தேடல்களும், விடைகளும்!

தேடல்களும், விடைகளும்!

      ஹுஸைனம்மா      

சின்ன வயசுல, கள்ளங்கபடறியா எல்லாப் புள்ளைகளையும் போல, நானும் தெரியாம முழுங்கிட்ட பபிள்கம்மை வெளியே கொண்டுவர தலைகீழா நின்னுகிட்டே, “பபிள்கம் வெளியே வந்துரட்டும். வயித்துக்குள்ளேயே வெடிச்சிடக்கூடாது அல்லாவே”ன்னு பிரார்த்தனை செய்யிற அளவுக்குத்தான் எனக்கும் பக்திப் பரவசம் இருந்துது.

ஆனா, இப்பவும் அப்படியேவா இருப்போம்? “ஆளும் வளரணும், அறிவும் வளரணும், அதுதாண்டா வளர்ச்சி”ன்னு தெரியும்தானே.

முஸ்லிம்கள் நிறைந்து வாழும் ஊரில் பிறந்ததால், என்னைச் சுற்றி எல்லாரும் முஸ்லிம்களே. எளியவர்களே அதிகம். தொழுகை, குர்ஆன், நோன்பு என்பவை வசதி படைத்தவர்களுக்கே உரியது என்ற அறியாமையால், ஓரளவு வசதி படைத்த வீட்டினர் மட்டுமே அவற்றைச் செய்து வந்தனர் (அப்போது).

காலச் சுழற்சியில் ஏற்பட்ட மாறுதல்கள் பலரின் அறிவுக் கண்ணைத் திறந்தது. தொழுகை, வசதி பார்த்தோ, ஏற்றத்தாழ்வு பார்த்தோ செய்ய வேண்டியதல்ல; படைக்கப்பட்ட எல்லா உயிர்களுக்கும் உரியதே என்றும் அறிந்து கொண்டோம்.

எப்போதும் எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு “ஏன்” என்ற கேள்வி வரும் என் மனதில். அது, நோன்பாகட்டும், தொழுகையாகட்டும், பள்ளிப் பாடங்கள் ஆகட்டும், செய்திகளாகட்டும், “ஏன்” என்ற கேள்வி வராமல் இருந்ததில்லை.

வீட்டில் என் கேள்விகளுக்கு விளக்கமாகப் பதில் சொல்ல அதிகம் அறிந்தவர்கள் இல்லை; நர்கீஸ், முஸ்லிம் முரசு போன்ற புத்தகங்கள் அளிக்கும் தீனி பற்றாக்குறையாயிருந்தது.

என் பள்ளிப்பருவம் முழுதும் கிறிஸ்தவ, இந்துப் பள்ளிகளிலேயே கழிந்தது. கிறித்தவப் பள்ளிகளில் கதைகள் மூலமே பெரும்பாலும் போதனைகள் நடைபெறுவதால், நம்மையும் அறியாமல் ஒன்றி விடுவோம். ஆனால், பிரார்த்தனைகளில், ஆண்டவரே எனப்படும்போதெல்லாம், நான் “அல்லாஹ்வே” என்று சொல்லிக் கொள்வேன்.

வேறு சிலர், கிறிஸ்தவர்களாகவே மாறிவிட்டிருந்த போது, நான் மட்டும் எப்படி இப்படிச் செய்து கொண்டேன் என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. காரணம், என் வீட்டிலும் யாரும் ஒருபோதும் எனக்குப் போதனைகள் செய்ததில்லை. ஆனால், என் “ஈமான்” இன்னும் உறுதிபெற்றது.

என் வாப்பா சவூதி சென்றதில், பொருளாதார நன்மைகள் மட்டுமல்ல; இஸ்லாம் குறித்த பல சரியான தகவல்களும் அறிந்துகொண்டோம்.

என் வாப்பா, லீவில் ஊருக்கு வரும்போது, தன் நண்பர்களிடம், உறவினர்களிடம் பேசும்போது, நாம் எவ்வாறான சில தவறான முறையில் வழிபாடுகள் செய்கிறோம், அவை செய்யவேண்டிய முறைகள், ஏன் அப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்பவை குறித்துப் பேசிக்கொள்ளும்போது கேட்டுக் கொண்டிருப்பேன். வயதுக்கு வருமுன்பே பெண்பிள்ளைகளின் படிப்பை நிறுத்தும் என் ஊர் மக்களிடையே, அக்காலத்திலேயே தன் தங்கைகள், மகள்கள் என்று ஆறு பெண்களையும் பட்டப்படிப்பு படிக்கவைத்து, வேலையும் செய்ய ஊக்கமளித்த என் தந்தையும் இஸ்லாமை சரியானபடி புரிந்துகொள்ள ஒரு காரணம்.

ஒன்பதாம் வகுப்புப் படிக்கும்போது, ஒரு முஸ்லிம் ஹாஸ்டலில் தங்கியபோது குர் ஆன், தொழுகை குறித்தச் சரியான விளக்கங்களால், இறைவனை இன்னும் நெருங்கி வர வாய்ப்புக்கிடைத்தது. அச்சமயத்தில் இஸ்லாமியர்களிடையேயும், இஸ்லாம், கல்வி, பெண்கள் உரிமை, தர்கா வழிபாட்டின் தீமைகள் போன்றவை குறித்தும் அதிக விழிப்புணர்வு பரவத் தொடங்கியிருந்தது.

அப்போது, எங்கள் பக்கத்து வீட்டில் இருந்தவர்கள், முஹர்ரம் மாதத்தில் ஒருவித உருவ வழிபாடு நடத்துவார்கள். அதற்கென்று அருகில் ஒரு தலம் வைத்து, அதில் முஹர்ரம் மாதம் வந்தால், திருவிழா நடக்கும். அவர்கள் வீட்டில் மின் இணைப்பு கிடையாதென்பதால், ஒவ்வொரு வருடமும், அந்தப் பத்து, பதினைந்து நாட்கள் மட்டும், எங்கள் வீட்டிலிருந்து மின்சாரம் எடுத்துக் கொள்வார்கள் (இலவசமாகத்தான்).

என் மாமா ஒருவரும், ஒன்பதாம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்த நானும் என் அம்மாவிடம் இது தவறான வழிபாடு; இஸ்லாம் அனுமதிக்கவில்லை; அதனால் மின்சாரம் கொடுக்கக்கூடாது என்று வாதிட்டோம்.

என் அம்மாவோ, ஒரே முடிவாக, “அதே இஸ்லாத்தில்தான், “உன் அண்டை வீட்டார் பசித்திருக்க, நீ உண்ணாதே”ன்னும் ஹதீஸ் இருக்கு. இது அவர்கள் உணவு குறித்தது மட்டுமல்ல, அயலாரோடு நட்போடு வாழ வேண்டும் என்பதையும்தான் உணர்த்துகிறது. நான் அவ்வழிப்பாட்டு முறையை விரும்புகிறேனோ, இல்லையோ, அவர்கள் என்னிடம் உதவி கேட்கும்போது மறுக்க மாட்டேன்” என்று சொல்லி விட்டார்.

இப்பதில், அதிகம் அறிந்தவளாய் நினைத்துக் கொண்டிருந்த எனக்குள் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

பின்னாட்களில், பள்ளியில் படிக்கும்போதும், கல்லூரியில் படிக்கும்போதும் நண்பர்களும், நானும் சக வழிபாட்டு முறைகளை, பழக்கங்களைக் குறித்துப் பேசிக் கொள்வோம். ஒரு விஷயம் குறித்து, மற்ற மதங்களில் இப்படிச் செய்யப் படுகிறது என்றால், இஸ்லாத்தில் அது எவ்வாறாகக் கூறப்படுகிறது என்பது குறித்து உடனே தேடுவது என் வழக்கமாக இருந்தது. இவ்வாறான தேடல்களே என்னை மென்மேலும் செம்மைப் படுத்தின. ஆனால், இஸ்லாம் குறித்த உயர்வான எண்ணங்கள் கிட்டியபோதும், மற்றவர்களைப் பழிக்கும் அகந்தையாக ஒருபோதும் அது மாறவில்லை.

கல்லூரிக்கு வந்துவிட்டதால், இப்போது என் இஸ்லாமியத் தேடல்கள் பெண்களின் உரிமைகள் குறித்ததாக இருந்தது. ஆனால், அவற்றுக்கான விடைகள், கல்லூரி முடித்தபின், என் தந்தையோடு அமீரகம் வந்தபின்னேதான் அதிகம் கிடைத்தது. இஸ்லாம் குறித்த நிறைய புத்தகங்கள் கிடைத்தன. அப்போ இங்கு இணையமும் பயன்பாட்டுக்கு வரத் துவங்கியதால் அதிலும் தேடலைத் துவங்கினேன். என் தோழியின் தந்தை மற்றும் என் தந்தையின் நண்பரின் மகன் என்று பலர் என் தேடல்களைச் சரியான பாதையில் செலுத்த உதவினர்.

என்னைப் பொறுத்தளவில், “இறைவன் இருக்கிறான்” என்பதில் எப்போதுமே சந்தேகம் வந்தது கிடையாது. இஸ்லாத்தின் சரியான வழிமுறைகள்தான் என் தேடல். குடும்பம் என்ற பந்தத்தை வலியுறுத்தி, ஒவ்வொருவரின் பொறுப்புகளை வரையறுத்து, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு அடியிலும், எவ்வாறான செயல்களைச் செய்ய வேண்டும், எப்படிச் செய்யவேண்டும் என்பதை விளக்கமாகக் கூறுவதாலேயே என்னைக் கவர்ந்தது. எல்லாவற்றிற்கும் அவன் இருக்கிறான் என்ற நம்பிக்கையே என்னை உற்சாகமாக இருக்க வைக்கிறது.

ஒவ்வொரு முறையும் “இன்ஷா அல்லாஹ்” என்று சொல்லும்போது, எந்தவொரு காரியமும், என்னால் முடியாவிடிலும், என்னிறைவன் நடத்தித் தருவான் என்ற நம்பிக்கை, எனக்கு அதிகத் தன்னம்பிக்கையையும், உத்வேகத்தையும் கொடுக்கிறது. அதே சமயம், இறைவன் துணையும் வேண்டும் என்பது, “எல்லாம் எனக்குத் தெரியும்; என்னால் முடியாததில்லை” என்ற கனம் தலையில் ஏறாமல் காத்து, பணிவைத் தருகிறது.

“..என்னையே நீங்கள் பிரார்த்தியுங்கள்; நான் உங்கள் பிரார்த்தனைகளுக்குப் பதிலளிக்கிறேன்..” என்ற இறைவசனம் என் பிரார்த்தனைகள் வீண்போகாது என்ற நம்பிக்கையைத் தருகின்றன.

 “… தண்ணீர் தன் வாய்க்குத் தானாக வந்தடைய வேண்டுமென்று தன் இருகைகளையும் விரித்து ஏந்தி கொண்டு இருப்பவனைப் போல் இருக்கிறது; இவன் அள்ளாது அது வாயை அடைந்து விடாது..” என்ற வசனம், தன்முனைப்பும் வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறது. 

“அல்லாஹ் எந்த ஓர் ஆத்மாவுக்கும் அது தாங்கிக் கொள்ளமுடியாத அளவு கஷ்டத்தைக் கொடுப்பதில்லை..” என்ற இறைவசனம், எனக்குச் சோதனைகள் வந்தபோது என்னைத் துவண்டு போகாது காத்துக் கொண்டன; இனியும் அப்படியே, இன்ஷா அல்லாஹ்!!

“அது(ஆத்மா) சம்பாதித்ததன் நன்மை அதற்கே; அது சம்பாதித்த தீமையும் அதற்கே!!” இது என் செயல்களின் விளைவுகளில் கவனம் செலுத்த வைக்கிறது.

“..நீங்கள் ஒரு பொருளை வெறுக்கலாம்; ஆனால் அது உங்களுக்கு நன்மை பயப்பதாக இருக்கும்; ஒரு பொருளை விரும்பலாம்; ஆனால் அது உங்களுக்குத் தீமை பயப்பதாக இருக்கும்…” நன்மைகளையும், தீமைகளையும் எப்புறத்திலிருந்தும் எதிர்பார்க்க எச்சரிக்கிறது.

இன்னும், தோல்விகளைக் கண்டு துவளாமல், இதைவிட நல்லது கிட்டும் என்ற அமைதியை, “ஒருபோதும் அல்லாஹ் விதித்ததைத் தவிர (வேறு ஒன்றும்) எங்களை அணுகாது” தருகிறது.

எந்தவொரு விஷயத்தையும் கட்டாயத்தினாலோ அல்லது குடும்ப வழக்கம் என்பதினாலோ ஒரு கட்டத்தில் செய்ய நேர்ந்தாலும், அதைத் தொடர வேண்டுமெனில் நாம் முழுமனதோடு விரும்பினால், நம்பினால் மட்டுமே தொடர்ந்து செய்ய முடியும்.

முஸ்லிமாகப் பிறந்ததால், பெயரளவில் மட்டும் இல்லாது, இன்றும் இஸ்லாமை விரும்பிப் பின்பற்றுகிறேன்; என் மக்களுக்கும் அதைக் குறித்துப் போதிக்கிறேன் எனில், அதன்மீதுள்ள பற்றுதலும், அதனால் நான் அடைந்த பக்குவமுமே காரணம். எனக்கு புரிந்துகொள்ளும் வாய்ப்புகள் எல்லாமே தானாக வாய்க்கவில்லை; ஆர்வத்தினால் தேடித்தேடி வாசித்தும், வாதித்தும் அறிந்துகொண்டிருக்கிறேன்.

“என் தாய் நல்லவள்” என்றொருவர் சொன்னால், உடன்சேர்ந்து மகிழவும்;

“என் தாய் மட்டுமே நல்லவள்” என்றால், புன்னகையோடு இத்தனை நல்ல தாயைப் பெற்றதற்கு வாழ்த்தவும்,

“எந்தத் தாயும் நல்லவளில்லை” என்று பிதற்றினால், தவறு அவர் புரிதலில்தானே தவிர, தாயின்மீதில்லை என்பதைப் புரிந்து அமைதியாக விலகிச் செல்லவுமான தெளிவைப் பெற்றதற்கு இஸ்லாமைச் சரியாகப் புரிந்ததே காரணம்!!  

“கற்றது கைமண்ணளவு; கல்லாதது உலகளவு” என்பதாக இன்றும் தேடல் தொடர்கிறது. எல்லாவற்றிற்கும் விடை இப்போதே கிடைத்துவிட்டால் வாழ்க்கையில் விறுவிறுப்பு குறைந்துவிடுமே!!

source: http://hussainamma.blogspot.com