித்தோம்!”
திருக்குர் ஆனின் இந்த விளக்கத்தின்படி தீமைகளிலிருந்து மக்களைத் தடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் பாதுகாக்கப்பட்டனர் என்றும், தீமையில் உழன்றவர்கள் வேதனைக்குள்ளாயினர் என்றும் தெரியவருகிறது.
மூன்றாவது பிரிவினரின் முடிவு
மூன்றாவது பிரிவினர் பாவங்களிலிருந்து ஒதுங்கி நின்றனர். ஆனால் தீமை புரியும் மற்றவர்களை அவர்கள் தடுக்கவில்லை. அதுமட்டுமல்ல, தீமையிலிருந்து மக்களைத் தடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களை இவர்கள் தடுத்தனர். அந்தப் பணியில் ஈடுபடாதீர்கள் என்று “அறிவுரை” கூறினர். இத்தகைய மூன்றாவது பிரிவினரின் முடிவு குறித்து குர் ஆனில் எதுவும் கூறப்படவில்லை. எனவே நாம் இரண்டு கருத்துக்களைச் சொல்ல முடியும்.
1. மூன்றாவது பிரிவினரின் முடிவு குறித்து ஒன்றும் சொல்லப்படவில்லை. ஆதலால் இவர்களைப்பற்றி குர்ஆன் மெளனம் சாதிக்கிறது.
இந்தக் கருத்து அத்தனைப் பொருத்தமாகத் தெரியவில்லை. ஏனெனில் ஒரு விஷயத்தைக் குர்ஆன் மறந்து விட்டிருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. காரணம் இறைவாக்கு. மறதி போன்ற பலவீனங்களிலிருந்து அது அப்பாற்பட்டது. நற்செயலின் நல்விளைவையும் தீய செயலின் கோர விளைவையும் குர் ஆன் தெளிவாகச் சொல்கிறது. அப்படியிருக்க, முக்கியமான ஒரு பிரிவினரின் செயல் குறித்து அது விரும்பத் தக்கதா, இல்லையா. அந்தச் செயல் வெகுமதிக்குரியதா, தண்டனைக்குரியதா என்று சொல்லவில்லை என்று கற்பனை செய்ய முடியுமா?
2. மக்களைத் தீமையிலிருந்து தடுத்தவர்கள் நல்ல விளைவால் பாதுகாக்கப்பட்டனர். மீதியுள்ள அக்கிரமக்காரர்கள் வேதனைக் குள்ளாக்கப்பட்டனர். இதுதான் குர்ஆன் கூறும் தீர்ப்பு! முழு இறையச்ச உணர்வின் அடிப்படையில் – குர்ஆன் – ஹதீஸ் விளக்கத்தின் அடிப்படையில் பின்வரும் தீர்மானத்திற்குத்தான் வர வேண்டியுள்ளது.
குர் ஆன் விளக்கத்தின்படி தீமையிலிருந்து மக்களைத் தடுத்தவர்கள் மட்டுமே பாதுகாக்கப்பட்டனர். அந்த ஊரில் தீமைகளைத் தடுக்காதவர்களும் இருந்தனர். அவர்கள் பாதுகாக்கப்படவில்லை என்று இதிலிருந்து தெளிவாகிறது. இறைவனுக்கு எதிராக மக்கள் வெளிப்படையாக மாறு செய்தபோது தாங்கள் தடுக்காமல் இருந்ததை அவர்கள் குற்றமாகக் கருதவில்லை. ஓர் ஊரில் தீமைகள் மலிந்திருக்கும்போது அதனை களைய முடியாமல் இருப்பது இறைநெறிக்குச் செய்யப்படும் துரோகமாகும்.
கட்டுரையின் தொடர்ச்சிக்கு “Next” ஐ “கிளிக்” செய்யவும்.