செருப்பின் செய்தி! அல் ஜய்தி!

நான் விடுதலையடைந்து விட்டேன்.

ஆனால், எனது நாடு இன்னமும்

போர்க் கைதியாக சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

செயல் குறித்தும்,

செயல்பட்டவர் குறித்தும்,

நாயகனைக் குறித்தும்,

நாயகத்தன்மை வாய்ந்த செயல் குறித்தும்,

குறியீடு குறித்தும்,

குறியீடான செயல் குறித்தும்

நிறையப் பேச்சுக்கள் அடிபடுகின்றன.

ஆனால், எனது எளிமையான பதில் இதுதான்.

என் மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதியும்,

எனது தாயகத்தை

ஆக்கிரமிப்பானது எவ்வாறு தனது பூட்சுக் கால்களால்

நசுக்கி இழிவுபடுத்த விரும்பியதென்பதும்தான்,

என்னை செயல்படக் கட்டாயப்படுத்தியது.

கடந்த சில ஆண்டுகளில்,

ஆக்கிரமிப்பின் துப்பாக்கி ரவைகளுக்கு இரையாகி

பத்து இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட தியாகிகள்

தமது இன்னுயிரை இழந்தார்கள்.

கணவனை இழந்த பத்து இலட்சம் பெண்களும்,

ஐம்பது லட்சம் அனாதைகளும்,

உடல் உறுப்புகளை இழந்த லட்சக்கணக்கான மக்களும்

நிறைந்து கிடக்கும் தேசம்தான்

இன்றைய இராக்.

நாட்டுக்குள்ளும், வெளியிலும் இலட்சக்கணக்கானவர்கள்

அகதிகளாய் உழன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

துருக்கியர், அசிரியர், சபியர், யாசித்

அனைவரோடும் தனது அன்றாட உணவை

அரபு இனத்தவன் பகிர்ந்துண்ட ஒரு தேசமாக

நாங்கள் வாழ்ந்திருந்தோம்.

சன்னியுடன் ஷியா

ஒரே வரிசையில் நின்று வழிபட்ட காலமது.

கிறிஸ்துவின் பிறந்தநாளை

கிறிஸ்தவரோடு இசுலாமியர் இணைந்து கொண்டாடிய நாட்கள் அவை.

இவையனைத்தும்

பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலான பொருளாதாரத் தடைகளுக்கிடையே,

பசியை பகிர்ந்து கொள்ள நேர்ந்த போதிலும் கூட

நீடித்திருந்தன.

எமது பொறுமையும், ஒற்றுமையும்

ஏவப்பட்ட ஒடுக்குமுறையை மறக்கவிடாமல் தடுத்தன.

ஆனால்,

ஆக்கிரமிப்போ

சகோதரர்களையும், நெருக்கமானவர்களையும்

பிரித்துத் துண்டாடியது.

எங்கள் வீடுகளை சுடுகாடுகளாக்கியது.

நான் நாயகனல்ல.

ஆனால் எனக்கு ஒரு கண்ணோட்டம் உண்டு.

ஒரு நிலைப்பாடு உண்டு.

எனது நாடு இழிவுபடுத்தப்படுவதைக் கண்ட பொழுது,

எனது பாக்தாத் நகரம் தீயில் கருகிய பொழுது,

எனது மக்கள் படுகொலை செய்யப்பட்ட பொழுது,

நான் இழிவுபடுத்தப்பட்டவனாக உணர்ந்தேன்.

ஆயிரக்கணக்கான துயரம் தோய்ந்த காட்சிகள்

எனது மனதில் அலைமோதிக் கொண்டிருந்தன.

என்னை போரிடத் தூண்டின.

இழிவுபடுத்தப்பட்ட

அபுகிரைப்ஸபலூஜா, நஜாஃப், ஹடிதா, சதர் நகரம்,

பஸ்ரா, தியாலா, மொசூல், தல் அஃபர்

என ஒவ்வொரு இடத்திலும் நடைபெற்ற படுகொலைகள்

ஒரு அங்குலம் குறையாமல் காயமுற்ற எனது நாடு

எரியும் தேசத்தினூடாகப் பயணம் செய்து,

நேரடியாக பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியைக்

கண்ணால் கண்டேன்.

துயருற்றவர்களின் ஓலத்தை,

அனாதைகளாக்கப்பட்டவர்களின் அலறலை காதுகளில் கேட்டேன்.

ஒரு அவமானம் என்னை அழுத்தி வாட்டியது.

நான் பலவீனனாக உணர்ந்தேன்.

அன்றாடம் நிகழ்ந்த துயரங்களை தெரிவிக்கும்

ஒரு தொலைக்காட்சி நிருபராக,

எனது தொழில்சார்ந்த கடமைகளை முடித்த பின்னால்,

தரைமட்டமாக்கப்பட்ட இராக்கிய வீடுகளின்

இடிபாடுகளின் தூசியையோ